Co należy wiedzieć o szczepionkach przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV)

Szczepionki przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV) są stosowane w celu zapobiegania zakażeniom HPV i zmniejszania ryzyka zachorowania na nowotwory związane z HPV w późniejszym życiu, w tym raka szyjki macicy i raka odbytu.

Z biegiem lat kilka szczepionek zostało dopuszczonych do użytku przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA). Obecnie jednak Gardasil-9 jest jedyną zatwierdzoną przez FDA szczepionką przeciw HPV dystrybuowaną w USA

Seria szczepionek wymaga od dwóch do trzech dawek, ale zmniejsza ryzyko zakażenia HPV o około 90%.

Podczas gdy pozostałe dwie szczepionki – oryginalna Gardasil i Cervarix – są nadal stosowane na całym świecie, obie zostały dobrowolnie odstawione w Stanach Zjednoczonych (z powodów innych niż te związane z bezpieczeństwem lub skutecznością).

Co to jest HPV?

Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) to grupa około 200 wirusów, które mogą zarażać ludzi. Spośród nich około 40 jest przenoszonych drogą płciową.

Niektóre z tych typów HPV mogą powodować brodawki narządów płciowych (brodawczaki), podczas gdy inne są związane z rakiem. Należą do nich nie tylko rak szyjki macicy i odbytu, z których 90% przypadków jest spowodowanych infekcją HPV, ale także rak prącia, rak pochwy, rak sromu oraz nowotwory jamy ustnej i gardła.

W większości przypadków infekcja HPV ustępuje samoistnie bez długotrwałych konsekwencji. Ale u niektórych osób infekcja będzie się utrzymywać i spowoduje zmiany w zakażonych tkankach, powodując brodawki lub zmiany przedrakowe.

Z biegiem czasu zmiany przedrakowe mogą przekształcić się w raka. Tymczasem brodawki narządów płciowych rzadko stają się rakowe. Mimo to są znacznie bardziej zaraźliwe niż inne rodzaje brodawek.

Krótka historia szczepionek przeciw HPV

Podobnie jak wszystkie szczepionki, szczepionki HPV działają poprzez wprowadzenie do organizmu substancji, która wyzwala odpowiedź immunologiczną w postaci przeciwciał. Przeciwciała to białka obronne wytwarzane w odpowiedzi na konkretny organizm chorobotwórczy. Jako takie są „zaprogramowane” do rozpoznawania tego organizmu i zapobiegania infekcji.

Wszystkie szczepionki HPV są szczepionkami rekombinowanymi, co oznacza, że ​​działają poprzez wprowadzenie kodu DNA z HPV do komórek, dostarczając im instrukcji, jak wytwarzać przeciwciała specyficzne dla HPV. Różnią się one od żywych atenuowanych szczepionek, które wykorzystują żywe, osłabione wirusy do wywołania odpowiedzi immunologicznej, a także od szczepionek inaktywowanych, które wykorzystują zabite wirusy, aby zrobić to samo.

Na przestrzeni lat w Stanach Zjednoczonych dopuszczono kilka szczepionek przeciwko HPV:

• Gardasil, znana również jako Gardasil-4 lub czterowalentna rekombinowana szczepionka przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego, została zatwierdzona do stosowania w 2006 roku. Chroni przed dwoma typami HPV wysokiego ryzyka (typy 16 i 18) oraz dwoma typami niskiego ryzyka (typy 6 i 11).

• Cervarix, znany również jako rekombinowana biwalentna szczepionka przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego, został zatwierdzony w 2009 roku. Chroni przed dwoma typami HPV wysokiego ryzyka (typ 16 i 18).

• Gardasil-9, znana również jako 9-walentna rekombinowana szczepionka przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego, została zatwierdzona w 2014 roku. Chroni przed dwoma typami HPV niskiego ryzyka (typy 6 i 11) i siedmioma typami wysokiego ryzyka (typy 16, 18, 31, 33). , 45, 52 i 58).

Oryginalny Gardasil, nadal używany w niektórych częściach świata, został wycofany z produkcji w Stanach Zjednoczonych w dniu 8 maja 2017 r. po wprowadzeniu szczepionki Gardasil-9. Cervarix został dobrowolnie wycofany w USA 8 sierpnia 2016 r., ale nadal jest używany w innych krajach.

Ewolucja szczepionki przeciw HPV

Gardasil-9 jest wysoce skuteczny w zapobieganiu infekcji niektórymi rodzajami szczepów HPV wysokiego i niskiego ryzyka.

Typy wysokiego ryzyka

Zarówno oryginalny Gardasil, jak i Cervarix zostały zaprojektowane w celu ochrony przed dwoma typami wysokiego ryzyka — typami HPV 16 i 18 — które są odpowiedzialne za większość wszystkich nowotworów szyjki macicy i odbytu.

Skupienie się na tych dwóch typach HPV miało strategiczny sens, zwłaszcza że rak szyjki macicy był kiedyś jedną z głównych przyczyn zgonów z powodu raka u kobiet w Stanach Zjednoczonych i nadal powoduje około 4000 zgonów rocznie. Podobnie rak odbytu, choć stosunkowo rzadki, występuje u mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami w tempie 70 razy większym niż w populacji ogólnej.

Jednak w latach po wprowadzeniu szczepionki Gardasil i Cervarix naukowcy zaczęli identyfikować inne typy HPV wysokiego ryzyka.

Wśród nich typy 33, 52 i 58 są znane jako wysoce rakotwórcze. Chociaż częściej spotyka się je w Azji, zidentyfikowano je również u kobiet z rakiem szyjki macicy w Stanach Zjednoczonych.

Inne typy wysokiego ryzyka, takie jak 31, 33, 45 i 56, są ściśle powiązane z określonymi nowotworami, takimi jak rak prącia.

Typy niskiego ryzyka

Oprócz typów HPV wysokiego ryzyka, oryginalny Gardasil chronił przed typami 6 i 11 niskiego ryzyka, które stanowią ponad 90% wszystkich brodawek narządów płciowych. Uzasadnienie: zapobiegając tym zaraźliwym podtypom, wskaźnik przenoszenia wirusa HPV może zostać zmniejszony, jeśli zaszczepi się wystarczającą liczbę dzieci.

Cervarix nigdy nie chronił przed żadnym z typów niskiego ryzyka. Ponieważ coraz więcej lekarzy zwraca się do szczepionki Gardasil po szczepienia przeciwko HPV, a udział Cervarixa w rynku maleje, producenci zdecydowali się wycofać swoją szczepionkę ze względów finansowych.

Gardasil vs. Cervarix

Innym sposobem, w jaki szczepionki Gardasil i Cervarix różnią się od siebie, jest sposób ich wytwarzania.

Aby wytworzyć Gardasil, technicy laboratoryjni zaszczepiają drożdże piwne (Saccharomyces cerevisiae) białkami wirusowymi. Komórki drożdży wytwarzają następnie białka wirusopodobne (VLP), które są zbierane i oczyszczane do zastosowania w szczepionce HPV. VLP są bezpieczne, ale mogą wywoływać silną, swoistą dla choroby odpowiedź immunologiczną.

Cervarix wytwarza się w podobny sposób, inokulując komórki wyhodowane z ćmy pospolitej (Spodoptera frugiperda) białkiem wirusowym w celu wytworzenia VLP.

Podobnie jak te procesy, metoda stosowana do produkcji szczepionki Gardasil generuje ogólnie wyższe stężenie VLP. W rzeczywistości Gardasil-9 ma trzy razy większe stężenie VLP dla HPV typu 16 i dwa razy większe niż dla HPV typu 18 niż Cervarix.

Mimo to istniały sposoby, dzięki którym Cervarix jest korzystny. Ze względu na sposób, w jaki wiąże się z komórkami, Cervarix jest w stanie generować znacznie trwalszą odpowiedź przeciwciał niż oryginalny Gardasil.

Z tego powodu jest to jedyna szczepionka HPV zatwierdzona do stosowania w Chinach, kraj z ponad 100 000 nowych przypadków raka szyjki macicy rocznie. Utrzymująca się odpowiedź przeciwciał oznacza, że ​​może wystąpić mniej transmisji. Co więcej, w przeliczeniu na jednostkę Cervarix jest bardziej opłacalny dla Chin i innych krajów rozwijających się.

Wraz z wprowadzeniem szczepionki Gardasil-9 w 2017 r. czas trwania odpowiedzi przeciwciał jest obecnie uważany za równy Cervarix, aczkolwiek po wyższej cenie (400 do 500 USD za serię szczepionek).

Jako jedyna gra w mieście w Stanach Zjednoczonych, Gardasil-9 jest uważana za główną formę ochrony przed HPV w kraju. CDC obecnie zaleca szczepienie przeciwko HPV wszystkim chłopcom i dziewczętom w wieku od 11 do 12 lat (zanim większość dzieci jest aktywna seksualnie) oraz wszystkim od 13 do 26 lat, którzy nie zostali odpowiednio zaszczepieni. Może być stosowany u dorosłych w wieku od 27 do 45 lat, chociaż korzyści mogą być mniejsze.

Pomimo zaleceń CDC, wskaźnik szczepień przeciwko HPV wśród nastolatków w Stanach Zjednoczonych jest niższy niż w prawie każdym innym rozwiniętym kraju. W krajach europejskich, w których szczepienia przeciwko HPV sięgają od 80% do 90%, Stany Zjednoczone oscylują poniżej 50%.

Ponieważ większość stanów nie nakazuje szczepienia przeciwko HPV, to od Ciebie jako rodzica, opiekuna lub wyrażającego zgodę nastolatka lub młodego dorosłego zależy złożenie szczepienia.