Zrozumienie żywych szczepionek i wydalania szczepionek

Szczepionki stymulują organizm do wytwarzania odporności na infekcje. Żywe szczepionki atenuowane wykorzystują do tego znacznie osłabioną formę wirusa (lub rzadziej bakterię). Sam patogen jest wprowadzany do organizmu, ale został zmodyfikowany w taki sposób, że może się replikować i uruchamiać układ odpornościowy, zwykle bez powodowania choroby.

Według Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) pod względem budowania odporności na patogen, reakcja organizmu jest „praktycznie identyczna” z tym, co nastąpiłoby, gdybyś został naturalnie zarażony.

Żywe szczepionki uratowały życie. Są jednak tacy, którzy wyrazili obawy, że żywe szczepionki mogą wywołać wydalanie wirusa – proces, w którym komórki organizmu uwalniają cząsteczki wirusa, a tym samym zwiększają ryzyko zarażenia innych.

Ryzyko wydalania wirusa jest jednym z wielu powodów, dla których zwolennicy antyszczepionkowców twierdzą, że szczepienia (zwłaszcza żywe) są niebezpieczne.

Pomimo teoretycznego ryzyka zakażenia w wyniku rozsiewu wirusa wywołanego szczepionką, niewiele jest dowodów na to, że takie zjawisko stanowi jakiekolwiek rzeczywiste zagrożenie dla zdrowia publicznego.

Szczepionki żywe a inaktywowane

Żywe szczepionki zawierają osłabioną (tzw. atenuowaną) formę wirusa lub bakterii, która po wprowadzeniu do organizmu będzie stymulować odpowiedź immunologiczną w postaci przeciwciał. Jest to w przeciwieństwie do inaktywowanych (zabitych) szczepionek, w których wirus lub bakteria są martwe, ale nadal są rozpoznawane przez układ odpornościowy jako szkodliwe, wywołując tę ​​samą odpowiedź przeciwciał.

Uważa się, że żywe szczepionki lepiej symulują naturalne infekcje i zazwyczaj zapewniają dożywotnią ochronę w postaci jednej lub dwóch dawek. W przeciwieństwie do tego, większość szczepionek inaktywowanych wymaga wielokrotnych dawek podstawowych i dawek przypominających po latach, aby uzyskać ten sam poziom ochrony immunologicznej. (Szczepionka przeciw tężcowi, która wykorzystuje inaktywowaną toksynę tężcową, jest jednym z takich przykładów.)

Żywe szczepionki atenuowane mają długą historię bezpieczeństwa i skuteczności, ale mają też swoje ograniczenia. Na przykład osoby z obniżoną odpornością zazwyczaj unikają żywych szczepionek, ponieważ ich brak odporności może spowodować, że zachorują.

Żywe szczepionki atenuowane obecnie licencjonowane w Stanach Zjednoczonych obejmują:

• Szczepionka adenowirusowa (adenowirus typu 4 i typu 7, wyłącznie do użytku wojskowego)

• Szczepionka przeciwko ospie wietrznej (Vavivax)

• Szczepionka cholery (Vaxchora)

• Szczepionka przeciw grypie w aerozolu do nosa (FluMist)

• Szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) (MMR II i Menactra)

• Szczepionka przeciw odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej (MMRV) (ProQuad)

• Doustna szczepionka przeciw durowi brzusznemu (Vivotif)

• Szczepionki rotawirusowe (Rotarix i RotaTeq)

• Szczepionka przeciw gruźlicy (Bacille Calmette-Guérin)

• Szczepionka przeciw żółtej febrze (szczepionka 17D)

Dwie żywe atenuowane szczepionki powszechnie stosowane w przeszłości – szczepionka przeciwko ospie i doustna szczepionka przeciwko polio (OPV) – nie są już stosowane w Stanach Zjednoczonych.

Spośród wymienionych powyżej szczepionek tylko dwie (Vivotif i Bacille Calmette-Guérin) są stosowane w celu zapobiegania infekcji bakteryjnej. Wszystkie inne służą do zapobiegania infekcjom wirusowym. Szczepionka Bacille Calmette-Guérin jest również czasami stosowana w leczeniu raka pęcherza moczowego.

Zrzucanie szczepionek

Rozsiewanie szczepionki jest terminem powszechnie używanym przez antyszczepionkowców do opisania ryzyka zakażenia spowodowanego rozsiewaniem wirusa wywołanym szczepionką. Twierdzą, że stosowanie szczepionek, zwłaszcza żywych szczepionek atenuowanych, może sprzyjać rozprzestrzenianiu się infekcji, powodując uwalnianie przez komórki cząsteczek wirusa w wyniku aktywacji układu odpornościowego.

Prawdą jest, że wydalanie wirusa jest normalnym mechanizmem ułatwiającym przenoszenie wirusa – i takim, który można wywołać niektórymi szczepionkami. Jednak niewiele jest dowodów na to, że szczepionki wirusowe lub bakteryjne mogą wywoływać poziom wydalania, który jest niezbędny, aby zaszczepiona osoba zarażała innych.

Do tej pory jedyną szczepionką, która może potencjalnie zwiększać ryzyko infekcji, jest doustna szczepionka przeciw polio (OPV), która nie jest już stosowana w Stanach Zjednoczonych. Co więcej, najwyższe stężenie wydalanych wirusów wywołanych przez OPV stwierdzono w kale, co czyni ją główną drogą infekcji.

Istnieje kilka innych udokumentowanych przypadków przeniesienia wirusa wywołanego szczepionką. Kilka najważniejszych informacji i wniosków z literatury medycznej:

• Chociaż szczepionki inaktywowane mogą również powodować wydalanie wirusa, konsensus jest taki, że poziom wydalania jest niewystarczający, aby ułatwić infekcję.
• Nie wiadomo, czy szczepionka przeciw ospie wietrznej powoduje wydalanie, chyba że po szczepieniu pojawi się rzadka wysypka pęcherzykowa. Uważa się jednak, że ryzyko jest minimalne, a CDC zgłasza tylko pięć podejrzanych przypadków przeniesienia z 55 milionów dawek szczepionki przeciwko ospie wietrznej.
• Szczepionka rotawirusowa powoduje również wydalanie w stolcu, którego przeniesienia można uniknąć dzięki rutynowym praktykom higienicznym, takim jak dobre mycie rąk.
• Część szczepionki MMR lub MMRV przeciwko różyczce może powodować wydzielanie wirusa do mleka matki, chociaż uważa się, że przeniesienie różyczki na dziecko karmione piersią w ten sposób jest rzadkie lub mało prawdopodobne.

Mimo to wydalanie wirusa jest zjawiskiem, które może stanowić zagrożenie dla osób z obniżoną odpornością, które nie zostały zaszczepione przeciwko wydalanemu typowi wirusa. W tym celu najlepszą obroną może być dobra higiena oraz przestrzeganie zalecanych szczepień dla dorosłych i dzieci.

Przeciwwskazania

Chociaż żywe szczepionki nie powodują chorób, ponieważ są wytwarzane z osłabionych wirusów i bakterii, zawsze istnieje obawa, że ​​ktoś z poważnie osłabionym układem odpornościowym może zachorować po otrzymaniu jednej z nich.

Dlatego zwykle unika się żywych szczepionek między innymi u biorców przeszczepów narządów, osób otrzymujących chemioterapię lub osób z zaawansowaną infekcją HIV.

Na przykład obecnie zaleca się, aby dzieci z HIV otrzymywały szczepionki MMR, Varivax i rotawirus w zależności od ich statusu odpornościowego (mierzonego liczbą limfocytów T CD4).

Środki ostrożności

Korzyści ze szczepienia prawie zawsze przewyższają potencjalne ryzyko. Mając to na uwadze, należy rozważyć kilka środków ostrożności, jeśli planujesz otrzymać żywą atenuowaną szczepionkę.

Pomiędzy nimi:

• Wiele żywych atenuowanych szczepionek można podać w tym samym czasie, ale jeśli nie, należy odczekać co najmniej cztery tygodnie przed otrzymaniem kolejnej żywej szczepionki, aby nie było między nimi przypadkowej interferencji.
• Dzieciom zaplanowanym na przeszczep narządu miąższowego należy informować o żywych szczepionkach atenuowanych co najmniej cztery tygodnie przed przeszczepem.
• Dzieci otrzymujące kortykosteroidy w dużych dawkach przez 14 dni lub dłużej mogą potrzebować opóźnić podanie żywej szczepionki do czasu zakończenia leczenia. Jeśli zalecana jest żywa szczepionka, a dziecko przyjmuje kortykosteroid, taki jak prednizon, rodzice powinni poinformować o tym swoich lekarzy.
• Należy unikać szczepienia przeciwko żółtej febrze, jeśli karmisz piersią, ponieważ wystąpiły trzy przypadki zapalenia mózgu związanego ze szczepionką u niemowląt karmionych piersią, których matki były niedawno szczepione.

Żywe szczepionki są skuteczne i nie powodują choroby, ponieważ wirus został znacznie osłabiony. Większość żywych atenuowanych szczepionek stanowi niewielkie zagrożenie dla biorcy lub osób, które mogą mieć z nimi kontakt po szczepieniu.

Największym ryzykiem jest unikanie szczepień i nieuodparnianie. Nie tylko naraża Ciebie lub Twoje dziecko na większe ryzyko infekcji, ale może prowadzić do wybuchów chorób, którym można zapobiegać poprzez szczepienia, które są uważane za wyeliminowane.

Ponowne pojawienie się odry, choroby uznanej za wyeliminowaną w Stanach Zjednoczonych w 2000 roku, jest jednym z takich przykładów konsekwencji unikania szczepień.