Objawy, przyczyny i leczenie niewrażliwości na androgeny

Niewrażliwość na androgeny to ogólny termin określający szereg schorzeń genetycznych, w których organizm nie reaguje odpowiednio na testosteron i inne androgeny. Istnieje wiele przyczyn zespołów niewrażliwości na androgeny (AIS). Jednak stany te można ogólnie podzielić na zespoły częściowej niewrażliwości na androgeny (PAIS) i zespoły całkowitej niewrażliwości na androgeny (CAIS). Przy częściowej niewrażliwości na androgeny organizm ma ograniczoną wrażliwość na androgeny. Przy całkowitej niewrażliwości na androgeny organizm w ogóle nie może reagować na androgeny. Istnieją również łagodne zespoły niewrażliwości na androgeny (MAIS).

Zespoły niewrażliwości na androgeny należą do szerszej kategorii zaburzeń rozwoju seksualnego lub różnic w rozwoju płciowym — ZDS. Te stany są również znane jako interpłciowe. Chociaż termin ten wyszedł z łask, niektórym osobom interpłciowym łatwiej jest zrozumieć. Osoby z ZRP mają cechy fizyczne, które są między mężczyzną a kobietą.

Zespoły niewrażliwości na androgeny to DSD, ponieważ niewrażliwość na androgeny wpływa na rozwój seksualny organizmu. Ludzi na ogół uczy się, że płeć determinują chromosomy — albo mają męskie chromosomy XY, albo żeńskie chromosomy XX. Nie jest to jednak takie proste. Płeć jest determinowana nie tylko obecnością poszczególnych chromosomów płci, ale ich funkcją. Jest to również determinowane przez reakcję organizmu na te hormony płciowe. Na przykład osoba może urodzić się z chromosomem XY, ale być kobietą. Jak to się dzieje? Gdy ktoś ma całkowity zespół niewrażliwości na androgeny.

Hormony płciowe są również znane jako hormony steroidowe i obejmują estrogen i testosteron. Maskulinizująca grupa hormonów steroidowych znana jest jako androgeny (andro- to grecki przedrostek oznaczający męskie). Ta kategoria składa się z testosteronu, dihydrotestosteronu (DHT), androstendionu i dehydroepiandrosteronu (DHEA). Kiedy ktoś ma niewrażliwość na androgeny, mniej reaguje na sygnały wskazujące na męskość.

Niewrażliwość na androgeny jest stosunkowo rzadką chorobą. Uważa się, że dotyka około 13 na 100 000 osób. Całkowita niewrażliwość na androgeny dotyka jednego na 20 000 do 64 000 noworodków płci męskiej. Częstość występowania częściowej niewrażliwości na androgeny nie jest znana.

Objawy

Historycznie zespół niewrażliwości na androgeny był znany jako zespół feminizacji jąder. Dzieje się tak dlatego, że często nie odkryto, dopóki pozornie normalne kobiety nie przeszły pierwszej miesiączki. Kiedy takie dziewczęta nadal nie miesiączkowały, odkryto, że niektóre z nich miały jądra zamiast jajników. Dopiero później odkryto, że niewrażliwość na androgeny była spowodowana mutacjami w genie receptora androgenowego.

Objawy niewrażliwości na androgeny zależą od typu. Osoby z całkowitą niewrażliwością na androgeny to kobiety XY. Ponieważ ich ciała zupełnie nie reagują na testosteron, rodzą się z normalnie wyglądającymi żeńskimi genitaliami. W związku z tym całkowita niewrażliwość na androgeny może być zdiagnozowana dopiero w okresie dojrzewania. Kiedy te dziewczęta osiągają dojrzałość płciową, nie miesiączkują. Dzieje się tak, ponieważ nie mają macicy. Nie mają też włosów łonowych ani pod pachami, ponieważ wzrost tych włosów jest kontrolowany przez testosteron. Mogą być wyższe niż inne dziewczynki, ale generalnie mają prawidłowy rozwój piersi. Ponieważ nie mają macicy, są bezpłodne.

Objawy częściowej niewrażliwości na androgeny są bardziej zróżnicowane. W momencie narodzin osobniki mogą mieć genitalia, które wydają się prawie całkowicie żeńskie lub prawie normalnie męskie. Mogą również pojawić się w dowolnym miejscu pomiędzy. Objawy PAIS u osób, które w chwili urodzenia są określane jako mężczyźni, obejmują:

• Mikropenis

• Spodziectwo: ujście cewki moczowej w połowie długości prącia, a nie na czubku. Jest to powszechna wada wrodzona, która dotyka jednego na 150 do 300 urodzeń mężczyzn.

• Wnętrostwo: w jądrach znajduje się niewiele lub nie ma ich wcale. Osoby z wnętrostwem są bardziej podatne na raka jąder.
• Wzrost piersi w okresie dojrzewania

Osoby z PAIS, które po urodzeniu są określane jako kobiety, mogą mieć powiększoną łechtaczkę, która rośnie w okresie dojrzewania. Mogą również doświadczyć zrośniętych warg sromowych w okresie dojrzewania. Aby to zrozumieć, warto wiedzieć, że wargi sromowe i moszna są strukturami homologicznymi. Oznacza to, że pochodzą z tej samej tkanki. Jednak rozwijają się różnie w zależności od ekspozycji na hormony. Penis i łechtaczka są również strukturami homologicznymi.

Mężczyźni z łagodną niewrażliwością na androgeny często rozwijają się normalnie w dzieciństwie i młodości. Mogą jednak doświadczyć ginekomastii – męskiego wzrostu piersi. Mogą również mieć obniżoną płodność.

Powoduje

Niewrażliwość na androgeny jest spowodowana mutacjami w genie receptora androgenowego. W związku z tym jest to choroba dziedziczna, która występuje w rodzinach jako cecha sprzężona z chromosomem X. Oznacza to, że występuje na chromosomie X i podąża za linią matczyną. Do tej pory zidentyfikowano ponad tysiąc mutacji.

Diagnoza

Wstępna diagnoza niewrażliwości na androgeny jest zwykle spowodowana objawami. Często całkowita niewrażliwość na androgeny nie jest diagnozowana przed okresem dojrzewania. Brak krwi menstruacyjnej w połączeniu z prawidłowym wzrostem piersi oraz brakiem włosów łonowych i pod pachami powinny skłaniać lekarzy do podejrzeń o CAIS. Brak krwi menstruacyjnej może być również wyzwalaczem dla lekarzy do stwierdzenia, że ​​młoda kobieta nie ma macicy podczas USG lub innych badań.

Częściowa niewrażliwość na androgeny może być zdiagnozowana znacznie wcześniej. Jeśli genitalia są wyraźnie niejednoznaczne w momencie urodzenia, można wykonać szereg testów. Należą do nich kariotyp lub liczba chromosomów. Można również zbadać poziomy hormonów. U dorosłych mężczyzn można przeprowadzić analizę nasienia.

W momencie narodzin poziom testosteronu i hormonu luteinizującego (LH) jest zwykle nieco wyższy niż u zdrowych mężczyzn, zarówno u osób z CAIS, jak i PAIS. W okresie dojrzewania poziomy testosteronu i LH są zwykle normalne lub nieznacznie podwyższone u osób z PAIS. Jednak osoby z CAIS będą miały bardzo wysoki poziom. Dzieje się tak, ponieważ produkcja hormonów jest kontrolowana przez pętle ujemnego sprzężenia zwrotnego. U osób z CAIS nie ma mechanizmu informacji zwrotnej.

Inne testy mogą obejmować biopsję gonad. U wszystkich osób z niewrażliwością na androgeny będą miały jądra, a nie jajniki. Możliwe jest również poszukiwanie mutacji w genach receptora androgenowego. Jednak, chociaż jest to dość wiarygodny wskaźnik dla CAIS, nie jest to wskaźnik PAIS. Do tej pory zidentyfikowano tylko część mutacji powodujących PAIS.

Leczenie

Osoby z całkowitą niewrażliwością na androgeny zwykle nie wymagają żadnego leczenia przed okresem dojrzewania. Wyjątkiem jest to, czy ich jądra powodują dyskomfort lub jeśli można je wyczuć w ścianie brzucha. Po okresie dojrzewania jądra są zwykle usuwane. Zmniejsza to ryzyko rozwoju raka jąder u młodych kobiet w wieku dorosłym. Kobiety mogą również potrzebować wsparcia psychologicznego związanego z ich tożsamością. Ponadto niektóre mogą wymagać rozszerzenia w celu zwiększenia głębokości pochwy, podobnie jak w przypadku MRKH.

Leczenie częściowej niewrażliwości na androgeny jest bardziej zróżnicowane. Historycznie rzecz biorąc, osoby z niejednoznacznymi genitaliami były poddawane operacjom narządów płciowych. Operacje te zwykle miały na celu sprawienie, by narządy płciowe wyglądały bardziej kobieco. Miały jednak trwały wpływ na zdolność jednostek do odczuwania satysfakcji seksualnej. Dlatego te operacje nie są już używane jako domyślne.

W przypadku osób, które w chwili narodzin pojawiają się jako kobiety, leczenie PAIS jest takie samo jak w przypadku CAIS. Jednak jądra można usunąć przed okresem dojrzewania, aby zapobiec powiększeniu łechtaczki i zespoleniu warg sromowych. Osoby, które mają penisa, są na ogół przypisywane i zachowują męską tożsamość płciową. Jest to prawdopodobne, przynajmniej częściowo, ponieważ rozwój płci w mózgu reaguje również na androgeny. Jednak również w przypadku tych osób gonady są zwykle usuwane w późnym okresie dojrzewania, ze względu na podwyższone ryzyko raka.

Osoby z AIS mogą również otrzymać hormonalną terapię zastępczą, zwykle w postaci estrogenu. Dzieje się tak, ponieważ hormony płciowe odgrywają rolę w wielu obszarach zdrowia, w tym w zdrowiu kości. Osoby z PAIS mogą mieć wystarczający rozwój kości z testosteronem w jądrach.

Korona

Osoby z niewrażliwością na androgeny mają na ogół dobre wyniki fizyczne. Jednak niewrażliwość na androgeny może być związana z problemami psychospołecznymi. Młodzi ludzie, u których zdiagnozowano niewrażliwość na androgeny, mogą mieć pytania dotyczące ich płci i tożsamości seksualnej. Mogą potrzebować wsparcia, aby zrozumieć, że płeć i płeć nie są tak proste, jak uczono ich w szkole.

Ponadto każda osoba może być trudna do radzenia sobie z niepłodnością. Dla niektórych ludzi świadomość, że nigdy nie będą mogli mieć biologicznych dzieci, może być druzgocąca. Mogą kwestionować swoją kobiecość i/lub męskość. Mogą również zastanawiać się, czy kiedykolwiek uda im się nawiązać udany związek. W związku z tym pomocne może być szukanie wsparcia u innych osób z podobnymi schorzeniami lub u osób zajmujących się trwałą niepłodnością. Istnieje wiele grup wsparcia dostępnych w całym kraju, zarówno online, jak i osobiście.

Słowo od Verywell

Być może najważniejszą rzeczą, jaką należy wiedzieć o zespole niewrażliwości na androgeny, jest to, że diagnoza nie jest nagłym przypadkiem. Jeśli u Ciebie lub Twojego dziecka zdiagnozowano AIS, nie musisz teraz nic robić. Możesz poświęcić czas na własne badania i podejmować własne decyzje. Ludzie z niewrażliwością na androgeny nie są na ogół ani mniej, ani mniej zdrowi niż ktokolwiek inny – są tylko trochę inni.