Ten region mózgu może być kluczem do zrozumienia różnych zaburzeń psychicznych

Specjaliści od zdrowia psychicznego diagnozują stany takie jak depresja i schizofrenia po dokładnym rozważeniu czyjegoś zachowania. Ale niekoniecznie potrafią powiedzieć, co dzieje się w mózgu.

Jednak niedawne badanie przeprowadzone przez naukowców z University of Cambridge wykazało, że jeden obszar mózgu działa podobnie w różnych zaburzeniach: lewa część grzbietowa środkowej wyspy.

Już wcześniej sądzono, że wyspa odgrywa rolę w samoświadomości. Badania pokazują również, że lewa część grzbietowa środkowej części wyspy może pomóc w przetwarzaniu stanów wewnętrznych.

Jest to część „interocepcji”, czyli zdolności wyczuwania wewnętrznych warunków w ciele, takich jak ból, głód i potrzeba korzystania z łazienki.

Jeśli osoby z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak depresja, schizofrenia i anoreksja, wykazują powszechną aktywność mózgu w tym regionie, może to zmienić sposób, w jaki rozumiemy zdrowie psychiczne, mówi Verywell dr Camilla Nord, główny autor badania i neurobiolog z Uniwersytetu Cambridge.

Różne zaburzenia mogą nie być tak odrębne i dobrze zdefiniowane, ale raczej połączone. „Opierają się na czymś, ale może nie być tych wyraźnych rozgraniczeń grup klinicznych w sposób, w jaki myśleliśmy” – mówi Nord.

Badanie zostało opublikowane w The American Journal of Psychiatry pod koniec czerwca, i był wspierany przez NIHR Cambridge Biomedical Research Centre.

Identyfikacja wspólnej podstawy

Naukowcy już wiedzą, że wiele osób z zaburzeniami zdrowia psychicznego inaczej doświadcza doznań fizycznych. Na przykład zniekształcenie obrazu ciała jest uważane za kluczowy objaw anoreksji, podczas gdy osoby z lękiem mają tendencję do odczuwania większej duszności.

Aby zbadać relacje między mózgiem a ciałem w różnych zaburzeniach, Nord i współpracownicy połączyli dane obrazowania mózgu z poprzednich badań, obejmujące 626 pacjentów z zaburzeniami zdrowia psychicznego. „Przyjrzeliśmy się każdemu fragmentowi mózgu, który różnił się między grupą psychiatryczną a grupą niepsychiatryczną we wszystkich badaniach” – mówi Nord.

W badaniach każdy uczestnik otrzymał aktywność interocepcji pod skanerem mózgu. Zadania często wymagały od nich dostrojenia się wewnętrznie, na przykład liczenia uderzeń serca, skupiania się na żołądku lub pęcherzu lub odbierania łagodnie bolesnych bodźców.

Nord i współpracownicy odkryli, że jedynym obszarem wspólnym dla pacjentów psychiatrycznych i różniącym się od uczestników bez tych schorzeń podczas wykonywania czynności była lewa część grzbietowa środkowej wyspy. Pacjenci mieli szereg zaburzeń, w tym:

• Zaburzenie afektywne dwubiegunowe
• Zaburzenia lękowe
• Depresja
• Anoreksja
• Schizofrenia

Nord mówi, że mogą istnieć inne regiony, które są konkretnie zaangażowane w każde zaburzenie, ale lewa środkowa wyspa grzbietowa była jedynym wspólnym regionem.

Co napędza ten wspólny czynnik?

Nord mówi, że kilka teorii wyjaśnia, dlaczego lewa grzbietowa część środkowej wyspy może reagować podobnie na różne zaburzenia, gdy jest zaangażowana w zadanie interoceptywne.

„Jedna z najbardziej przekonujących osób uważa, że ​​sam stan przetwarzania twojego ciała w inny sposób może sprawić, że będziesz podatny na szereg zaburzeń zdrowia psychicznego” – mówi.

Przeżywanie swojego życia, doświadczanie swojego ciała jako innego od innych, może być czynnikiem ryzyka rozwoju tych zaburzeń. Na przykład osoby z przewlekłymi schorzeniami fizycznymi wykazują większą częstość występowania zaburzeń zdrowia psychicznego.

Nord dodaje, że fizjologiczna różnica w odczuwaniu twojego ciała może zmienić twoją zdolność do interpretowania stanu twojego ciała. „Ten sam proces jest tym, co robisz, gdy interpretujesz „Czy jestem nieszczęśliwy? Czy jestem niespokojny? Czy widzę rzeczywistość tak, jak powinna?”

Chociaż jest to na razie hipotetyczne, Nord planuje zbadać to w przyszłości. „Ta zdolność do bycia oszukanym przez własne ciało, ponieważ twoje ciało ma fizyczne różnice, może zasadniczo sprawić, że twój mózg będzie bardziej zaskoczony wszystkimi twoimi stanami wewnętrznymi, w tym emocjami” – dodaje.

Czy zaburzenia psychiczne powinny być jasno zdefiniowane?

Nord mówi, że dwa różne trendy badawcze zainspirowały to badanie: podejścia transdiagnostyczne i interakcje mózg-ciało.

Podejście transdiagnostyczne kwestionuje ideę, że zaburzenia psychiczne to schludne i uporządkowane pakiety objawów. „To perspektywa, która przygląda się różnicom w mózgu lub zachowaniu, które przecinają kategorie diagnostyczne” – wyjaśnia.

Jednym ze sposobów zrozumienia tego jest rozważenie, w jaki sposób zaburzenia mogą się zmieniać w czasie. Na przykład, u wielu zdiagnozowano depresję i zaburzenia lękowe w różnych okresach ich życia.

Choroby współistniejące są również powszechne w innych zaburzeniach. Na przykład naukowcy odkryli, że od 47% do 89% dorosłych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) ma również co najmniej jedno zaburzenie współistniejące, w tym poważną depresję, zaburzenia związane z używaniem substancji i fobię społeczną.

Nord dodaje, że przyjęcie podejścia transdiagnostycznego może pozwolić na bezpośrednie leczenie określonych mechanizmów mózgu. „Więc nie powiedziałbyś już czegoś w stylu„ Zamierzamy leczyć depresję ”- mówi Nord. „Mógłbyś powiedzieć:„ Zamierzamy leczyć tę jedną rzecz, która dzieje się w mózgu u niektórych osób z depresją, u niektórych z lękiem, u niektórych z psychozą ”i tak dalej”.

Jednocześnie rośnie zainteresowanie interakcjami mózg-ciało. „Związek między zdrowiem fizycznym i psychicznym przebiega w obu kierunkach” – mówi Nord. „Kiedy cierpisz na stan zdrowia psychicznego, bardzo często występują objawy cielesne”, w tym zaburzenia apetytu, ból i zmęczenie.

Interesuje ją, dlaczego i jak są powiązane objawy zdrowia psychicznego i fizycznego. „Jedną z odpowiedzi jest to, że istnieją nakładające się sieci mózgowe między rzeczami, które zostają zakłócone w zaburzeniu zdrowia psychicznego, a fragmentami naszego mózgu, których używamy do przetwarzania stanu ciała”.

Implikacje dla leczenia

Biorąc pod uwagę, że żadne obecne leczenie nie jest ukierunkowane na lewą, grzbietową część środkowej części wyspy, odkrycie Nord może prowadzić do nowych interwencji.

„Moje badanie wykazało, że ani leczenie psychologiczne, ani leki przeciwdepresyjne nie zmieniły aktywności w tej konkretnej części mózgu” – mówi. Zamiast tabletek chce zbadać, czy stymulacja mózgu lewej środkowej części wyspy grzbietowej może zmienić aktywność mózgu i złagodzić objawy.

Chciałaby również zbadać, w jaki sposób techniki psychologiczne, takie jak terapia rozmowa, mogą zmienić aktywację w obszarze mózgu. „Byłby to sposób na dopasowanie ludzi i terapii” – dodaje.

Pewnego dnia naukowcy mogliby nawet przetestować potencjalne terapie specjalnie pod kątem zakłóceń przetwarzania interoceptywnego. Ta umiejętność sprawdzania i oceniania swojego wewnętrznego świata, dodaje Nord, może być kluczowym czynnikiem w tych zaburzeniach.

„Mózg cały czas próbuje przewidzieć otaczający nas świat” – mówi. „Ale próbuje też przewidzieć świat w nas. W ten sposób łagodzimy nasze pragnienie, głód. Łagodzimy negatywne stany wewnętrzne, przewidując je”.