Przegląd stanu padaczkowego

Stan padaczkowy to niebezpieczna sytuacja, historycznie definiowana jako napad lub zespół napadów trwających dłużej niż 30 minut bez poprawy świadomości. Kiedy napady nie ustępują samodzielnie lub za pomocą leków, mogą spowodować uszkodzenie mózgu, a nawet śmierć. Dlatego ta 30-minutowa definicja nie jest stosowana w praktyce klinicznej; zamiast tego każdy ciągły napad trwający pięć minut lub dłużej lub dwa lub więcej następujące po sobie napady bez odzyskania przytomności są uznawane za stan wymagający natychmiastowego leczenia lekami przeciwpadaczkowymi. Jednak zdarzają się sytuacje, w których stan padaczkowy może nie ulec poprawie pomimo leczenia.

Objawy

Na ogół napady trwają zwykle od kilku sekund do kilku minut, w zależności od rodzaju napadu. Jednak mogą wystąpić przedłużone napady – i zawsze są to nagłe przypadki.

Objawy stanu padaczkowego mogą być łatwe do rozpoznania w niektórych sytuacjach, ale nie w innych. Niektóre przypadki stanu padaczkowego mogą być subtelne, zwłaszcza u osób ciężko chorych.

Niemowlęta lub dzieci z problemami rozwojowymi mogą mieć napady padaczkowe charakteryzujące się utratą napięcia mięśniowego, co może pozostać niezauważone. Ponadto osoby, które są bardzo chore i które mają już niski poziom czujności, mogą również doświadczać napadów, które nie są oczywiste.

Objawy stanu padaczkowego są na ogół takie same jak w przypadku padaczki. Różnice polegają na czasie ich trwania oraz na tym, że napady mogą się powtarzać bez odzyskania przytomności przez osobę.

Objawy stanu padaczkowego mogą obejmować:

• Uporczywe potrząsanie lub szarpanie ciała trwające dłużej niż pięć minut
• Upadek na ziemię i pozostanie bez odpowiedzi
• Brak czujności przez ponad pięć minut
• Przedłużone zaklęcia wpatrujące się
• Spadek napięcia mięśniowego na dłużej niż pięć minut
• Powtarzające się ruchy twarzy, dźwięki lub gesty (zwykle bez świadomości), które trwają dłużej niż pięć minut

Powoduje

Niektóre wyzwalacze i stany powodują, że stan padaczkowy jest bardziej prawdopodobny, ale czasami może wystąpić bez znanej przyczyny.

Możliwe wyzwalacze obejmują:

• Zespoły padaczki: Osoby cierpiące na ciężkie zaburzenia napadowe, takie jak zespół Rasmussena, zespół Retta, zespół Lennoxa-Gastauta i zespół Dravet, są bardziej podatne na stan padaczkowy. Epizody są bardziej prawdopodobne podczas choroby, infekcji lub gdy leki są pomijane. Mogą wystąpić bez wyzwalacza.

• Uszkodzenie mózgu: Osoby, które doznały rozległego uszkodzenia kory mózgowej, regionu mózgu, w którym najczęściej występują drgawki, częściej doświadczają stanu padaczkowego niż osoby, które mają małe obszary ograniczonego uszkodzenia mózgu. Niedotlenienie (niski poziom tlenu) przed urodzeniem, porażenie mózgowe, uraz głowy i poważna utrata krwi mogą spowodować znaczne uszkodzenie mózgu, które może zwiększyć prawdopodobieństwo wystąpienia stanu padaczkowego, nawet wiele lat po ustąpieniu schorzenia.

• Guz mózgu: Guzy i nowotwory mózgu mogą powodować drgawki i mogą powodować stan padaczkowy, szczególnie jeśli są duże lub liczne.

• Nieprawidłowości elektrolitowe: Utrata krwi, odwodnienie, niedożywienie, przedawkowanie leków i leki mogą powodować zaburzenia równowagi elektrolitowej, które mogą powodować napady padaczkowe i stan padaczkowy.

• Przedawkowanie lub odstawienie narkotyków lub alkoholu: Alkohol i narkotyki, takie jak kokaina, metamfetamina i heroina, mogą powodować krótkie drgawki lub stan padaczkowy. Odstawienie narkotyków lub alkoholu po intensywnym lub długotrwałym stosowaniu może być równie niebezpieczne, powodując drgawki w okresie odstawienia i do kilku dni po nim.

• Zapalenie mózgu: infekcja mózgu, choć niezbyt powszechna, może powodować ciężki, długotrwały stan padaczkowy.

Rozpowszechnienie i czynniki ryzyka

Stan padaczkowy występuje u 50 000 do 150 000 osób w Stanach Zjednoczonych każdego roku. Jest bardziej prawdopodobne u dzieci poniżej 10 roku życia, dorosłych powyżej 50 roku życia oraz osób z drgawkami gorączkowymi (związanymi z gorączką).

Badania pokazują, że osoby czarnoskóre znacznie częściej niż osoby innych ras doświadczają stanu padaczkowego. Naukowcy podejrzewają, że wynika to, przynajmniej częściowo, z czynników społeczno-ekonomicznych, które mogą wpływać na dostęp do leczenia.

Śmierć spowodowana stanem padaczkowym jest częstsza u mężczyzn niż u kobiet i rośnie wraz z wiekiem. Dzieci poniżej 10 roku życia mają najlepsze wyniki, ze zgonami w mniej niż 3 procentach przypadków. To do 30 procent dla dorosłych.

Diagnoza

Stan padaczkowy można rozpoznać na podstawie obserwacji klinicznej, ale najczęściej elektroencefalogram (EEG), obrazowanie mózgu lub nakłucie lędźwiowe jest potrzebne do weryfikacji diagnozy.

• EEG: Ponieważ objawy kliniczne stanu padaczkowego i kilku innych stanów mogą być podobne, EEG jest zwykle potrzebne, aby odróżnić napady padaczkowe od wzorców, które są zgodne ze stanami, takimi jak udar i encefalopatia.

• Obrazowanie mózgu: tomografia komputerowa mózgu (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI) mogą być potrzebne do ustalenia przyczyny napadów i identyfikacji stanów, takich jak udar, guz mózgu lub stan zapalny w mózgu.

• Nakłucie lędźwiowe: Jeśli istnieje możliwa infekcja, można ją zdiagnozować za pomocą nakłucia lędźwiowego, które jest procedurą, która pobiera płyn otaczający mózg i rdzeń kręgowy do testowania.

Leczenie

Stan padaczkowy jest stanem nagłym. Może spowodować śmierć z powodu obrażeń fizycznych, zadławienia lub w wyniku samego napadu. Epizod może powodować trwałe uszkodzenie mózgu, co może skutkować pogorszeniem napadów, zwiększoną predyspozycją do stanu padaczkowego i pogorszeniem funkcji poznawczych.

Jeśli Ty lub Twoje dziecko jesteście podatni na ten stan, lekarz przepisze Ci receptę na lek przeciwdrgawkowy do wstrzykiwań. W przypadku dziecka możesz otrzymać formularz dostarczany do odbytu.

Amerykańskie Towarzystwo Padaczki wydało zalecenia dotyczące leczenia stanu padaczkowego

Leki pierwszego rzutu na stan padaczkowy obejmują:

• domięśniowo midazolam
• Dożylny (IV) lorazepam
• IV diazepam
• Diazepam doodbytniczy
• Midazolam donosowy
• Midazolam podpoliczkowy

Jeśli pierwszy lek nie działa, ratownicy medyczni mogą użyć drugiego leku, takiego jak:

• IV kwas walproinowy
• IV fosfenytoina
• i.v. lewetyracetam
• IV fenobarbital

Leki te działają szybko, a ich działanie zwykle nie trwa dłużej niż kilka godzin. Mogą powodować pogorszenie objawów u osób, które nie mają padaczki. Na przykład lorazepam może pogorszyć encefalopatię.

Kiedy stan padaczkowy jest wywołany przez problemy zdrowotne, ważne jest, aby leczyć te stany po opanowaniu napadów.

Podejścia do leczenia stanów pokrewnych mogą obejmować:

• Leczenie infekcji
• Korygowanie problemów elektrolitowych i metabolicznych
• Leczenie sterydami w celu zmniejszenia obrzęku spowodowanego przez nowotwory
• Operacja usunięcia guza

Jeśli ty lub twoje dziecko doświadczyliście stanu padaczkowego, doskonale zdajecie sobie sprawę, jak przerażające może to być. Ważne jest, aby rozpoznać objawy, które pojawiają się tuż przed napadem i zażywać leki, aby temu zapobiec. Miej wygodną metodę wezwania pomocy medycznej w nagłych wypadkach, aby jak najszybciej otrzymać odpowiednie leczenie. Dzięki odpowiedniemu leczeniu można kontrolować napady padaczkowe, zmniejszać epizody stanu padaczkowego i usuwać przyczyny wywołujące.