Przegląd niedoboru średniołańcuchowej dehydrogenazy acylo-CoA

Niedobór dehydrogenazy średniołańcuchowego acylo-koenzymu A (niedobór MCADD lub MCAD) jest rzadkim dziedzicznym stanem metabolicznym, który wpływa na zdolność organizmu do przekształcania określonego rodzaju tłuszczu w energię. Obecnie w wielu miejscach testowanie pod kątem MCADD jest częścią standardowych badań przesiewowych noworodków. Po szybkiej diagnozie stan można opanować. Jednak opóźnienia w diagnozie mogą być śmiertelne.

Objawy

Organizm wykorzystuje kilka rodzajów tłuszczu na energię. Zdolność organizmu do czerpania energii z zapasów tłuszczu jest szczególnie przydatna w okresach niejedzenia (postu) lub gdy organizm jest pod wpływem stresu, na przykład gdy pojawia się choroba. Osoby z MCADD mają mutację genetyczną, która nie pozwala ich organizmom przekształcić pewnego rodzaju tłuszczu – średniołańcuchowych kwasów tłuszczowych – w energię.

Organizm zazwyczaj próbuje używać średniołańcuchowych kwasów tłuszczowych w okresach postu. Objawy MCADD często pojawiają się po zbyt długim braku jedzenia. U noworodków objawy mogą być utrzymywane w ryzach podczas regularnego karmienia. Jednak, gdy zaczną dłuższe odcinki między karmieniami lub jeśli wystąpią trudności z karmieniem piersią, mogą pojawić się objawy MCADD.

Objawy MCADD mogą być bardzo poważne, a nawet śmiertelne. Zwykle pojawiają się po okresach postu lub choroby:

• Wymioty
• Niska energia (ospałość) lub nadmierna senność (senność)
• Osłabienie lub niskie napięcie mięśniowe (hipotonia)
• Niski poziom cukru we krwi (hipoglikemia)
• Problemy z oddychaniem lub szybkie oddychanie (tachypnea)
• Nieprawidłowości wątroby (powiększenie, wysoki poziom enzymów wątrobowych)
• Napady padaczkowe

Jeśli MCADD nie jest leczone, mogą wystąpić powikłania, w tym uszkodzenie mózgu, śpiączka i śmierć. W niektórych przypadkach nagła i niewyjaśniona śmierć niemowlęcia jest jedynym objawem MCADD. Dopiero później można stwierdzić, że zgon jest związany z niezdiagnozowanym MCADD.

Chociaż pierwsze objawy MCADD zwykle pojawiają się w okresie niemowlęcym lub wczesnym dzieciństwie, zdarzały się przypadki, w których objawy nie były widoczne aż do dorosłości. Podobnie jak w przypadku niemowląt i dzieci, przypadki te były zwykle spowodowane chorobą lub postem.

Osoby z MCADD, które nie doświadczają ostrego kryzysu metabolicznego związanego z chorobą lub postem, zwykle nie mają żadnych objawów (bezobjawowych).

Powoduje

MCADD występuje, gdy organizm nie jest w stanie rozłożyć średniołańcuchowych kwasów tłuszczowych i przekształcić ich w energię z powodu braku enzymu potrzebnego do pełnienia tej funkcji, zwanego średniołańcuchową dehydrogenazą acylo-CoA (ACADM). Mutacje w genie ACADM, które są obecne od poczęcia, oznaczają, że organizm nie będzie miał wystarczającej ilości enzymu do metabolizowania średniołańcuchowych kwasów tłuszczowych jako źródła energii.

Jeśli osoba z MCADD dostarcza swojemu organizmowi odpowiedniej energii poprzez jedzenie (poprzez to, co i kiedy je), może nie odczuwać objawów, ponieważ jej organizm nie będzie próbował czerpać z zapasów tłuszczu.

Kiedy dwoje ludzi, z których każda ma zmutowany gen (osoby zwane „nosicielami”), ma razem dziecko, gen może zostać przekazany dalej. Jeśli dziecko odziedziczy tylko jeden zmutowany gen, stanie się nosicielem, tak jak ich rodzice. Nosiciele najczęściej nie mają objawów choroby, ale mogą przekazać mutację dalej. Możliwe też, że dziecko w ogóle nie odziedziczy zmutowanego genu. Jednak, gdy dziecko otrzyma zmutowany gen od obojga rodziców, rozwinie się u niego MCADD. Jest to tak zwany wzorzec dziedziczenia autosomalnego recesywnego.

Jak to często bywa w przypadku chorób genetycznych, istnieje wiele możliwych mutacji, które mogą powodować MCADD. Jednak naukowcy nie są pewni, czy istnieje konkretny związek między mutacją, którą ma dana osoba, a rozwojem MCADD – jest to również znane jako związek genotyp-fenotyp.

Testowanie mutacji, o których wiadomo, że prowadzą do MCADD, jest ważną częścią diagnozy, chociaż może, ale nie musi, być przydatne w przewidywaniu nasilenia objawów danej osoby.

Diagnoza

MCADD jest rzadkim stanem. W Stanach Zjednoczonych występuje u około jednego na 17 000 noworodków. Wydaje się, że biali ludzie pochodzenia północnoeuropejskiego są bardziej narażeni na MCADD niż inne rasy. Stan ten występuje najczęściej u niemowląt lub bardzo małych dzieci, chociaż został zdiagnozowany u dorosłych. Wydaje się, że mężczyźni i kobiety są dotknięci chorobą w równym stopniu.

Departament Zdrowia i Opieki Społecznej zaleca testowanie MCADD we wszystkich stanach w ramach rutynowych badań przesiewowych noworodków. W przypadku, gdy dziecko nie jest badane po urodzeniu i zaczyna wykazywać objawy wskazujące na stan, bardzo ważne są szybkie testy, diagnoza i leczenie.

Podstawową korzyścią włączenia testów na MCADD do badań przesiewowych noworodków jest to, że niemowlę może zostać zdiagnozowane, zanim pojawią się objawy. Zmniejsza to prawdopodobieństwo, że stan nie zostanie zdiagnozowany i nieleczony, co może mieć poważne (jeśli nie śmiertelne) konsekwencje.

Jeśli badanie przesiewowe noworodka wskazuje, że może mieć MCADD, dodatkowe badania mogą dostarczyć więcej informacji. Można również poddać badaniu rodziców dziecka, u którego zdiagnozowano MCADD, a także rodzeństwo dziecka.

Inne testy, które mogą być użyte do potwierdzenia diagnozy MCADD obejmują:

• Testy genetyczne w poszukiwaniu mutacji w genie ACADM

• Badania krwi do pomiaru glukozy, amoniaku i innych poziomów

• Badania moczu w celu wykluczenia innych stanów powodujących niski poziom cukru we krwi

Gdy objawy MCADD są obecne, a dana osoba znajduje się w ostrym kryzysie metabolicznym, może również wymagać innych interwencji medycznych. Może to obejmować uzupełnianie elektrolitów płynami dożylnymi (IV) lub żywienie uzupełniające.

Jeśli dana osoba nie odczuwa objawów aż do dorosłości, MCADD może nie być pierwszą diagnozą, którą podejrzewa lekarz. Po rozważeniu historii medycznej osoby (w tym wywiadu rodzinnego), aktualnych objawów, tego, co dana osoba robiła przed zachorowaniem (na przykład, czy miała chorobę wirusową, która spowodowała wymioty lub pościła), wraz z wszelkimi wynikami laboratoryjnymi, MCADD może być przetestowane.

Chociaż te dwa stany mogą mieć podobne objawy i oba mogą rozwinąć się po okresie choroby (szczególnie chorób wieku dziecięcego, takich jak ospa wietrzna), zespół Reye’a występuje u dzieci, które były leczone aspiryną podczas ataku choroby. Podczas gdy zespół Reye’a jest konkretnie powiązany ze stosowaniem aspiryny u dzieci, MCADD nie jest związany ze stosowaniem żadnego konkretnego leku.

Leczenie

Podstawowym sposobem leczenia MCADD jest zapobieganie rozwojowi objawów choroby, ponieważ mogą one być dość poważne. Rodzice noworodka, u którego zdiagnozowano MCADD, otrzymają ścisłe instrukcje dotyczące karmienia, aby zapobiec długim okresom postu.

Oprócz upewnienia się, że nie wytrzymają zbyt długo bez jedzenia, osoby z MCADD zwykle muszą przestrzegać określonej diety, która zawiera większe ilości węglowodanów i mniejsze ilości tłuszczu niż może być zwykle zalecane. Jeśli dana osoba zachoruje i nie może jeść, zwykle musi otrzymywać pokarm i płyny przez dożylny lub rurkę (dojelitową) w szpitalu, aby zapobiec rozwojowi objawów i powikłań MCADD.

Noworodki z MCADD, które mają trudności z karmieniem piersią, mogą być bardziej narażone na stan dekompensacji metabolicznej, ponieważ nie są w stanie utrzymać stałego zapotrzebowania metabolicznego poprzez przyjmowane odżywianie. Oprócz regularnego karmienia butelką, niektórzy lekarze mogą zalecać niemowlętom otrzymywać mieszanki prostych węglowodanów (takich jak niegotowana skrobia kukurydziana), aby zapobiec rozwojowi objawów MCADD.

Oprócz upewnienia się, że dieta jest odpowiednia pod względem żywienia, ścisłe przestrzeganie regularnego harmonogramu karmienia będzie musiało rozpocząć się od momentu narodzin dziecka z MCADD lub od momentu zdiagnozowania.

Ponadto, gdy osoba z MCADD zachoruje, zwłaszcza jeśli wymiotuje, może potrzebować pomocy medycznej, aby zapobiec rozwojowi objawów i powikłań związanych z MCADD.

Dzieci z MCADD mogą potrzebować nosić medyczną bransoletkę ostrzegawczą. Rodzice mogą również poprosić swojego pediatrę, aby wysłał list do szkoły dziecka i nauczycieli, aby poinformować ich o stanie dziecka i nakreślić znaczenie przestrzegania potrzeb żywieniowych i harmonogramów żywieniowych.

Dopóki osoba z MCADD przestrzega tego, co jest wymagane do radzenia sobie z chorobą, zwykle może prowadzić zdrowe życie.

Jednak często zdarza się, że diagnoza MCADD jest postawiona po śmierci; pierwszy początek objawów i wynikający z nich kryzys metaboliczny mogą szybko postępować. Dlatego wczesna diagnoza i leczenie pozostają kluczowe dla długoterminowej perspektywy osoby z MCADD.

Niedobór średniołańcuchowej dehydrogenazy acylo-CoA (niedobór MCADD lub MCAD) jest rzadkim dziedzicznym stanem metabolicznym, który wpływa na zdolność organizmu do przekształcania określonego rodzaju tłuszczu w energię. Jeśli stan nie zostanie zdiagnozowany i nieleczony, może być śmiertelny. Wiele badań przesiewowych noworodków obejmuje testy na MCADD, ale nie są one jeszcze powszechnie obecne. Jeśli lekarz podejrzewa, że ​​niemowlę ma MCADD, potrzebne będą testy genetyczne. Osoby z MCADD zwykle muszą przestrzegać diety bogatej w węglowodany i ubogiej w tłuszcze. Muszą również upewnić się, że nie przechodzą długie okresy bez jedzenia (post). Dzieci z MCADD mogą potrzebować nosić medyczną bransoletkę ostrzegawczą, aby upewnić się, że osoby wokół nich mogą rozpoznać objawy kryzysu metabolicznego. Chociaż konsekwencje nieleczonego lub źle zarządzanego MCADD mogą być druzgocące, gdy stan jest dokładnie zdiagnozowany i istnieje plan leczenia, większość osób z MCADD może prowadzić zdrowe życie.