Wielokierunkowa niestabilność barku

Niestabilne ramiona, które ślizgają się w gniazdach

Staw barkowy to złożony staw, który umożliwia większy ruch niż jakikolwiek inny staw w ciele. Ta ruchomość stawów jest zwykle stabilna i dobrze kontrolowana.

Ale niektórzy ludzie mają stawy barkowe, które są zbyt ruchome. Może to sprawić, że bark będzie bardziej podatny na wysunięcie się ze stawu. Kiedy bark nie jest osadzony tak ciasno, jak powinien w stawie, nazywa się to niestabilnością barku.

W tym artykule omówimy wielokierunkową niestabilność barku, stan, w którym staw barkowy jest zbyt luźny. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, co powoduje wielokierunkową niestabilność, jej objawy oraz jak lekarz ją diagnozuje i leczy.

Przegląd niestabilności barku

Bark jest przegubem kulowym. Czasami kulka częściowo wystaje z oczodołu – stan określany jako podwichnięcie barku. A jeśli kulka całkowicie wyjdzie z oczodołu, jest to zwichnięcie barku.

Istnieją dwa ogólne rodzaje niestabilności barku:

Pourazowa niestabilność: Traumatyczna niestabilność barku występuje z powodu upadku lub kontuzji sportowej. Ramię jest mocno wyciągane z gniazda i często musi być ponownie ustawione w odpowiedniej pozycji za pomocą specjalnych manewrów. Czasami zabieg wymaga znieczulenia. Urazowe zwichnięcie może uszkodzić więzadła utrzymujące kulkę w gnieździe, zwiększając prawdopodobieństwo ponownego rozdzielenia się barku w przyszłości.
Niestabilność wielokierunkowa: Niestabilność wielokierunkowa (MDI) występuje, gdy staw barkowy jest luźny w gnieździe. Może nie mieć miejsca traumatyczne wydarzenie, które powoduje niestabilność. Zamiast tego ramię stale się przesuwa. Powoduje ból i ograniczoną funkcję stawu. Często ludzie, którzy mają objawy wielokierunkowej niestabilności, skarżą się na stukanie lub przesuwanie barku, gdy sięgają nad głowę.

Kręgarz leczący ramię pacjenta — ADAM GAULT / SPL / Getty Images

Przyczyny MDI

Istnieją trzy czynniki, które przyczyniają się do stabilności każdego stawu w ciele. Obejmują one:

Anatomia kości: Kości barku w niewielkim stopniu przyczyniają się do stabilności tego stawu. Oczodoł barkowy jest bardzo płytki. Bez innych struktur utrzymujących ją w miejscu piłka nie utrzymałaby się na swoim miejscu. Porównaj to ze stawem biodrowym, który ma bardzo głęboki panewki, kształt, który pomaga piłce pozostać stabilną w panewce.
Stabilizatory statyczne: są to więzadła otaczające staw. Więzadła to twarde pasma tkanki, które łączą ze sobą dwie kości. Więzadła są elastyczne (mogą się zginać), ale nie elastyczne (nie rozciągają się). Niestabilność barku jest związana z zerwaniem więzadeł stawu barkowego. Niestabilność wielokierunkowa jest często spowodowana luźnymi więzadłami. Istnieją uwarunkowania genetyczne, które czasami mogą wpływać na więzadła i powodować poważną wielokierunkową niestabilność.
Stabilizatory dynamiczne: Stabilizatory dynamiczne to mięśnie i ścięgna wokół barku. Mięśnie te obejmują mankiet rotatorów, grupę mięśni otaczającą kulę barkową. Stabilizatory dynamiczne są elastyczne i elastyczne. Wiele osób z wielokierunkową niestabilnością może wzmocnić mięśnie ramion, aby zrekompensować luźne więzadła.

Objawy

Większość osób, które mają objawy związane z wielokierunkową niestabilnością, uprawia sporty wymagające ruchów nad głową, w tym pływanie, gimnastykę i softball. Młode kobiety są najczęściej dotknięte wielokierunkową niestabilnością. Objawy wielokierunkowej niestabilności barku obejmują:

Ból i niestabilność przy czynnościach nad głową
Uczucie, że Twoje ramię wyślizguje się ze swojej pozycji
Pękanie lub zgrzytanie w stawie barkowym
Słabość w twoim ramieniu

Diagnoza

Kiedy lekarze diagnozują wielokierunkową niestabilność barku, biorą pod uwagę Twoją historię medyczną. Przeprowadzają również dokładne badanie lekarskie. Twój lekarz będzie poruszał ramieniem w różnych pozycjach, aby określić, jak mobilny jest twój bark.

Lekarz może zlecić badania barku. Testy te mogą obejmować:

Promienie rentgenowskie: Promienie rentgenowskie są używane do oglądania kości w ramieniu i ramieniu. Pomoże to lekarzowi dostrzec wszelkie urazy lub możliwe problemy ze strukturą kości, które miałeś od urodzenia.
Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI): MRI są używane do oglądania narządów i tkanek wewnątrz ciała. Twój lekarz może użyć MRI, aby znaleźć inne źródła bólu barku, takie jak zapalenie stawów, zapalenie ścięgna (zapalenie ścięgna) lub złamanie.
Artroskopia: Artroskopia to zabieg, w którym lekarz używa kamery wideo na wąskiej rurce wprowadzonej przez małe nacięcia w celu znalezienia problemów wewnątrz stawu. W razie potrzeby lekarz może również użyć cienkich narzędzi, aby skorygować problem ze stawem.

Leczenie

Leczenie MDI różni się od leczenia urazowej niestabilności barku. Zwykle ludzie mogą wyzdrowieć z wielokierunkowej niestabilności dzięki leczeniu niechirurgicznym. Dotyczy to również sportowców wyczynowych na wysokim poziomie.

Leczenie powinno koncentrować się na wzmocnieniu mięśni i ścięgien stawu barkowego. Odbywa się to za pomocą fizykoterapii.

Niestabilność wielokierunkowa może również wystąpić, gdy ruchy łopatki nie są dobrze skoordynowane z ruchami ramion. Funkcja stawu barkowego może ulec poprawie, gdy przywrócisz normalny ruch łopatki za pomocą ćwiczeń wzmacniających.

Wiele badań wykazało, że większość ludzi może wyzdrowieć z wielokierunkowej niestabilności dzięki skoncentrowanemu programowi rehabilitacji barku. Wielu pacjentów, którzy przejdą taki program, odnotuje dobre wyniki. Jednak niektóre osoby nie poprawiają się i mogą potrzebować operacji barku.

podsumowanie

W większości przypadków ludzie mogą wyzdrowieć z wielokierunkowej niestabilności (MDI) bez operacji. Robią to poprzez ćwiczenia wzmacniające. Ćwiczenia te stopniowo poprawiają ruchy łopatek, jednocześnie wzmacniając mięśnie i ścięgna. Gdy ćwiczenia wzmacniające nie działają, lekarz może zalecić operację.

Operacja

Zabiegi chirurgiczne MDI są rozważane u pacjentów, którzy nadal mają objawy niestabilności barku pomimo leczenia niechirurgicznego. Zazwyczaj operacja polega na zaciśnięciu więzadeł otaczających bark. Można to zrobić za pomocą operacji artroskopowej lub standardowych nacięć chirurgicznych.

Najlepsza operacja niestabilności wielokierunkowej nazywana jest przesunięciem torebki lub plikacją torebki. Są to zabiegi, które napinają torebkę barkową, grupę więzadeł otaczających przegub kulisty. Lekarz może również zalecić zamknięcie odstępu rotatorów, zabieg, który zamyka lukę między dwoma mięśniami stożka rotatorów.

Obkurczanie termiczne, wykorzystujące termosondy do spalania miękkiej tkanki barku w celu zaciśnięcia torebki stawowej, to zabieg, który już nie jest stosowany, ale był ostatnio popularny. Zabiegi termokurczliwe przynosiły bardzo słabe rezultaty i często wymagały dodatkowej operacji. Jeśli przeszłaś kurację termiczną, możesz potrzebować operacji, jeśli objawy powrócą.

Ludzie zwykle otrzymują kilkumiesięczną rehabilitację po operacji z powodu wielokierunkowej niestabilności. Początkowo, po zabiegu, ramię jest powstrzymywane przed poruszaniem się, aby umożliwić zagojenie napiętych tkanek. Na przykład lekarz może kazać ci nosić temblak.

Następnie stopniowo zaczyna się ruch, aby odzyskać mobilność, po czym następują ćwiczenia wzmacniające. Większość sportowców może wznowić pełną aktywność w ciągu sześciu miesięcy.

Streszczenie

Niestabilność wielokierunkowa (MDI) ma miejsce, gdy staw barkowy jest luźny w gnieździe. Podczas sięgania nad głowę możesz odczuwać ból lub niestabilność. Możesz nawet poczuć trzaskanie w stawie barkowym. Czasami twoje ramię może mieć wrażenie, że wyślizguje się ze swojej pozycji. Na szczęście Twój lekarz może zdiagnozować MDI i stworzyć plan leczenia, który pomoże Ci wyzdrowieć z tego schorzenia.