O ile wiem, nie ma czegoś takiego jak dobry guz mózgu. To powiedziawszy, w większości przypadków oponiak jest tak dobrym guzem mózgu, jak to tylko możliwe. W rzeczywistości pod pewnymi względami nie liczy się nawet jako guz mózgu.
Co to jest oponiak?
Chociaż oponiaki często uważane są za pierwotny guz mózgu, użyłem powyższych cytatów, ponieważ technicznie oponiak w ogóle nie jest guzem tkanki mózgowej. Zamiast tego z opon mózgowych, ochronnej tkanki otaczającej mózg, wyrasta oponiak. W szczególności oponiaki zwykle wywodzą się z pajęczynówki.
Opony podążają za głównymi krzywymi mózgu. Na przykład, opony zagłębiają się w kierunku środka mózgu, gdzie lewa i prawa półkula są oddzielone, a także owijają się wokół podstawy czaszki i nerwów wzrokowych. Objawy i leczenie oponiaka częściowo zależą od lokalizacji guza.
Jak często diagnozuje się oponiaki?
Podczas gdy badanie ponad 2000 osób podczas autopsji sugeruje, że około 1 procent ludzi może mieć oponiaka, nie są one tak powszechnie diagnozowane u żywych. Guzy mogą rosnąć powoli, czasem prawie wcale.
Według Centralnego Rejestru Guzów Mózgu w Stanach Zjednoczonych (CBTRUS) szacowana częstość występowania oponiaka w Stanach Zjednoczonych wynosi około 170 000 osób. Na podstawie tych statystyk oponiaki należą do najczęstszych spośród wszystkich guzów mózgu i stanowią około jednej trzeciej przypadków.
Jeśli oponiaki powodują problemy, często są stosunkowo łatwo leczone chirurgicznie. To powiedziawszy, oponiaki mogą czasami być poważne, a nawet zagrażać życiu. Różnica polega na rodzaju i lokalizacji oponiaka, a także unikalnych cechach poszczególnych osób.
Zagrożenia
Niektórym zagrożeniom dla oponiaka nie można zapobiec. Na przykład oponiaki występują co najmniej dwa razy częściej u kobiet w porównaniu z mężczyznami. Częstość występowania oponiaków wzrasta wraz z wiekiem. Są stosunkowo rzadkie u dzieci, ale są prawdopodobnie najczęstszym typem guza mózgu diagnozowanego u osób w wieku powyżej 85 lat.
Istnieją również genetyczne czynniki ryzyka oponiaka. Najbardziej znana jest neurofibromatoza typu II, która zwiększa szanse na zachorowanie na wiele nowotworów. Zespół ten jest spowodowany mutacją w genie NF2, która normalnie pomaga w tłumieniu nowotworów. Inne geny związane z oponiakiem to DAL1, AKT1 i TRAF7.
Promieniowanie jest najbardziej ostatecznym modyfikowalnym czynnikiem ryzyka oponiaka. Najlepiej zbadać to w przypadkach, w których mózg został napromieniowany w leczeniu różnych nowotworów. Ponieważ między napromieniowaniem a wykryciem oponiaka może upłynąć dużo czasu, ryzyko jest największe w przypadku dzieci. Na przykład w badaniu 49 osób, które miały białaczkę dziecięcą leczoną promieniowaniem, 11 miało oponiaki po średnim czasie 25 lat. Promieniowanie technikami medycznymi, takimi jak prześwietlenie zębów, jest znacznie niższe, chociaż badania wykazały związek między częstym stosowaniem promieniowania rentgenowskiego a późniejszym wzrostem oponiaka.
Zbadano inne potencjalne czynniki ryzyka oponiaka, uzyskując sprzeczne wyniki, w tym otyłość, terapię hormonalną i uraz głowy.
Co sprawia, że oponiak jest poważny?
Podczas gdy większość oponiaków jest tak łagodna, że prawdopodobnie unika się wykrycia, mogą stać się dość poważne. Światowa Organizacja Zdrowia podzieliła oponiaki na trzy stopnie na podstawie ich wyglądu pod mikroskopem. Im bardziej zaawansowany stopień, tym bardziej niebezpieczny jest oponiak.
- Stopień 1: WHO oponiaki stopnia I są stosunkowo łagodne. Chociaż mogą nadal wymagać operacji, aby uniknąć ucisku ważnych struktur mózgu, często nie jest konieczne nic więcej niż okresowe badania neuroobrazowe, aby upewnić się, że nie powiększa się znacząco.
- Stopień 2: WHO oponiaki mają więcej oznak aktywnego podziału komórek. W przypadku tych guzów należy zachować większą ostrożność. Podtypy obejmują naczyniówkę, jasnokomórkową i oponiaki atypowe.
- Stopień 3: WHO Guzy te wykazują kilka oznak aktywnego podziału komórek. Guz może nawet naciekać leżący poniżej mózg lub wykazywać obszary śmierci komórek. Podtypy obejmują oponiaki brodawkowate, rabdoidalne i anaplastyczne. Tylko 2 do 3 procent wszystkich oponiaków ma stopień 3.
Pacjenci z zaawansowanymi stopniami oponiaków są bardziej narażeni na nawrót oponiaka po leczeniu i są bardziej narażeni na ogólne ryzyko zgonu. Pięcioletnie przeżycie bez nawrotów w oponiaku stopnia II zostało opisane na poziomie 87 procent w porównaniu z 29 procentami w przypadku stopnia III.
Niezależnie od rodzaju oponiaka, lokalizacja i rozmiar mogą być bardzo ważne w określaniu potrzeby i pilności leczenia. Najważniejsze jest jednak to, jak osoba z oponiakiem radzi sobie w codziennym życiu.
Discussion about this post