Wzrasta wskaźnik chorób przenoszonych drogą płciową (STD) w Stanach Zjednoczonych. Tylko w latach 2013-2014 liczba przypadków kiły wzrosła z 56 482 do 63 450, podczas gdy infekcje rzeżączki stale rosły z roku na rok od 2009 roku.
Być może najbardziej uderzające jest to, że liczba przypadków chlamydii prawie podwoiła się w ciągu jednej dekady, z 929 462 w 2004 r. do 1 441 789 w 2014 r.
Chociaż dobrze wiadomo, że choroby przenoszone drogą płciową mogą znacznie zwiększyć ryzyko zarażenia się wirusem HIV, wiele osób nadal nie rozumie w pełni, dlaczego tak się dzieje, ani sposobów, w jakie choroby przenoszone drogą płciową mogą łatwo ułatwić infekcję – nawet w przypadku czynności o niskim ryzyku, takich jak seks oralny. Fakt, że wiele z tych chorób pozostaje niezdiagnozowanych, tylko zwiększa szanse na zarażenie.
Chociaż jasne jest, że wrzodziejące infekcje, takie jak kiła, które mogą objawiać się otwartymi ranami na genitaliach, zapewniają łatwą drogę dostępu dla wirusa, około 20% przypadków nie ma owrzodzeń. Co więcej, owrzodzenia syfilityczne w odbytnicy lub szyjce macicy są często całkowicie przeoczone lub niezauważone, tworząc okno zwiększonej podatności na infekcję pierwotną (około 3-6 tygodni).
Ale czy to oznacza, że wrzodziejące infekcje, takie jak kiła, są w jakiś sposób „gorsze” niż inne choroby przenoszone drogą płciową, jeśli chodzi o HIV? Przyjrzyjmy się trzem powodom, dla których może tak nie być.
:max_bytes(150000):strip_icc()/a-young-couple-kissing-in-bed-769718907-5a8ae497ae9ab800375a0c5a.jpg)
Choroba przenoszona drogą płciową aktywnie „rekrutuje” komórki do zakażenia wirusem HIV
Ilekroć patogen (tj. czynnik chorobotwórczy) dostanie się do organizmu, układ odpornościowy natychmiast się aktywuje, powodując naturalną reakcję zapalną. Zapalenie występuje po prostu dlatego, że funkcja odpornościowa zostaje wrzucona na wyższy bieg, generując mnóstwo komórek odpornościowych, które izolują i zabijają patogen.
W zlokalizowanej infekcji, takiej jak choroba przenoszona drogą płciową, komórki obronne, takie jak limfocyty T CD4 i CD8, są rekrutowane do linii frontu. Komórki T CD4 są komórkami „pomocniczymi”, które zasadniczo kierują „zabójczymi” komórkami T CD8 w celu neutralizacji patogenu.
Ironia polega na tym, że te same komórki, które mają sygnalizować atak — komórki CD4 — są preferencyjnie celem zakażenia wirusem HIV. Dlatego im silniejszy atak patogenny, tym więcej komórek docelowych jest rekrutowanych i tym bardziej prawdopodobne jest, że wirus HIV będzie w stanie przeniknąć podstawowe mechanizmy obronne organizmu.
To dlatego nawet aktywność bakterii pod napletkiem prącia może zwiększyć możliwość nabycia wirusa HIV, ponieważ nagromadzenie bakterii może łatwo wywołać odpowiedź immunologiczną.
Więc nawet jeśli choroba przenoszona drogą płciową nie narusza w widoczny sposób tkanek narządów płciowych, odbytnicy lub gardła, wysokie stężenie komórek odpornościowych w miejscu infekcji zapewnia wirusowi HIV większe możliwości rozwoju, szczególnie jeśli infekcja nie jest leczona.
Choroba przenoszona drogą płciową zwiększa stężenie wirusa HIV w płynach płciowych
W ten sam sposób, w jaki choroba przenoszona drogą płciową może zwiększać podatność osoby na HIV, choroba przenoszona drogą płciową może również zwiększać ryzyko przeniesienia wirusa na inne osoby. Zapalenie jest ponownie główną przyczyną, w której komórki odpornościowe są agresywnie rekrutowane do miejsca zlokalizowanej infekcji.
Kiedy tak się dzieje, może wystąpić proces zwany „wysiewaniem wirusa HIV”. Definiuje się to jako nagłą reaktywację uśpionego wirusa HIV, który do tej pory spoczywał w ukrytych rezerwuarach komórkowych. W wyniku tego wydalania, nowo aktywowany wirus HIV może namnażać się i przenikać do wydzieliny pochwowej i nasienia, przybierając na sile znacznie więcej niż bez choroby przenoszonej drogą płciową.
Według metaanalizy przeprowadzonej w 2008 r. przez Szkołę Zdrowia Publicznego i Medycyny Rodzinnej Uniwersytetu Kapsztadzkiego, liczba wydalania wirusa HIV z dróg rodnych jest prawie podwojona w wyniku aktywnej infekcji rzeżączki lub chlamydiami.
Co gorsza, może to zrobić bez względu na to, czy dana osoba jest leczona z powodu HIV, czy nie. Badania wykazały, że w przypadku infekcji przenoszonej drogą płciową, osoba leczona HIV może mieć wykrywalnego wirusa w wydzielinach narządów płciowych, nawet jeśli poziom wirusa we krwi jest całkowicie stłumiony.
Niektóre choroby przenoszone drogą płciową mogą powodować „odbicie” wirusa HIV
Jednym z głównych celów terapii antyretrowirusowej (ART) jest całkowite zahamowanie HIV do niewykrywalnego poziomu. W ten sposób osoba zarażona wirusem HIV jest znacznie mniej podatna na zarażanie innych. W rzeczywistości większość badań wydaje się wskazywać, że osoba zarażona wirusem HIV jest o ponad 90% mniej podatna na zarażenie zaangażowanego, niezakażonego HIV partnera, jeśli stosuje całkowicie supresyjną ART.
Jednakże, jeśli ta osoba doświadczy odbicia wirusa (tj. nagłego powrotu aktywności HIV), ryzyko transmisji może wzrosnąć wykładniczo.
Według naukowców z francuskiej ANRS (Narodowej Agencji ds. Badań nad AIDS i Zapaleniem Wątroby) osoby z HIV mają prawie 200% większe ryzyko nawrotu wirusa, jeśli są zakażone kiłą. Zakażenie kiłą pierwotną powoduje średnio co najmniej pięciokrotny wzrost miana wirusa u mężczyzn zakażonych wirusem HIV. Dotyczy to mężczyzn stosujących ciągłą, całkowicie supresyjną ART i występuje niezależnie od wieku, orientacji seksualnej lub stanu odporności (mierzonego liczbą CD4).
Podkreśla to większą potrzebę nadzoru nad kiłą w populacjach wysokiego ryzyka, zwłaszcza mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami (MSM), którzy odpowiadają za 83% przypadków kiły u mężczyzn i 30% wszystkich nowych diagnoz HIV w USA
Chociaż wydaje się, że nie ma żadnego związku między innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową a ryzykiem nawrotu wirusa, utrzymujące się ryzyko przeniesienia pozostaje wysokie u osób nieleczonych z powodu HIV.
Discussion about this post