Dlaczego torebki J nie są robione na chorobę Leśniowskiego-Crohna

Zespolenie krętniczo-odbytnicze torebki odbytu (IPAA) – lub, jak powszechnie wiadomo, operacja J-pouch – stała się preferowanym rodzajem operacji dla wielu osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, które wymagają operacji. Ten rodzaj operacji można również wykonać w przypadku rodzinnej polipowatości gruczolakowatej (FAP) lub niektórych przypadków raka jelita grubego.

Jednak dla osób, u których zdiagnozowano inną postać nieswoistego zapalenia jelit (IBD), chorobę Leśniowskiego-Crohna, torebka typu J zwykle nie jest uważana za realną opcję.

Co to jest torebka typu J?

W chirurgii J-pouch usuwa się okrężnicę wraz z częścią lub całą odbytnicą. Ostatni odcinek jelita cienkiego jest używany do wykonania woreczka – zwykle w kształcie litery „J”, ale czasami wykonuje się również kształty „S” i „W”.

Torebka jest następnie łączona z odbytem (lub odbytnicą, jeśli jakiś został), co sprawia, że ​​wydalanie stolca jest bardziej „normalne”. Operacja jest często wykonywana w dwóch etapach, ale może być również wykonywana w jednym lub trzech krokach.

Chirurgia typu J-pouch jest zwykle wykonywana u osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, gdy terapia medyczna zawodzi i objawy stają się niemożliwe do opanowania lub gdy występują zmiany przedrakowe w okrężnicy (jelito grube). (Ludzie z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego są bardziej narażeni na rozwój raka okrężnicy.)

Dlaczego ta operacja nie jest zwykle wykonywana w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna

W przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego choroba i związane z nią zapalenie zlokalizowane są w jelicie grubym. Usunięcie jelita grubego, chociaż nie jest lekarstwem na IBD, usuwa narząd, który jest najbardziej dotknięty chorobą.

W przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna dowolna część przewodu pokarmowego może być dotknięta stanem zapalnym, jednak nawet po usunięciu jelita grubego choroba Leśniowskiego-Crohna może się nawrócić. W rzeczywistości najczęstszymi miejscami zapalenia u osób z chorobą Leśniowskiego-Crohna są jelito kręte i jelito grube.

Jelito kręte to ostatni odcinek jelita cienkiego i jest to część wykorzystywana do wykonania woreczka podczas operacji IPAA. Klasyczne uzasadnienie jest takie, że jeśli choroba Leśniowskiego-Crohna wpłynie na woreczek, woreczek może „zawieść” i ostatecznie będzie musiał zostać usunięty. Są też pacjenci, u których zdiagnozowano wrzodziejące zapalenie jelita grubego, przeszli operację J-pouch, a później zmieniono diagnozę na chorobę Leśniowskiego-Crohna (choć nie jest to częste).

Badania dotyczące torebek typu J u osób z chorobą Leśniowskiego-Crohna przyniosły mieszane wyniki. Niektóre pokazują, że aż połowa pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna i workiem typu J doświadczyła awarii woreczka i potrzebowała więcej operacji, aby go usunąć i stworzyć trwałą ileostomię. Jeszcze inne badania pokazują, że niektórzy starannie wyselekcjonowani pacjenci z określonymi typami choroby Leśniowskiego-Crohna mogą być w stanie tolerować operację J-pouch.

Jednak wraz z pojawieniem się biologicznych terapii IBD (takich jak Remicade, Humira, Cimzia, Stelara i Entyvio), osoby z chorobą Leśniowskiego-Crohna mają więcej możliwości leczenia niż kiedykolwiek wcześniej.

Więc IPAA nigdy nie jest robione w przypadkach choroby Leśniowskiego-Crohna?

Podobnie jak w przypadku większości rzeczy dotyczących IBD, są wyjątki. Obecnie wśród kluczowych liderów opinii toczy się debata na temat tego, czy niektórzy pacjenci z chorobą Leśniowskiego-Crohna mogą otrzymać torebkę typu J i dobrze sobie z nią poradzić.

Istnieją przypadki osób, u których zdiagnozowano zapalenie okrężnicy Crohna lub nieokreślone zapalenie okrężnicy, które przeszły operację J-pouch. Jednak w tej grupie pacjentów istnieje większe ryzyko powikłań i późniejszego uszkodzenia zbiornika.

Nie przeprowadzono żadnych randomizowanych badań dotyczących torebki typu J u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, które mogłyby dostarczyć wystarczająco wysokiej jakości dowodów, aby zakończyć debatę w taki czy inny sposób.

Podobnie jak w przypadku wielu innych kontrowersyjnych tematów w IBD, nie ma strategii, która okazałaby się lepsza. Każda decyzja o stworzeniu worka J dla pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna powinna być podejmowana wyłącznie przez wyspecjalizowane zespoły w ośrodkach opieki trzeciego stopnia, które mają duże doświadczenie i specjalizują się w leczeniu IBD.