Kim jest chirurg?

Chirurg to lekarz przeszkolony do wykonywania zabiegów chirurgicznych. Jest to zawód, który wymaga wyjątkowej zręczności manualnej i zdolności motorycznych do wykonywania technik potrzebnych do badania choroby, naprawy lub usunięcia uszkodzonych tkanek lub poprawy funkcji lub wyglądu narządu lub części ciała.

Aby zostać chirurgiem ogólnym, potrzeba nie mniej niż 13 lat szkolenia i edukacji. Ci, którzy chcą się specjalizować, mogą liczyć na przedłużenie szkolenia o kolejny rok do dwóch lat. Chociaż lekarze mogą praktykować w innych specjalnościach medycznych (takich jak okulistyka, ginekologia, podiatria i stomatologia), chirurgia jest odrębną specjalizacją i specjalistą oddanym wyłącznie zabiegom chirurgicznym.

Stężenia

Procedury chirurgiczne są szeroko klasyfikowane według ich pilności, lokalizacji, celu, stopnia inwazyjności oraz rodzajów stosowanych narzędzi i technik:

• W zależności od pilności, operacja może być uznana za planową, półwyborczą lub w nagłych wypadkach.

• W zależności od lokalizacji operacje można opisać według części ciała (piersi, okrężnica, wyrostek robaczkowy) lub szeroko sklasyfikować jako przewód pokarmowy (przewód pokarmowy), moczowo-płciowy (narządy rozrodcze i moczowe), wątrobowy (wątroba), nerczycowy (nerki), neurologiczny (nerwowy). systemowe), ortopedyczne (kości i stawy) i inne.

• W zależności od celu operacja może mieć charakter rozpoznawczy (diagnostyczny), terapeutyczny, kosmetyczny, korekcyjny lub rekonstrukcyjny. Może również obejmować amputację lub przeszczep.

• W zależności od stopnia inwazyjności operacja może być minimalnie inwazyjna lub wymagać operacji otwartej.

• W oparciu o oprzyrządowanie możesz poddać się chirurgii laserowej, mikrochirurgii, chirurgii laparoskopowej („operacji dziurki od klucza”), angioplastyce (za pomocą cewnika do wykonania operacji przez naczynie krwionośne) lub chirurgii zrobotyzowanej.

Rodzaje procedur

Zabieg chirurgiczny można rozpoznać po przyrostkach używanych do klasyfikacji celów operacji, takich jak:

• -ektomia odnosi się do usunięcia narządu lub struktury, takiej jak wycięcie wyrostka robaczkowego lub histerektomia.

• -otomia opisuje nacięcie narządu lub tkanki, tak jak przy laparotomii.

• -skopia odnosi się do użycia lunety w minimalnie inwazyjnej operacji, takiej jak laparoskopia czy artroskopia.

• -ostomia jest używana do opisania stałego lub półstałego otworu w ciele, takiego jak kolostomia.

• -plastyka jest używana do opisania chirurgii rekonstrukcyjnej lub naprawczej, takiej jak plastyka nosa lub artroplastyka.

Wspólne operacje

Lista wykonywanych operacji jest encyklopedyczna. Według badania przeprowadzonego w 2014 r. przez Departament Zdrowia i Opieki Społecznej USA, 15 najczęstszych operacji wykonywanych w Stanach Zjednoczonych to:

• Artroplastyka stawu kolanowego
• Angioplastyka naczyń wieńcowych

• Laminektomia (operacja dekompresji kręgosłupa)

• Wymiana biodra
• Fuzja kręgosłupa

• Cholecystektomia (usunięcie pęcherzyka żółciowego)

• Częściowe usunięcie kości (w tym osteotomia)

• Usunięcie macicy

• Resekcja jelita grubego (usunięcie części okrężnicy lub odbytnicy)

• Liza zrostów otrzewnowych (usunięcie blizn, które sklejają ze sobą narządy jamy brzusznej)

• Wycięcie ślepej kiszki
• Złamanie lub zwichnięcie biodra

• Wycięcie jajnika (usunięcie jednego lub obu jajników)

• Pomostowanie tętnic wieńcowych
• Złamanie lub zwichnięcie kończyny dolnej

Ekspertyza proceduralna

Chirurdzy wykonują operacje w trybie stacjonarnym lub ambulatoryjnym. Chirurg kieruje zespołem chirurgicznym, który zazwyczaj składa się z anestezjologa i dyplomowanej pielęgniarki, ale może również obejmować asystenta chirurgicznego, technologa chirurgicznego, pielęgniarkę krążącą i perfuzjonistę serca.

Chirurg jest zaangażowany we wszystkie etapy operacji, w tym opiekę przedoperacyjną, śródoperacyjną i pooperacyjną.

Przedoperacyjna

Opieka przedoperacyjna służy przede wszystkim do sprawdzenia, czy dana osoba jest sprawna i gotowa do operacji. Ta faza może być bardzo krótka lub wymagać dłuższego przygotowania, podczas którego dana osoba może potrzebować schudnąć, poddać się ocenie przedoperacyjnej lub czekać na otrzymanie narządu do przeszczepu.

Oceny może dokonać chirurg, ale w szpitalach najczęściej przeprowadza ją pielęgniarka. Chirurg jest ostatecznie odpowiedzialny za sprawdzenie wyników i udzielenie zgody na dalsze postępowanie. Przed operacją chirurg powinien spotkać się z pacjentem, odpowiedzieć na wszelkie pytania i pomóc złagodzić wszelkie lęki, jakie może mieć pacjent.

Śródoperacyjne

Faza śródoperacyjna to sama operacja, obejmująca czas, w którym pacjent zostaje przewieziony na operację i przewieziony do sali pooperacyjnej.

Operacja ostatecznie będzie wymagała pewnego rodzaju nacięcia. Na przykład angiografia wymagałaby małego nacięcia w ramieniu lub nodze, podczas gdy laparoskopia wymagałaby kilku nacięć w kształcie dziurki od klucza w celu wprowadzenia zakresu i narzędzi chirurgicznych. Chirurgia otwarta to tradycyjna forma operacji, w której większe nacięcie wykonuje się skalpelem.

Przed operacją ręce, nadgarstki i przedramiona chirurga byłyby dokładnie myte przez co najmniej cztery minuty, po czym na obie ręce nakładane są sterylne rękawiczki. Wokół pola operacyjnego zakładane są sterylne obłożenia, a maski chirurgiczne są noszone, aby zapobiec skażeniu przez kropelki lub aerozolowane patogeny.

Podczas operacji można wykonać jedną lub kilka procedur, takich jak:

• Ablacja (celowane niszczenie tkanek lub guzów za pomocą elektryczności, chemikaliów, mikrofal lub zamrażania)

• Zespolenie (ponowne połączenie lub obejście struktur przenoszących płyn, takich jak naczynia krwionośne lub jelita)

• Angioplastyka (otwarcie zwężonego naczynia krwionośnego)

• Artrodeza (chirurgiczne połączenie kości, aby mogły rosnąć razem)

• Centeza (pobieranie płynu za pomocą igły lub rurki w celu diagnozy lub leczenia)

• Oczyszczanie (usuwanie martwej tkanki)

• Dekompresja (w tym dekompresja ciśnienia śródczaszkowego lub kręgu kręgosłupa)

• Wycięcie (wycięcie narządu, guza lub tkanki)

• Przeszczepy (przemieszczenie tkanki z jednej części ciała do drugiej)

• Implanty (trwałe lub półtrwałe wszczepianie urządzeń mechanicznych, takich jak rozruszniki serca, zastawki serca i implanty ślimakowe)

• Podwiązanie (zawiązywanie rurek, naczyń krwionośnych lub przewodów)

• Protezy (wytwarzane przez człowieka urządzenia zastępujące strukturę ciała, takie jak kolano, biodro lub piersi)

• Redukcja (zmiana ustawienia części ciała, takiej jak kość lub chrząstka, w celu skorygowania jej położenia)

• Resekcja (częściowe usunięcie narządu lub struktury)

• Umieszczenie stentu (wprowadzenie sztucznego, przypominającego rurkę implantu do zwężonych lub zablokowanych naczyń lub przewodów)

• Transplantacja (przeniesienie oddanego narządu lub tkanki od człowieka lub zwierzęcia)

Pooperacyjny

Głównym obowiązkiem chirurga w fazie pooperacyjnej jest radzenie sobie z wszelkimi powikłaniami operacji. Chirurg omówiłby również wyniki z pacjentem, ujawniając wszelkie wyniki, zarówno niekorzystne, jak i korzystne.

Ponadto chirurg będzie odpowiedzialny za zapewnienie odpowiedniej długoterminowej obserwacji w przypadku trwającego problemu pooperacyjnego.

Podspecjalizacje

Chirurgia ogólna to termin używany dla operacji, które obejmują głównie brzuch, ale w razie potrzeby mogą obejmować dowolną część ciała lub stan chorobowy. Ponieważ pole chirurgii jest tak rozległe, wielu chirurgów rozpoczyna dodatkowe szkolenie, aby specjalizować się w określonym stanie, grupie lub technice. Niektóre z bardziej powszechnych podspecjalizacji to:

• Chirurgiczne leczenie otyłości
• Kardiochirurgii
• Chirurgia jelita grubego
• Neurochirurgia
• Chirurgia szczękowo-twarzowa
• Chirurgia ortopedyczna
• Chirurgia dziecięca
• Operacja plastyczna
• Intensywna opieka chirurgiczna
• Chirurgia naczyniowa

Niektórzy chirurdzy nie są przeszkoleni w zakresie chirurgii ogólnej, ale stają się chirurgami w swojej określonej dziedzinie praktyki. Na przykład położnictwo i ginekologia to osobna dziedzina medycyny, w ramach której częścią szkolenia jest chirurgia ginekologiczna. To samo dotyczy podologii czy otolaryngologii.

Szkolenia i certyfikacja

Zostanie chirurgiem to długi i trudny proces. Ścieżka edukacyjna trwa średnio 13 lat po ukończeniu szkoły średniej. Można to podzielić na szkołę licencjacką, szkołę medyczną, rezydencję i stypendia.

Zazwyczaj zaczynasz od zapisania się na uniwersytet lub college z programem przedmedycznym, który obejmuje biologię, fizykę i chemię. Po zdobyciu tytułu licencjata, aby ubiegać się o przyjęcie do szkoły medycznej, musisz zdać test wstępny do Medical College (MCAT).

Szkoła Medyczna

Po ukończeniu college’u możesz uzyskać stopień doktora medycyny (MD) lub doktora medycyny osteopatycznej (DO). Obecnie w Stanach Zjednoczonych istnieje 141 szkół medycznych oferujących stopień doktora medycyny, a 35 oferuje stopień doktora DO. Programy są podobne, ale otrzymasz dodatkowe szkolenie w zakresie kości i stawów w programie DO.

W ciągu pierwszych dwóch lat szkoły medycznej poszerzysz swoje studia licencjackie w klasie (w tym anatomię, fizjologię, mikrobiologię, biochemię, chemię organiczną, patologię, psychologię, etykę i prawo medyczne). Druga połowa szkoły medycznej będzie poświęcona rotacjom klinicznym w różnych placówkach, aby uzyskać ekspozycję na różne dziedziny medycyny.

Na czwartym roku w szkole medycznej rozpoczniesz rozmowy z różnymi programami rezydentur chirurgicznych, którymi jesteś zainteresowany. Jeśli zostaniesz zaakceptowany, przystąpisz do programu w czerwcu roku, w którym ukończysz szkołę medyczną.

Miejsce zamieszkania i licencja

Niektóre rezydentury chirurgiczne mogą trwać nawet osiem lub dziewięć lat, ale większość składa się z pięciu. Pierwszy rok pobytu to rok stażu. Następnie następne trzy do czterech lat będą skoncentrowane na chirurgii ogólnej pod okiem chirurgów akademickich. Jeśli zdecydujesz się na podspecjalizację, taką jak chirurgia klatki piersiowej lub naczyniowej, możesz oczekiwać, że wydłużysz swój trening o kolejne dwa do trzech lat.

Po ukończeniu rezydencji uzyskasz licencję w stanie, w którym zamierzasz praktykować. Zwykle wymaga to zdania egzaminu ogólnokrajowego, a w niektórych przypadkach również państwowego. Chirurdzy ze stopniem naukowym będą przystąpić do amerykańskiego egzaminu licencjonowania medycznego (USMLE), podczas gdy chirurdzy z DO mają do wyboru przystąpienie do kompleksowego egzaminu na licencję osteopatyczną (COMLEX).

Chociaż nie jest to jeszcze wymagane, zdecydowanie zaleca się, aby chirurdzy uzyskali certyfikat zarządu przez American Board of Surgery (ABS). Takie postępowanie znacznie zwiększa Twój potencjał zatrudnienia, a także pozycję w społeczności chirurgicznej.

Chirurgia jest zawodem szanowanym i pożądanym, ale takim, w którym nadal występują niedobory, zwłaszcza na obszarach wiejskich. Zgodnie z raportem New England Journal of Medicine z 2017 r. Oczekuje się, że niedobory we wszystkich pozapodstawowych specjalnościach opieki wzrosną do 2025 r., zwłaszcza chirurgicznych. Z tego powodu chirurdzy pozostają wśród najlepiej zarabiających w zawodzie lekarza.