Wrodzona dystrofia mięśniowa (CMD) to nazwa kategorii genetycznych chorób mięśni, które pojawiają się po raz pierwszy przy urodzeniu lub w ciągu dwóch lat życia. Jest to termin zbiorczy obejmujący ponad 30 schorzeń, które mogą powodować szereg objawów. Generalnie wszystkie one są związane z postępującym osłabieniem lub zwyrodnieniem mięśni.
W tym artykule omówiono rodzaje wrodzonej dystrofii mięśniowej, przyczyny, objawy, diagnozę i opcje leczenia.
Symptomy i objawy
Naukowcy zidentyfikowali ponad 30 różnych rodzajów wrodzonej dystrofii mięśniowej, więc objawy są bardzo zróżnicowane. Prawie wszystkie formy wrodzonej dystrofii mięśniowej obejmują objawy mięśniowe, podczas gdy niektóre podtypy mogą również obejmować niepełnosprawność intelektualną lub problemy z oddychaniem lub sercem.
Dystrofie mięśniowe mogą prowadzić do trudności w poruszaniu się, braku napięcia mięśniowego, trudności w oddychaniu, opóźnień w osiąganiu kamieni milowych w zakresie ruchu lub umiejętności motorycznych lub, w niektórych przypadkach, niepełnosprawności intelektualnej. Tempo progresji jest różne i zależy od osoby oraz rodzaju wrodzonej dystrofii mięśniowej.
Objawy mięśniowe
Typowe objawy mięśniowe to:
- Słabe mięśnie
- Niskie napięcie mięśniowe
- Stawy, które są zbyt luźne lub wydają się nie na miejscu (przemieszczone)
- Problemy z prostowaniem kończyn
- Bardzo sztywne kolce lub kolce, których nie można całkowicie wyprostować
Objawy niemięśniowe
Niektóre objawy niemięśniowe obejmują:
- Problemy z jedzeniem
- Problemy z tworzeniem się mózgu lub oczu
- Problemy z połykaniem
- Problemy z oddychaniem
- Problemy sercowe
- Niepełnosprawność intelektualna lub inne problemy z nauką
Rozpowszechnienie CMD
Trudno dokładnie oszacować, jak powszechna jest wrodzona dystrofia mięśni, ponieważ zwykle do potwierdzenia diagnozy potrzebne są testy genetyczne lub próbki włókien mięśniowych. Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) szacuje, że około jedna na 100 000 osób cierpi na wrodzoną dystrofię mięśni.
Rodzaje wrodzonej dystrofii mięśniowej
Podczas gdy podtypy wrodzonej dystrofii mięśniowej były klasyfikowane na podstawie fizycznych objawów stanu lub obszaru ciała, w którym została wykryta po raz pierwszy, obecnie są one identyfikowane na podstawie biologii leżącej u podstaw schorzenia.
CMD można sklasyfikować według białek dotkniętych chorobą. Trzy główne kategorie to:
- Merozynopatie (wrodzona dystrofia mięśniowa związana z LAMA2)
- Kolagenopatie (miopatie związane z kolagenem VI)
- Dystroglikanopatie (dystrofia mięśniowa związana z alfa-dystroglikanopatią)
Merozynopatie
Merozynopatie, takie jak wrodzona dystrofia mięśniowa LAMA2, wpływają na funkcję białek w macierzy zewnątrzkomórkowej. Ta macierz otacza komórki mięśniowe, zapewnia wsparcie strukturalne i pomaga utrzymać komórki w zdrowiu.
Kiedy wszystko jest w porządku, białka w macierzy pozakomórkowej mogą naprawiać mięśnie, tłumaczyć sygnały między komórkami mięśniowymi, a nawet pomagać mięśniom w ruchu. Kiedy mutacja genetyczna zmienia funkcję jednego z tych białek, funkcje te załamują się.
Tak jest w przypadku LAMA2 CMD. Mutacje powstają w genie zwanym LAMA2, który jest odpowiedzialny za wytwarzanie białka zwanego merozyną. Merozyna wiąże się z błoną komórek mięśniowych i macierzą wewnątrzkomórkową oraz pomaga utrzymać stabilność włókien mięśniowych.
Brak lub brak merozyny może prowadzić do osłabienia lub niestabilności włókien mięśniowych. Powoduje to typowe objawy mięśniowe obserwowane przy wrodzonej dystrofii mięśniowej LAMA2. Należą do nich brak napięcia mięśniowego lub osłabienie mięśni klatki piersiowej, które prowadzą do problemów z oddychaniem.
Kolanopatie
CMD związane z kolagenem VI występuje, gdy wpływa na białka, które same tworzą macierz zewnątrzkomórkową.
Kolagen VI składa się z trzech „nitek”. Każda nić jest tworzona z określonego genu. Jeśli jeden z tych genów ma mutację, nić może stać się niekompletna lub jej brak. Prowadzi to do niestabilnej macierzy pozakomórkowej, która nie może wspierać zdrowych komórek mięśniowych. Z czasem może rozwinąć się osłabienie lub napięcie mięśni.
Niektóre formy wrodzonej dystrofii mięśni związanej z kolagenem VI obejmują:
- Miopatia Bethlema
- Wrodzona dystrofia mięśniowa Ullricha
Dystroglikanopatie
Ta kategoria CMD występuje, gdy mutacje genetyczne powodują nieprawidłowe działanie białka zwanego alfa-dystroglikanem. Białko to zwykle wiąże macierz zewnątrzkomórkową ze strukturalnym systemem wsparcia wewnątrz komórki, zwanym cytoszkieletem. Pomaga to komórkom mięśniowym zachować ich integralność strukturalną.
Zakłócenia w alfa-dystroglikanie mogą wpływać na to, jak długo komórki mięśniowe przeżywają, zanim ulegną rozpadowi i umrą. Ale ten stan może również wpływać na mózg, ponieważ alfa-dystroglikan odgrywa rolę w rozwoju mózgu.
Niektóre formy alfa-dystroglikanopatii obejmują:
- Zespół Walkera-Warburga
- Choroba mięśniowo-oko-mózg
- Fukuyama CMD
Powoduje
Wrodzona dystrofia mięśniowa jest spowodowana mutacjami genetycznymi, które wpływają na białka związane z funkcją mięśni. Zmiany te mogą zostać przeniesione z rodziców na dzieci, choć mogą też powstać same.
Ogólnie rzecz biorąc, mutacje genów związane z wrodzoną dystrofią mięśni są recesywne. Oznacza to, że do manifestacji choroby potrzebne są dwie kopie genu (po jednej od każdego rodzica).
Oznacza to również, że dwoje rodziców bez tej choroby może urodzić dziecko z CMD. To dlatego, że ci rodzice są nosicielami. Każdy z nich ma jedną kopię genu, ale nie wykazują żadnych objawów wrodzonej dystrofii mięśniowej. Jeśli dziecko odziedziczy obie kopie, rozwinie się u nich stan.
Ogólnie rzecz biorąc, oznacza to, że jeśli oboje rodzice są nosicielami, dziecko ma 25% szans na rozwój choroby, 50% szans na bycie nosicielem (bez objawów) i 25% szans na brak genu w ogóle.
Istnieją pewne formy wrodzonej dystrofii mięśniowej, które mogą być również dziedziczone w sposób autosomalny dominujący, co oznacza, że potrzebna jest tylko jedna kopia genu. Na przykład miopatia Bethlema jest zwykle dziedziczona w ten sposób. W takim przypadku istniałaby 50% szansa, że osoba z miopatią Bethlema przekaże chorobę swojemu dziecku.
Diagnoza
Wrodzoną dystrofię mięśniową można zdiagnozować na kilka sposobów. Proces rozpoczynałby się od zebrania przez świadczeniodawcę pełnej historii medycznej i rodzinnej pacjenta.
Można wykonać testy elektrodiagnostyczne, które mierzą sygnały elektryczne w mięśniach lub nerwach. To często wyklucza zaburzenia nerwowe.
Mogą również zlecić niektóre badania krwi. Jedno z powszechnych badań krwi mierzy poziom kinazy kreatynowej (CK), białka, które krąży, gdy mięśnie są uszkodzone. Jeśli obecne są wysokie poziomy tego białka, może to oznaczać, że mięśnie są uszkodzone przez stan.
Aby dokładnie określić, w jaki sposób mięśnie są uszkadzane, lekarz może również wykonać biopsję mięśnia. Pobierana jest niewielka próbka mięśnia, która jest następnie wysyłana do laboratorium w celu analizy pod kątem uszkodzeń pod mikroskopem.
Wreszcie testy genetyczne mogą ujawnić, czy istnieje gen odpowiedzialny za wzorce uszkodzeń mięśni.
Leczenie
Obecnie nie ma lekarstwa na wrodzoną dystrofię mięśni. Nie ma również zatwierdzonych leków do leczenia CMD, więc wszystkie obecne opcje są zaprojektowane tak, aby pomóc w radzeniu sobie z objawami.
Wytyczne sugerują, że regularne kontrole w celu oceny potencjalnych problemów z sercem i oddychaniem są jednym ze sposobów monitorowania stanu.
Ponieważ istnieje tak wiele rodzajów wrodzonej dystrofii mięśniowej, a nasilenie znacznie się różni, plany leczenia są zwykle wysoce zindywidualizowane.
Niektóre typowe opcje leczenia obejmują:
- Fizjoterapia poprawiająca siłę mięśni, w tym delikatne ćwiczenia
- Terapia zajęciowa w celu poprawy zdolności motorycznych
- Szelki lub inne środki ułatwiające poruszanie się
- Operacja korekcji skoliozy (skrzywienie kręgosłupa)
- Wspomaganie oddychania, w tym urządzenia do bezdechu sennego, zapobiegające zatrzymywaniu i rozpoczynaniu oddychania w ciągu nocy lub, w niektórych ciężkich przypadkach, wentylacji
Streszczenie
Wrodzona dystrofia mięśniowa to grupa genetycznych chorób mięśni pojawiających się w okolicach porodu. Polega na osłabieniu i zwyrodnieniu mięśni z biegiem czasu. CMD może powodować brak mobilności i napięcia mięśniowego, a także trudności w oddychaniu i jedzeniu, a nawet niepełnosprawność intelektualną.
Wrodzona dystrofia mięśniowa może być niepokojącą diagnozą, zwłaszcza biorąc pod uwagę ograniczenia, jakie może nałożyć na życie Twoje lub Twojego dziecka. Współpracuj z lekarzem, aby ustalić najlepszy dostępny plan leczenia. Chociaż obecnie opcje leczenia są minimalne, trwają badania nad opracowaniem nowych leków i terapii do leczenia CMD.
Discussion about this post