Jak diagnozuje się zatrucie ołowiem

Wielu pracowników służby zdrowia rutynowo zaleca badanie przesiewowe dzieci pod kątem zatrucia ołowiem już w 6 miesiącu, w zależności od tego, na ile ołowiu dziecko jest narażone w domu lub w placówce opieki nad dziećmi.

W przypadku starszych dzieci i dorosłych testy przeprowadza się zazwyczaj tylko wtedy, gdy istnieje powód, by sądzić, że były one narażone na duże dawki ołowiu. W takich przypadkach Twój lekarz prawdopodobnie zacznie od serii pytań dotyczących Twojego środowiska, przeprowadzi badanie fizykalne i przeprowadzi badanie krwi, aby sprawdzić wysoki poziom ołowiu w organizmie.

Samokontrola/testowanie w domu

Toksyczność ołowiu jest diagnozowana przede wszystkim za pomocą formalnego testu laboratoryjnego w warunkach klinicznych, ale istnieje wiele rzeczy, które możesz zrobić w domu, aby sprawdzić, czy ty lub członek rodziny jesteś zagrożony.

Ołów jest prawie wszędzie w naszym środowisku, a jego wysokie stężenia można znaleźć w rzeczach takich jak stara farba, lut, benzyna, gleba i zanieczyszczona woda, a także pozornie nieszkodliwe przedmioty, takie jak słodycze, sztuczna trawa, biżuteria do zabawek i alternatywne leki .

Oprócz usuwania lub unikania źródeł ołowiu w domu lub w pracy, ważne jest, aby zwracać uwagę na oznaki zatrucia ołowiem i natychmiast powiadomić swojego lekarza, jeśli je zauważysz – zwłaszcza zmiany behawioralne, takie jak drażliwość, nadpobudliwość lub brak koncentracji, a także opóźnienia rozwojowe u małych dzieci.

Ekranizacja

Nie stwierdzono, aby poziomy ołowiu były bezpieczne u dzieci, a nawet niewielkie ilości zostały powiązane z problemami behawioralnymi i spadkami IQ.

Z tego powodu większość pediatrów rutynowo sprawdza małe dzieci i niemowlęta pod kątem możliwego narażenia na ołów w ramach ogólnych badań kontrolnych. W wielu przypadkach obejmuje to kwestionariusz z pytaniem o różne czynniki ryzyka, takie jak wiek domu dziecka lub placówki dziennej opieki, czy spożywa ono nieżywnościowe rzeczy, takie jak brud lub odpryski farby, lub czy rodzic lub bliski kontakt jest narażony na kontakt z ołowiem. często z powodu wykonywanej pracy lub hobby. Jeśli odpowiedź brzmi „tak” lub nie masz pewności na którekolwiek z pytań, Twój lekarz prawdopodobnie będzie chciał wykonać więcej testów, aby sprawdzić podwyższony poziom we krwi.

Chociaż badania pokazują, że te kwestionariusze nie są świetne w identyfikacji dzieci z wysokim poziomem ołowiu, mogą pomóc lekarzom i rodzicom dowiedzieć się, gdzie dzieci ze zdiagnozowanym zatruciem ołowiem są narażone na metal ciężki, aby zapobiec kontaktowi z nim w przyszłości. Podobny zestaw pytań zadaje się również kobietom w ciąży i karmiącym piersią.

W wielu obszarach lokalny wydział zdrowia będzie miał konkretne zalecenia dotyczące tego, kto powinien być testowany na obecność ołowiu i kiedy w oparciu o trendy w danym obszarze i ryzyko wysokiego poziomu ołowiu wśród mieszkańców.

Fizyczny egzamin

Jeśli istnieje jakikolwiek powód, by podejrzewać zatrucie ołowiem, Twój lekarz prawdopodobnie będzie chciał przeprowadzić badanie fizykalne oprócz badania krwi w celu wykrycia oznak i objawów toksyczności.

Jest to ważne, ponieważ gdy ołów gromadzi się w organizmie, gromadzi się w kościach. Jest we krwi tylko przez krótki czas po ekspozycji, co oznacza, że ​​ktoś, kto miał kontakt z ołowiem przez długi czas, może mieć wysoki poziom ołowiu w swoim ciele, nawet jeśli wyniki badań krwi wracają do normy. Fizyczny egzamin może wychwycić oznaki, których nie może zrobić test laboratoryjny.

Mimo to, ponieważ większość przypadków zatrucia ołowiem nie wykazuje żadnych objawów, badanie fizykalne może nie wystarczyć, aby je wykryć. Dlatego badania krwi są nadal kluczowym i podstawowym narzędziem używanym do diagnozowania toksyczności ołowiu.

Laboratorium

Najczęstszym rodzajem badania zatrucia ołowiem jest badanie krwi, znane jako test BLL (poziom ołowiu we krwi). Istnieją dwa rodzaje badań krwi, które mogą wskazać, czy dana osoba ma podwyższony poziom ołowiu we krwi: test nakłucia palca i pobranie krwi.KątKąt

Próbka krwi włośniczkowej

Ta metoda testowania wykorzystuje tylko nakłucie palca do pobrania małej próbki krwi, co czyni ją stosunkowo prostym i łatwym sposobem na zbadanie wysokiego poziomu ołowiu. Minusem jest jednak to, że próbki te mogą zostać zanieczyszczone ołowiem ze środowiska i zniekształcić wyniki testów, aby wyglądało na to, że poziom ołowiu jest wyższy niż w rzeczywistości.

Możesz zmniejszyć ryzyko zanieczyszczenia, podejmując staranne kroki, takie jak dokładne mycie rąk i inne strategie, ale wynik wysokiego poziomu ołowiu nadal będzie musiał zostać potwierdzony badaniem poziomu ołowiu we krwi żylnej. Z tego powodu ta metoda nie jest często polecana, pomimo jej wygody.

Badanie poziomu ołowiu we krwi żylnej

Pobranie krwi z żyły jest o wiele bardziej przydatnym badaniem przesiewowym i diagnostycznym w przypadku wysokiego poziomu ołowiu, ale wymaga wyszkolonego flebotomisty do pobrania i przetworzenia próbki, aby uniknąć zanieczyszczenia ołowiem ze środowiska. Ta metoda jest często preferowanym testem do sprawdzania wysokiego poziomu ołowiu, ponieważ jest bardziej wiarygodna niż test nakłucia palca.

Jeśli wynik testu nadal będzie wysoki, lekarz zgłosi go do lokalnego wydziału zdrowia i omówi z rodziną kolejne kroki, które mogą zrobić, aby zmniejszyć poziom we krwi i powstrzymać narażenie na ołów. W przypadku bardzo wysokiego poziomu ołowiu (45 µg/dL lub więcej) może być potrzebne zaawansowane leczenie, zwłaszcza u dzieci.

Prześwietlenie

W przypadkach, gdy dzieci mają objawy zatrucia ołowiem, podwyższony poziom ołowiu we krwi i/lub historię piki — to znaczy spożywania nieżywnościowych rzeczy, takich jak brud lub odpryski farby — zaleca się wykonanie prześwietlenia brzucha w celu sprawdź, czy nie ma ciał obcych. Jeśli na zdjęciu rentgenowskim pojawią się stałe plamki, co oznacza, że ​​dziecko połknęło materiały zawierające ołów, pracownicy służby zdrowia często stosują procedurę dekontaminacji w celu nawodnienia lub „wypłukania” jelit, usuwając potencjalne źródła ołowiu, aby zapobiec lub zatrzymać ich wchłaniane przez organizm.