Niezamierzony przyrost masy ciała to przyrost masy ciała bez zwiększenia ilości przyjmowanych pokarmów lub zmniejszenia aktywności fizycznej. Z drugiej strony trudność w utracie wagi to trudność w zmniejszeniu masy ciała pomimo wysiłków, aby to zrobić. Te stany martwią wiele osób, ponieważ postrzegają je jako przejaw choroby. W tym artykule dowiesz się, jakie są przyczyny niezamierzonego przybierania na wadze i trudności w utracie wagi oraz jak leczyć ten stan.
Przyczyny niezamierzonego przybierania na wadze i trudności w utracie wagi
Jedna z poniższych chorób lub stanów może powodować niezamierzony przyrost masy ciała i trudności w utracie wagi.
1. Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy lub niedoczynność tarczycy to stan, w którym tarczyca nie wytwarza wystarczającej ilości hormonów tarczycy. Hormony te odgrywają kluczową rolę w regulacji tempa metabolizmu – szybkości, z jaką organizm spala kalorie.
W niedoczynności tarczycy niższy niż normalny poziom hormonów tarczycy spowalnia tempo metabolizmu, powodując przyrost masy ciała i utrudniając utratę wagi. Ponadto hormony tarczycy odgrywają również rolę w metabolizmie lipidów i glukozy, trawieniu i funkcjonowaniu mięśni. Dlatego, gdy poziom hormonów tarczycy jest niski, wszystkie te funkcje mogą zostać spowolnione.
Aby zdiagnozować niedoczynność tarczycy, lekarze zwykle zlecają badanie krwi w celu zmierzenia poziomu hormonu tyreotropowego (TSH) oraz poziomu hormonów tarczycy, tyroksyny (T4) i trójjodotyroniny (T3). Wysoki poziom TSH zwykle wskazuje na niedoczynność tarczycy.
W leczeniu niedoczynności tarczycy lekarze zwykle zalecają codzienne stosowanie syntetycznego hormonu tarczycy lewotyroksyny. Ten syntetyczny hormon tarczycy przywróci odpowiedni poziom hormonów i zwykle z czasem odwróci objawy niedoczynności tarczycy.
2. Insulinooporność i cukrzyca typu 2
Insulinooporność to stan, w którym komórki organizmu stają się oporne na działanie hormonu insuliny. Insulina umożliwia komórkom pobieranie glukozy – podstawowego źródła energii organizmu. Kiedy komórki są oporne na insulinę, glukoza nie jest skutecznie wchłaniana i pozostaje w krwioobiegu, powodując wysoki poziom cukru we krwi.
Jako mechanizm kompensacyjny, trzustka wytwarza więcej insuliny, co prowadzi do wysokiego poziomu insuliny lub hiperinsulinemii. Wysoki poziom insuliny może stymulować organizm do magazynowania tłuszczu, zwłaszcza w okolicy brzucha, co powoduje przyrost masy ciała.
Cukrzyca typu 2 często rozwija się u osób z insulinoopornością, jeśli trzustka nie nadąża za zwiększonym zapotrzebowaniem na insulinę i nie utrzymuje poziomu glukozy we krwi.
Rozpoznanie insulinooporności może być trudne, ponieważ stan ten początkowo nie powoduje zauważalnych objawów. Lekarze często diagnozują oporność na insulinę, sprawdzając znane czynniki ryzyka, takie jak otyłość, brak aktywności fizycznej, wysokie ciśnienie krwi i nieprawidłowy poziom cholesterolu. W przypadku cukrzycy typu 2 diagnoza zazwyczaj obejmuje badania krwi w celu pomiaru poziomu glukozy na czczo, poziomu HbA1c i doustnych testów obciążenia glukozą.
Leczenie insulinooporności i cukrzycy typu 2 obejmuje zmiany stylu życia, takie jak zdrowsza dieta, regularne ćwiczenia fizyczne, utrata masy ciała i przyjmowanie leków (takich jak metformina) w celu obniżenia poziomu glukozy we krwi.
3. Zespół policystycznych jajników
Zespół policystycznych jajników jest zaburzeniem hormonalnym powszechnym wśród kobiet w wieku rozrodczym. Kobiety z zespołem policystycznych jajników zwykle mają rzadkie lub przedłużone miesiączki i wyższy niż normalny poziom męskich hormonów (androgenów). W jajnikach mogą powstawać liczne małe zbiorniki płynu (pęcherzyki) i nie mogą regularnie uwalniać jaj.
Zespół policystycznych jajników wpływa na sposób, w jaki organizmy kobiet przetwarzają insulinę, prowadząc do insulinooporności i powodując przyrost masy ciała. Ten stan może również prowadzić do innych problemów zdrowotnych, takich jak cukrzyca typu 2, wysoki poziom cholesterolu i choroby serca.
Diagnozę zespołu policystycznych jajników przeprowadza się na podstawie wywiadu, badania fizykalnego, badań krwi w celu pomiaru poziomu hormonów oraz USG w celu wykrycia obecności policystycznych jajników.
Leczenie obejmuje zmianę stylu życia, utratę wagi i przyjmowanie leków. Leki obejmują hormonalne pigułki antykoncepcyjne regulujące miesiączkę i metforminę kontrolującą oporność na insulinę.
4. Depresja
Depresja to zaburzenie nastroju, które powoduje uporczywe uczucie smutku i utratę zainteresowania. Depresja wpływa na to, jak dana osoba czuje, myśli i zachowuje się i może prowadzić do różnych problemów fizycznych i emocjonalnych.
Depresja może prowadzić do przyrostu masy ciała lub trudności w utracie wagi na kilka sposobów. Po pierwsze, depresja może prowadzić do zmniejszenia aktywności fizycznej i zwiększonego spożycia wysokokalorycznych, komfortowych pokarmów. Po drugie, niektóre leki przeciwdepresyjne stosowane w leczeniu depresji mogą prowadzić do przybierania na wadze.
Diagnoza depresji obejmuje badanie fizykalne, testy laboratoryjne i ocenę psychologiczną.
Leczenie depresji jest często połączeniem leków (takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny) i psychoterapii.
5. Zespół Cushinga
Zespół Cushinga jest zaburzeniem hormonalnym spowodowanym długotrwałym narażeniem tkanek organizmu na wysokie poziomy hormonu kortyzolu. Częste przyczyny zespołu Cushinga obejmują długotrwałe stosowanie leków kortykosteroidowych i guzów wytwarzających kortyzol.
Wysoki poziom kortyzolu w zespole Cushinga może sprzyjać przybieraniu na wadze, zwłaszcza na twarzy, górnej części pleców między ramionami i brzuchu, podczas gdy ręce i nogi pozostają smukłe.
Rozpoznanie zespołu Cushinga przeprowadza się na podstawie wywiadu, badania fizykalnego i badań laboratoryjnych w celu zmierzenia poziomu kortyzolu w moczu, ślinie i krwi. Czasami do identyfikacji guzów stosuje się testy obrazowe, takie jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny.
Leczenie zależy od przyczyny, ale może obejmować zmniejszenie dawki kortykosteroidów, operację usunięcia guza, radioterapię lub leki kontrolujące produkcję kortyzolu.
Jeśli martwisz się niezamierzonym przyrostem masy ciała i trudnościami w utracie wagi, ważne jest, aby udać się do lekarza, aby wykluczyć wszelkie podstawowe schorzenia. Po zidentyfikowaniu podstawowych przyczyn możesz współpracować z lekarzem lub dietetykiem, aby opracować odpowiedni dla siebie plan odchudzania.
Discussion about this post