Osoby z autyzmem są często określane jako „wysoce funkcjonujące” lub „słabo funkcjonujące”, ale nie ma takich oficjalnych diagnoz.
W rzeczywistości, teraz, gdy zespół Aspergera, PDD-NOS i zaburzenia autystyczne zostały usunięte z piątej wersji Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych (DSM-5), istnieje tylko jedna ogólna kategoria zwana zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD).Kąt
Chociaż obecnie w DSM-5 opisano trzy poziomy autyzmu (poziomy 1, 2 i 3), wiele osób nadal używa terminów o wysokim i niskim funkcjonowaniu, ponieważ są one mniej kliniczne.
Problem polega na tym, że różnica między autyzmem wysoko i słabo funkcjonującym może w wielu przypadkach opierać się na osobistej perspektywie rodzica, lekarza lub nauczyciela.
Problemy z warunkami
Czy osoba dobrze funkcjonuje, jeśli jest werbalna i bystra, ale ma poważne problemy sensoryczne i nie może pozostać w szkole lub utrzymać pracy? Czy słabo funkcjonują, jeśli nie potrafią używać języka mówionego, ale są odnoszącym sukcesy artystą wizualnym?
Terminy mogą powodować nieporozumienia i zamieszanie, ponieważ żadne z nich nie opisuje poziomu umiejętności lub funkcji w wielu kategoriach.
Żaden termin nie identyfikuje osoby:
- Poziom inteligencji
- Specjalne talenty
- Lęk
- Wytrwałość
- Agresja
- Wyzwania sensoryczne
Żaden z terminów nie dostarcza przydatnych informacji o tym, gdzie najlepiej radzą sobie w szkole, ponieważ należy wziąć pod uwagę inteligencję, tolerancję na hałas, lęk i komunikację społeczną.
Żaden z terminów nie daje użytecznych informacji o tym, czy mogą z powodzeniem funkcjonować w miejscu publicznym. Ktoś, kto jest „słabo funkcjonujący” może być w stanie usiąść i cieszyć się filmem, podczas gdy ktoś opisany jako „wysoko funkcjonujący” może nie być w stanie poradzić sobie z wyzwaniami sensorycznymi.
Żaden z tych terminów nie mówi ci, czy prawdopodobnie dobrze sobie radzą w swojej pracy. Niektóre osoby z „nisko funkcjonującym” autyzmem są szczęśliwie i zarobkowo zatrudnione, podczas gdy sporo osób z „wysokim autyzmem” nie może znaleźć i utrzymać pracy, która by im się podobała.
Być może, co najważniejsze, żaden termin nie określa prawdopodobieństwa zachowania agresywnego. Chociaż stosunkowo rzadko, agresja występuje u osób z autyzmem na wszystkich poziomach nasilenia. Nawet osoby z bardzo wysoko funkcjonującym autyzmem, które mają silne umiejętności językowe, mogą w pewnych okolicznościach „roztopić się”.
Autyzm kontra neurotypowy
Pomimo problemów związanych z terminami autyzmu o wysokim i niskim funkcjonowaniu, są one powszechnie używane, zwykle przez osoby nieautystyczne. Są one często używane do opisania stopnia, w jakim osoba ze spektrum autyzmu jest (lub wydaje się być) podobna do osób neurotypowych.
Innymi słowy, osoby z autyzmem, które są lub wydają się być bliższe „normalności”, są uważane za osoby dobrze funkcjonujące. Na przykład wiele osób definiuje dobrze funkcjonującą osobę z autyzmem jako:
- Posiadanie umiejętności komunikowania się za pomocą języka mówionego
- Umiejętność radzenia sobie z oczekiwaniami środowiska akademickiego, co często jest wynikiem używania języka mówionego i większej świadomości oczekiwań innych ludzi
- Bardziej prawdopodobne, że zostanie włączony, ze wsparciem lub bez, w ogólnych klasach i programach pozalekcyjnych
- Bardziej świadomy konwencji społecznych, takich jak prawidłowe używanie przyborów i właściwe witanie ludzi
- Bardziej prawdopodobne, że będą wyglądać na typowe (do czasu, gdy jakieś wydarzenie lub rozmowa sprawi, że ich autyzm stanie się bardziej oczywisty)
Mają tendencję do identyfikowania osoby z nisko funkcjonującym autyzmem jako:
- Posiadanie ograniczonego języka mówionego lub jego brak oraz używanie technologii lub tablic obrazkowych do komunikacji
- Wyglądają i brzmią inaczej niż ich neurotypowi rówieśnicy, dzięki czemu ich autyzm jest bardziej oczywisty dla przypadkowego obserwatora
- Mniej prawdopodobne jest, że zostaniesz włączony do typowych zajęć lub zajęć, a bardziej prawdopodobne, że będziesz w „zasadniczo oddzielnym” środowisku akademickim
Wszystkie te rozróżnienia są jednak sztuczne i w żadnym wypadku nie są absolutne. To dlatego, że osoby z autyzmem zachowują się inaczej w różnych sytuacjach, a każda osoba ma szereg mocnych stron i wyzwań.
Przydatne, ale nieprzydatne jest opisywanie osób z autyzmem w porównaniu z osobami neurotypowymi ze względu na różne poziomy „typowego” zachowania w różnych sytuacjach. Ktoś, kto wygląda wyjątkowo w klasie w college’u, może nie być w stanie funkcjonować na imprezie. Tymczasem osoba, która nie mówi osobiście, może być w stanie dobrze rozmawiać w Internecie.
Poziomy autyzmu
Aby zapewnić pewien rodzaj zróżnicowania w diagnozie, DSM-5 obejmuje teraz trzy poziomy autyzmu w oparciu o niezbędne poziomy wsparcia. Osoby z autyzmem poziomu 1 potrzebują najmniejszego wsparcia, podczas gdy osoby z autyzmem poziomu 3 potrzebują najwięcej.Kąt
Chociaż to podejście diagnostyczne brzmi logicznie, nie okazało się szczególnie przydatne. Dzieje się tak po części dlatego, że zapotrzebowanie na wsparcie jest różne z wielu powodów.
Na przykład to samo dziecko może potrzebować minimalnego wsparcia w domu, znacznego wsparcia w szkole i dużego wsparcia w nowej, nieustrukturyzowanej sytuacji społecznej.
Discussion about this post