Zapobieganie ospie wietrznej

Ospa wietrzna to wysoce zaraźliwa infekcja wywołana wirusem ospy wietrznej i półpaśca (VZV). Rozprzestrzenia się poprzez bliski kontakt z zarażoną osobą, a także przez kropelki z dróg oddechowych i aerozole unoszące się w powietrzu, które są emitowane, gdy zarażona osoba kaszle lub kicha.

Unikanie kontaktu z każdym, kto ma ospę wietrzną, może zmniejszyć ryzyko transmisji. Ale ostatecznie najlepszym sposobem ochrony przed ospą wietrzną jest zaszczepienie się przeciwko ospie wietrznej.

Szczepionka

Odkąd w 1995 r. wprowadzono po raz pierwszy szczepionkę przeciwko ospie wietrznej i półpaścowi, ryzyko zachorowania na ospę wietrzną znacznie się zmniejszyło. Obecnie istnieją dwie różne szczepionki stosowane do uodporniania się na ospę wietrzną:

• Varivax (żywa szczepionka przeciwko wirusowi ospy wietrznej): pojedyncza szczepionka

• ProQuad (MMRV): szczepionka skojarzona stosowana również w zapobieganiu odrze, śwince i różyczce

Obie są żywymi szczepionkami atenuowanymi, co oznacza, że ​​zawierają żywe osłabione wirusy, które nie mogą wywołać choroby.

Szczepionki przeciwko ospie wietrznej nie należy mylić ze szczepionką przeciwko półpaścowi (Shingrix), która jest stosowana w celu zapobiegania półpaścowi – chorobie spowodowanej reaktywacją VZV w późniejszym życiu.

Zastosowania

Według Centers for Disease Control and Prevention (CDC), zdrowe osoby, które nigdy nie chorowały na ospę wietrzną lub nigdy nie były szczepione, powinny otrzymać szczepionkę przeciw ospie wietrznej zgodnie z następującymi zaleceniami:

• Dzieci powinny otrzymać dwie dawki — pierwszą w wieku od 12 do 15 miesięcy, a drugą między 4 a 6 rokiem życia.
• Osoby w wieku od 7 do 12 lat bez oznak odporności powinny otrzymać dwie dawki dostarczane w odstępie trzech miesięcy.
• Osoby w wieku 13 lat i starsze (łącznie z osobami dorosłymi urodzonymi w 1980 roku lub później), które nigdy nie chorowały na ospę wietrzną lub nie otrzymały szczepionki przeciw ospie wietrznej, powinny otrzymać dwie dawki w odstępie od czterech do ośmiu tygodni.

Nie wiadomo, jak długo szczepionka może chronić przed ospą wietrzną, chociaż wiadomo, że większość żywych szczepionek zapewnia długotrwałą odporność. Niektóre badania wykazały wykrywalne poziomy przeciwciał przeciwko VZV u zaszczepionych osób po 10 do 20 latach.

Przeciwwskazania

Pomimo korzyści płynących ze szczepienia przeciwko ospie wietrznej, szczepionka nie jest odpowiednia dla wszystkich. Szczepionka przeciw ospie wietrznej jest przeciwwskazana do stosowania u osób, które:

• Miałeś ciężką reakcję anafilaktyczną na poprzednią dawkę szczepionki
• miał ciężką reakcję anafilaktyczną na którykolwiek ze składników szczepionki, w tym żelatynę lub neomycynę
• Masz raka krwi lub szpiku kostnego, takiego jak białaczka, chłoniak i szpiczak mnogi
• W ciągu ostatnich 3–11 miesięcy otrzymałem transfuzję krwi lub terapię immunoglobulinami
• mieć rodzinną historię pierwotnego niedoboru odporności (chyba że dana osoba ma nienaruszony układ odpornościowy);
• Jesteś lub może być w ciąży

Osoby, u których obecnie występuje umiarkowana lub ciężka choroba, powinny również odłożyć szczepienie do czasu całkowitego wyzdrowienia.

Dawkowanie

Szczepionkę przeciwko ospie wietrznej podaje się w postaci wstrzyknięcia podskórnego (pod skórę), w ramię lub udo. Zalecana dawka i rodzaj szczepionki różnią się w zależności od wieku osoby:

• Dzieciom w wieku od 12 do 47 miesięcy zazwyczaj podaje się Varivax oraz szczepionkę przeciw odrze, śwince i różyczce (MMR) oddzielnie jako pierwszą dawkę. W przypadku drugiej dawki zwykle preferowany jest MMRV.
• Osoby w wieku 13 lat i starsze otrzymują Varivax w obu dawkach. Szczepionka MMRV nie jest zatwierdzona dla tej starszej grupy wiekowej.