Kiedy dzieci powinny zacząć uprawiać sporty wyczynowe?

Jeśli Twoje dziecko wykazuje zainteresowanie lub talent do sportów młodzieżowych, szybko pojawi się pytanie: Czy nadszedł czas na rywalizację w drużynie sportowej (lub na zawody solo)? Odpowiedź różni się w zależności od dziecka; niektóre są bardziej przystosowane do większej presji, jaką niesie ze sobą konkurencja. Rozważ te czynniki podczas podejmowania decyzji.

Czy Twoje dziecko jest wystarczająco stare?

Eksperci zarówno w sportach młodzieżowych, jak i rozwoju dzieci są zgodni: dzieci nie są gotowe do rywalizacji, dopóki nie ukończą co najmniej ośmiu lat. Wcześniej po prostu nie mogli poradzić sobie ze stresem wygrywania, przegrywania i bycia mierzonym i punktowanym za ich wydajność.

W przypadku dzieci w wieku poniżej ośmiu lat sport powinien polegać na aktywności fizycznej, zabawie, nauce nowych umiejętności i tworzeniu podstaw dobrej rywalizacji sportowej. Sporty wyczynowe mogą być wprowadzone u niektórych dzieci po tym wieku.

Nie oznacza to, że wszystkie dzieci będą gotowe do uprawiania sportów wyczynowych, gdy tylko skończą osiem lat. Wiele dzieci dopiero w wieku około 10 lat może pojąć niektóre niuanse nieodłącznie związane ze współzawodnictwem.

Z punktu widzenia rozwoju dzieci grające w zawodach muszą mieć wystarczającą samodyscyplinę i dobrą koncentrację. Muszą być wystarczająco dojrzali, aby słuchać i szanować trenera, a także standardy nauczania grupowego. Jeśli Twoje dziecko bardzo pasjonuje się piłką nożną, ale nie ma cierpliwości do wykonywania ćwiczeń w kółko, może nie być gotowe do dołączenia do konkurencyjnego zespołu.

Czy Twoje dziecko ma wystarczające umiejętności?

Pasja nie zawsze równa się biegłości. Twoje dziecko może uwielbiać koszykówkę, ale kończy jeździć na ławce, jeśli dołączy do drużyny, która jest dla niego zbyt zaawansowana. Konkurencyjne drużyny sportowe naturalnie kładą większy nacisk na wygrywanie, co oznacza, że ​​mniej utalentowani sportowcy nie zawsze mają dużo czasu na grę.

Jim Thompson jest dyrektorem wykonawczym Positive Coaching Alliance (PCA), który opowiada się za edukacją postaci poprzez sport. Zachęca rodziców do szukania trenerów i lig, które kładą nacisk na mistrzostwo nad wygrywaniem za wszelką cenę. Pomyśl o mistrzostwie jak o drzewie ELM, mówi Thompson. Gracze mogą kontrolować swój własny wysiłek, naukę i reakcje na błędy. Ale nie mogą kontrolować, czy wygrywają, czy przegrywają.

„W wieku ośmiu, dziewięciu, dziesięciu lat dzieci chcą wiedzieć: 'Jak sobie radzę w porównaniu z innymi ludźmi? Czy jestem coraz lepszy?'” wyjaśnia. „Najlepszym sposobem na bycie konkurencyjnym jest skupienie się na mistrzostwie. Najlepszym sposobem na wygraną jest pokonanie gorszej drużyny. Ale co to daje?” – pyta Thompson.

Czy Twoje dziecko chce rywalizować?

Zanim wpłacisz ten depozyt, upewnij się, że serce twojego dziecka jest w tym naprawdę. Czy chcą dołączyć do zespołu tylko dlatego, że są w nim ich znajomi? A może dlatego, że ich rodzice (może podświadomie) ich do tego wpychają? Jeśli naprawdę chcą przejść na wyższy poziom, świetnie! Ale jeśli tego nie zrobią, nadal mają możliwość cieszenia się swoim ulubionym sportem w niekonkurencyjnej lub rekreacyjnej lidze lub w grach typu pickup z rodziną i przyjaciółmi.

Zastanów się również, czy rywalizacja zespołowa lub indywidualna jest odpowiednia dla Twojego dziecka. Będzie to w dużej mierze zależeć od osobowości Twojego dziecka. Niektóre dzieci dobrze prosperują w koleżeństwach zespołowych; inni chcą większej kontroli nad własnym losem. Niektóre dzieci uważają, że bycie częścią zespołu zmniejsza presję. Inni czują się bardziej niespokojni, boją się, że zawiodą kolegów z drużyny.

Skoncentruj się na właściwych powodach

Istnieje ważne rozróżnienie między „konkurencją o zwycięstwo” a „konkurencją o osiągnięcie doskonałości”. Rywalizacja o zwycięstwo oznacza próbę „dominacji i przewyższania” innych, podczas gdy konkurowanie o osiągnięcie celu polega na „dobrym występowaniu i przekraczaniu osobistych celów”.

Sportowcy, którzy konkurują o osiągnięcie celu, wciąż dążą do odniesienia sukcesu. Ale ich motywacja pochodzi z wnętrza: „Chcę być najlepszy, jakim mogę być” zamiast „Chcę palić tych wszystkich innych konkurentów”. Rywalizacja o osiągnięcie doskonałości nie kładzie nacisku na wygrywanie i przegrywanie. Skupiamy się na wykorzystaniu konkurencji jako środka motywowania indywidualnych osiągnięć. Rywalizacja o excel jest również nazywana „konkurencyjnością rozwoju osobistego”, „konkurencją zorientowaną na zadania” lub po prostu „potrzebą dobrego wykonania”.

Chwal swoje dziecko, gdy osiąga rekord życiowy, nawet jeśli nie wygrywa wyścigu. Zauważaj i komentuj, kiedy wnosi ważny wkład do swojego zespołu, nawet jeśli zespół nie wygra tego dnia. Pamiętaj, aby przypomnieć mu, jak dumny jesteś z ćwiczeń, wytrwałości i wysiłku, a nie tylko z wyników, takich jak zwycięstwa i trofea.

Gotowość rodzinna

Jeśli Twoje dziecko dołączy do zespołu, zwłaszcza elitarnego lub zespołu podróżniczego, poczynisz duże zaangażowanie zarówno czasu, jak i pieniędzy. Oprócz zawożenia dziecka na treningi i gry, prawie na pewno będziesz musiał poświęcić godziny wolontariatu (i/lub pieniądze na zbiórkę pieniędzy) na rzecz drużyny, klubu lub ligi.

I jest jeszcze jeden czynnik, który rodziny powinny wziąć pod uwagę, mówi Darell Hammond, dyrektor generalny grupy propagującej zabawę KaBoom!. Czy sporty wyczynowe za bardzo wpłyną na niezorganizowaną zabawę Twojego dziecka, tłumiąc jego kreatywność? „Zorganizowane sporty zespołowe narzucają dzieciom zasady” — argumentował Hammond w artykule napisanym dla The Huffington Post.

„Ale kiedy dzieci angażują się w plac zabaw i gry uliczne, mają tendencję do budowania luźno ustalonych zasad i wymyślania własnych na bieżąco. Jest to ważne nie tylko dla małych dzieci – na przykład część uroku jazdy na deskorolce jest duchem inwencji, wyobraźni, autoekspresji i, tak, ryzyka”.

Nie oznacza to, że musisz całkowicie zrezygnować ze sportów wyczynowych. Ale możesz chcieć zabezpieczyć harmonogram swoich dzieci, aby miały wystarczająco dużo wolnego czasu.