Ćwiczenia o wysokiej intensywności dla osób z chorobą Parkinsona

Oczywiste jest, że ćwiczenia pomagają osobom we wczesnym i średnim stadium choroby Parkinsona. Nie jest jasne, jaki rodzaj ćwiczeń pomaga osobom z tą chorobą. Nie wiadomo też, w czym pomaga intensywność ćwiczeń.

Ostatnio naukowcy zainteresowali się ćwiczeniami fizycznymi w leczeniu choroby Parkinsona. Tradycyjnie chorobę Parkinsona leczono lekami i chirurgicznie; jednak ćwiczenia to niedroga, nieinwazyjna interwencja z kilkoma negatywnymi skutkami ubocznymi, innymi niż drobne bóle i bóle. Co więcej, skuteczność leków stosowanych w leczeniu choroby Parkinsona z czasem maleje, a modyfikujące przebieg choroby niefarmakologiczne interwencje są pilnie potrzebne do jej zwalczania.

Zanim przyjrzymy się kilku badaniom dotyczącym ćwiczeń w chorobie Parkinsona, ważne jest wyjaśnienie jednej kwestii. Dla osoby z chorobą Parkinsona wykonywanie intensywnych ćwiczeń na bieżni może wydawać się sprzeczne z intuicją. W końcu choroba Parkinsona jest stanem neurodegeneracyjnym, który powoduje sztywność, drżenie, niestabilność chodu i tak dalej. Należy jednak pamiętać, że pacjenci w tych badaniach byli wcześniej na trajektorii choroby. Innymi słowy, ćwiczenia o wysokiej intensywności nie były testowane na osobach z późnym stadium choroby Parkinsona.

Choroba Parkinsona: Informacje ogólne

Choroba Parkinsona zwykle występuje samoistnie i ma nieznane pochodzenie. Około miliona Amerykanów żyje z chorobą Parkinsona. Na całym świecie żyje 10 milionów ludzi z chorobą Parkinsona. Przeciętny wiek rozpoznania osób z chorobą Parkinsona wynosi 60 lat, a choroba stopniowo postępuje w ciągu następnych 10 do 25 lat po postawieniu diagnozy.

W mózgu komórki nerwowe wykorzystują dopaminę do kontrolowania ruchów mięśni. U osób z chorobą Parkinsona komórki mózgowe wytwarzające dopaminę stopniowo obumierają. Z biegiem czasu osobom z chorobą Parkinsona coraz trudniej jest poruszać mięśniami.

Oto niektóre objawy choroby Parkinsona:

• Drżenie „toczących się pigułek” rąk w spoczynku
• Sztywność „koła zębatego”
• Powolne ruchy mięśni (tj. bradykinezja)
• ślinienie się
• chód z tasowaniem
• Lęk
• Głos monotonny
• „Zamaskowany” wyraz twarzy
• Pochylona postawa
• Zaparcie
• Zaburzenia funkcji poznawczych
• Zaburzenia snu
• Niepokój

Rozpoznanie choroby Parkinsona opiera się na wynikach wywiadu i badania fizykalnego. Co ważne, neuroobrazowanie, EEG i badania płynu mózgowo-rdzeniowego zwykle mieszczą się w granicach normy wiekowej u osób z chorobą Parkinsona.

Niestety nie ma lekarstwa na chorobę Parkinsona. Niektóre leki, takie jak karbidopa-lewodopa (Sinemet) i inhibitory MAO-B, mogą być stosowane w celu zastąpienia lub zwiększenia poziomu dopaminy w mózgu. Jednak te leki dopaminergiczne z czasem tracą skuteczność i mają negatywne skutki uboczne.

Choroba Parkinsona jest również leczona objawowo za pomocą leków, które pomagają w zaburzeniach nastroju, dolegliwościach bólowych i problemach ze snem.

Stymulacja głębokiego mózgu to rodzaj zabiegu chirurgicznego stosowanego w leczeniu choroby Parkinsona. Ta procedura może pomóc w wyłączeniu objawów neurologicznych, takich jak drżenie, sztywność, sztywność i problemy z chodzeniem.

W 2001 r. wyniki przeglądu Cochrane sugerowały, że nie ma wystarczających dowodów potwierdzających lub odrzucających korzyści płynące z określonych ćwiczeń w leczeniu choroby Parkinsona. Co więcej, w tamtych czasach, w warunkach eksperymentalnych, wpływ ćwiczeń na chorobę Parkinsona był krótkoterminowy, bez długoterminowej obserwacji. Niemniej jednak przez lata zakładano, że ciągłe ćwiczenia u osób z chorobą Parkinsona były konieczne, aby spowolnić spadek siły, elastyczności i równowagi.

Wykazano, że ćwiczenia wytrzymałościowe promują wzrost i rozwój nerwów oraz chronią komórki nerwowe w modelach zwierzęcych. Jednak modele zwierzęce to nie to samo co ludzie.

Wreszcie, wiele badań retrospektywnych wykazało, że umiarkowany lub intensywny wysiłek fizyczny w wieku średnim może chronić przed chorobą Parkinsona w późniejszym życiu.

Długoterminowa reakcja na ćwiczenia

W listopadzie 2012 r. Schenkman i współpracownicy przeanalizowali krótko- i długoterminowe korzyści dwóch różnych rodzajów ćwiczeń u uczestników badania z chorobą Parkinsona. Randomizowane kontrolowane badanie interwencyjne z ćwiczeniami fizycznymi miało miejsce w okresie 16 miesięcy i zostało przeprowadzone w poradniach ambulatoryjnych.

W badaniu 121 uczestników z chorobą Parkinsona we wczesnym lub średnim stadium przydzielono do jednej z trzech grup. Pierwsza grupa zajmowała się ćwiczeniami elastyczności/równowagi/funkcji. Druga grupa zajmowała się ćwiczeniami aerobowymi na bieżni, rowerze lub orbitreku. Trzecia grupa, czyli grupa kontrolna, ćwiczyła w domu – zgodnie z programem fitness o nazwie Fitness Counts, opracowanym przez National Parkinson Foundation.

Dwie pierwsze grupy były nadzorowane podczas ćwiczeń trzy razy w tygodniu przez cztery miesiące. Następnie nadzór ograniczono do raz w miesiącu na czas trwania 16-miesięcznego badania. Grupa kontrolna była nadzorowana raz w miesiącu przez 16 miesięcy.

Uczestnicy byli oceniani za pomocą różnych testów po 4, 10 i 16 miesiącach. Oto ustalenia badaczy:

• Po czterech miesiącach ogólna funkcja poprawiła się w grupie gibkości/równowagi/funkcji w porównaniu z grupą ćwiczeń aerobowych i grup kontrolnych.
• Po 4, 10 i 16 miesiącach ekonomia chodzenia (tj. wydajność ruchu) poprawiła się w grupie ćwiczeń aerobowych w porównaniu z grupą gibkości/równowagi/funkcji.
• Równowaga była taka sama we wszystkich grupach.
• W 4 i 16 miesiącu czynności życia codziennego poprawiły się w grupie gibkości/równowagi/funkcji w porównaniu z grupą kontrolną.

Wyniki tego badania sugerują, że różne rodzaje ćwiczeń przynoszą różne korzyści osobom z chorobą Parkinsona. Programy wytrzymałościowe wydają się przynosić największe długoterminowe korzyści.

Według Schenkmana i współautorów:

„Raporty jakościowe od absolwentów 16-miesięcznego badania podkreślają, że ludzie potrzebują stałego wsparcia, aby utrzymać regularne ćwiczenia. Zdecydowanie zalecamy, aby klinicyści znaleźli sposoby na pomoc osobom z PD [Parkinson’s disease] rozwijać i utrzymywać długoterminowe nawyki związane z ćwiczeniami, w tym odpowiednie programy ćwiczeń, a także ciągłą ponowną ocenę i wsparcie”.

Warto zauważyć, że badanie to miało swoje ograniczenia.

Po pierwsze, grupa kontrolna zaangażowała się w jakieś ćwiczenie, ponieważ nieetyczne byłoby, gdyby ci uczestnicy nie otrzymali żadnego ćwiczenia. Innymi słowy, chociaż „prawdziwa” grupa kontrolna nie angażowałaby się w ćwiczenia przez 16 miesięcy, zalecanie tej opcji byłoby szkodliwe dla zdrowia. Według naukowców ogólne wytyczne Fitness Counts wydane przez National Parkinson Foundation przyniosły pewne korzyści, ale nie tak duże, jak te, których doświadczają uczestnicy nadzorowanych programów ćwiczeń obejmujących ćwiczenia gibkości/równowagi/funkcji lub ćwiczenia aerobowe.

Po drugie, badanie to zostało przeprowadzone w Kolorado, które jest jednym z najlepiej przystosowanych stanów w Unii. Jest prawdopodobne, że uczestnicy tego badania ćwiczyli więcej na początku badania niż ludzie w innych stanach, co sprawia, że ​​wyniki są mniej uogólniane.

Po trzecie, uczestnicy w każdej z trzech grup otrzymywali różne poziomy zindywidualizowanej uwagi, co może mylić wyniki.

Wreszcie trudno było ocenić przestrzeganie schematów ćwiczeń, a badacze opierali się na dziennikach aktywności, a nie na monitorach aktywności, aby dokonać takich ustaleń.

Ćwiczenia o wysokiej intensywności i choroba Parkinsona

Badanie w chorobie Parkinsona wysiłkowej (SPARX) było randomizowanym badaniem klinicznym fazy 2, przeprowadzonym przez Schenkmana i współpracowników w okresie od maja 2012 r. do listopada 2015 r. Uczestnicy badania zostali poddani ocenie po sześciu miesiącach.

W badaniu SPARX 128 uczestników z chorobą Parkinsona w wieku od 40 do 80 lat podzielono na trzy grupy.

Pierwsza grupa eksperymentalna przeszła ćwiczenia o wysokiej intensywności, druga grupa eksperymentalna przeszła ćwiczenia o umiarkowanej intensywności, a członkowie grupy kontrolnej zostali umieszczeni na liście oczekujących na przyszłą interwencję ćwiczeń. (Ponownie byłoby nieetyczne odmawianie grupie kontrolnej możliwości ćwiczeń).

Warto zauważyć, że u uczestników badania zdiagnozowano chorobę Parkinsona de novo (tj. zdiagnozowaną w ciągu ostatnich pięciu lat) i nie spodziewano się, że będą potrzebować leków dopaminergicznych (przeciwparkinsonowskich) podczas sześciomiesięcznego okresu ich uczestnictwa. Ponadto żaden z uczestników nie był wcześniej zaangażowany w ćwiczenia o średniej lub wysokiej intensywności.

Ćwiczenia o wysokiej intensywności składały się z czterech dni w tygodniu na bieżni przy 80-85% maksymalnego tętna. Ćwiczenia o umiarkowanej intensywności również występowały cztery razy w tygodniu, ale przy maksymalnym tętnie od 60 do 65 procent.

Celem badania fazy 2 SPARX było ustalenie, czy pacjenci z chorobą Parkinsona mogą bezpiecznie wykonywać ćwiczenia o wysokiej intensywności. Naukowcy nie ustalili, czy ćwiczenia z intensywnością tętna od 80 do 85 procent rzeczywiście przyniosły korzyści kliniczne u osób z chorobą Parkinsona de novo. Ostatecznie naukowcy byli zainteresowani ustaleniem, czy ćwiczenia o wysokiej intensywności mogą być testowane w próbach III fazy. Te badania fazy 3 miałyby następnie zbadać możliwe korzyści z tej interwencji.

Według Schenkmana i współautorów:

„Jednym z czynników ograniczających przejście do badań fazy 3 jest to, że odpowiednia dawka ćwiczeń nie została jeszcze ustalona dla dowolnej metody ćwiczeń. Ćwiczenia nakładają na uczestników znaczne zaangażowanie czasu i wysiłku w porównaniu z interwencjami farmakologicznymi. w szczególności ustalić, czy uzasadnione są dalsze badania nad określoną dawką ćwiczeń, co dowodzi metody skutecznego określenia odpowiedniej dawki przed przejściem do pierwszej fazy 3 próby wysiłkowej w chorobie Parkinsona. ”.

Badanie SPARX miało ograniczenia.

Po pierwsze, ćwiczenia o wysokiej intensywności wykonywano wyłącznie na bieżni, bez użycia innego sprzętu do ćwiczeń.

Po drugie, zarówno prędkość, jak i intensywność bieżni dostosowano, aby uzyskać ćwiczenia o wysokiej intensywności; jednak nie jest jasne, czy jedna lub obie te zmienne mogą poprawić objawy motoryczne w chorobie Parkinsona.

Po trzecie, nie jest jasne, w jaki sposób połączenie ćwiczeń na bieżni o wysokiej intensywności z innymi interwencjami fizjoterapeutycznymi o znanych korzyściach dla osób z chorobą Parkinsona, takimi jak Tai Chi lub trening siłowy, może przynieść jeszcze większe korzyści kliniczne.

Wiemy, że ćwiczenia pomagają osobom z chorobą Parkinsona. Nowe badania sugerują, że ćwiczenia na bieżni o wysokiej intensywności mogą być bezpiecznie przepisywane pacjentom z łagodną chorobą Parkinsona oraz że osoby z chorobą Parkinsona we wczesnym i średnim stadium mogą korzystać z różnych rodzajów ćwiczeń, w tym ćwiczeń elastyczności, równowagi i aerobiku.

Należy przeprowadzić więcej badań, aby dowiedzieć się, jakie są dokładne korzyści z tak intensywnych ćwiczeń. Jeśli u Ciebie lub bliskiej Ci osoby zostanie zdiagnozowana choroba Parkinsona, skonsultuj się z lekarzem, aby dowiedzieć się, jakie rodzaje ćwiczeń są dla Ciebie najlepsze.