Leczenie zespołów mielodysplastycznych (MDS)

Zespół mielodysplastyczny lub MDS obejmuje wiele różnych zaburzeń, które wpływają na funkcjonowanie szpiku kostnego.Szpik kostny wytwarza nowe krwinki czerwone, krwinki białe i płytki krwi do krzepnięcia, więc słaba czynność szpiku może prowadzić do anemii, niskiej liczby komórek i innych problemów.

Główne obawy związane z MDS to a) te niskie liczby i wszystkie związane z nimi problemy oraz b) możliwość przekształcenia się MDS w raka – ostrą białaczkę szpikową lub AML.

Różne rodzaje MDS są traktowane bardzo różnie. Nie wszystkie terapie MDS są odpowiednie dla każdego pacjenta z MDS. Opcje leczenia MDS obejmują opiekę wspomagającą, terapię o niskiej intensywności, terapię o wysokiej intensywności i/lub badania kliniczne.

Rozważania dotyczące leczenia

Podczas omawiania planu leczenia MDS z lekarzem, tak zwane czynniki związane z pacjentem mogą być bardzo ważne. Przykłady czynników związanych z pacjentem obejmują:

• Jak radziłeś sobie z codziennymi czynnościami przed diagnozą MDS
• Inne schorzenia, które masz
• Twój wiek
• Koszty finansowe różnych zabiegów
• Jakie ryzyko związane z leczeniem jest dla Ciebie akceptowalne

Bardzo ważne są również cechy charakterystyczne Twojej konkretnej formy MDS. Przykłady konkretnych cech i ustaleń obejmują:

• Markery i wyniki badań genetycznych szpiku kostnego, które pomagają określić dostępne opcje, prawdopodobieństwo, że MDS rozwinie się w białaczkę oraz jakich wyników można się spodziewać po niektórych terapiach.
• Jak MDS wpływa na liczbę zdrowych komórek we krwi krążącej
• Jak zaawansowana jest Twoja choroba pod względem liczby niedojrzałych komórek „blastycznych” w szpiku

Twoje cele dotyczące tego, co chcesz uzyskać z leczenia, również mają wpływ na plan. Przykłady różnych celów leczenia obejmują:

• Tylko po to, żeby poczuć się lepiej
• Ogranicz potrzebę posiadania tylu transfuzji
• Popraw swoją anemię, neutropenię i małopłytkowość
• Osiągnij remisję
• Wylecz MDS

Oglądaj i czekaj

W przypadku pacjentów z MDS niskiego ryzyka określonym przez Międzynarodowy System Skali Prognostycznej (IPSS) i stabilną morfologią krwi (CBC) czasami najlepszym podejściem do leczenia jest obserwacja i wsparcie w razie potrzeby.

W takim przypadku będziesz musiał być monitorowany pod kątem zmian w szpiku, które mogą wskazywać na postęp choroby. Regularne CBC, a także aspiracja szpiku kostnego i biopsja mogą być częścią monitorowania.

Leczenie podtrzymujące

Opieka podtrzymująca odnosi się do terapii stosowanych w leczeniu i zarządzaniu MDS; te terapie mogą znacznie poprawić stan osoby, ale przestają atakować komórki powodujące MDS.

Transfuzje

Jeśli morfologia krwi zacznie spadać i wystąpią objawy, możesz skorzystać z transfuzji czerwonych krwinek lub płytek krwi. Decyzja o transfuzji będzie zależeć od innych schorzeń, które masz i jak się czujesz.

Przeciążenie żelazem i terapia chelatacyjna

Jeśli zaczniesz wymagać wielokrotnych transfuzji krwi każdego miesiąca, możesz być narażony na ryzyko wystąpienia stanu zwanego przeładowaniem żelazem. Wysoki poziom żelaza w transfuzjach czerwonych krwinek może powodować wzrost zapasów żelaza w organizmie. Tak wysoki poziom żelaza może w rzeczywistości uszkodzić twoje narządy.

Pracownicy służby zdrowia mogą leczyć i zapobiegać przeładowaniu żelazem w wyniku wielokrotnych transfuzji za pomocą leków zwanych chelatorami żelaza, które obejmują terapię doustną, deferazyroks (Exjade) lub wlew zwany mesylanem deferoksaminy (Desferal). Wytyczne dotyczące praktyki opracowane przez National Comprehensive Cancer Network (NCCN) zawierają kryteria, które może zastosować Twój lekarz, aby zdecydować, czy potrzebujesz terapii chelatującej żelazo.

Czynniki wzrostowe

Niektóre osoby z niedokrwistością MDS mogą odnieść korzyści z przyjmowania leków zawierających czynniki wzrostu zwanych środkami stymulującymi erytropoetynę lub białkami (ESA). Przykłady ESA obejmują epoetynę alfa (Eprex, Procrit lub Epogen) lub dłużej działającą darbepoetynę alfa (Aranesp). Leki te są podawane w postaci zastrzyku do tkanki tłuszczowej (wstrzyknięcie podskórne). Chociaż leki te nie są pomocne dla wszystkich pacjentów z MDS, mogą pomóc w zapobieganiu transfuzji krwi w niektórych przypadkach.

Twój lekarz może zaproponować rozpoczęcie leczenia czynnikiem stymulującym tworzenie kolonii, takim jak G-CSF (Neupogen) lub GM-CSF (leukina), jeśli liczba białych krwinek spadnie w wyniku MDS. Czynniki stymulujące tworzenie kolonii pomagają pobudzić organizm do wytwarzania większej liczby chorób zwalczających białe krwinki zwanych neutrofilami. Jeśli liczba neutrofili jest niska, istnieje większe ryzyko rozwoju niebezpiecznej infekcji. Miej oko na jakiekolwiek oznaki infekcji lub gorączki i jak najszybciej skontaktuj się z lekarzem, jeśli jesteś zaniepokojony.

Terapia o niskiej intensywności

Terapia o niskiej intensywności odnosi się do stosowania chemioterapii o niskiej intensywności lub środków znanych jako modyfikatory odpowiedzi biologicznej. Zabiegi te wykonywane są głównie w warunkach ambulatoryjnych, ale niektóre z nich mogą wymagać opieki podtrzymującej lub okazjonalnej hospitalizacji później, na przykład w celu wyleczenia powstałej infekcji.

Terapia epigenetyczna

Najnowszą bronią w walce z MDS jest grupa leków zwanych środkami hipometylującymi lub demetylującymi.

Azacytydyna (Vidaza) została zatwierdzona przez FDA do stosowania we wszystkich klasyfikacjach francusko-amerykańsko-brytyjskich (FAB) i wszystkich kategoriach ryzyka IPSS MDS. Ten lek jest zwykle podawany jako wstrzyknięcie podskórne przez 7 dni z rzędu, co 28 dni przez co najmniej 4-6 cykli. Badania nad azacytydyną wykazały, że około 50% pacjentów z MDS o wyższym ryzyku zauważa poprawę i poprawę jakości życia.Azacytydyna często powoduje początkowy spadek liczby krwinek, który może nie powrócić do normalnego stanu przed pierwszym lub dwoma cyklami.

Innym rodzajem środka hipometylującego stosowanego w terapii MDS jest decytabina (Dacogen).Bardzo podobna w strukturze do azacytydyny, jest również zatwierdzona przez FDA dla wszystkich typów MDS. Schemat leczenia był ogólnie związany z toksycznością typu o małej intensywności, dlatego też uważa się go za terapię o małej intensywności. Decytabinę można podawać dożylnie lub podskórnie.

Terapia immunosupresyjna i modyfikatory odpowiedzi biologicznej

W MDS czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi są zabijane lub umierają, zanim dojrzeją na tyle, aby mogły zostać uwolnione ze szpiku kostnego do krwiobiegu. W niektórych przypadkach odpowiadają za to limfocyty (rodzaj białych krwinek). W przypadku tych pacjentów skuteczne może być zastosowanie terapii wpływającej na układ odpornościowy.

Niechemioterapeutyczne środki o niskiej intensywności (modyfikatory odpowiedzi biologicznej) obejmują globulinę antytymocytową (ATG), cyklosporynę, talidomid, lenalidomid, białko fuzyjne receptora czynnika martwicy nowotworu oraz analogi witaminy D. Wszystkie z nich wykazały przynajmniej niektóre we wczesnych badaniach, ale wiele z nich wymaga dalszych badań klinicznych, aby zrozumieć skuteczność w różnych typach MDS.

Osoby cierpiące na określony typ MDS zwany zespołem 5q-, w którym występuje defekt genetyczny w chromosomie 5, mogą reagować na lek zwany lenalidomidem (Revlimid). Zazwyczaj lenalidomid stosuje się u pacjentów z MDS o niskim lub niskim pośrednim ryzyku IPSS, którzy są uzależnieni od transfuzji krwinek czerwonych.W badaniach lenalidomidu wielu pacjentów miało zmniejszone zapotrzebowanie na transfuzję – prawie 70%,w rzeczywistości – ale nadal doświadczał niskiej liczby płytek krwi i neutrofili. Nadal badane są korzyści z leczenia MDS wysokiego ryzyka lub podtypów innych niż zespół 5q za pomocą lenalidomidu.

Terapia o wysokiej intensywności

Chemoterapia

Niektórzy pacjenci z MDS wyższego ryzyka lub typu FAB RAEB i RAEB-T mogą być leczeni intensywną chemioterapią. Ta chemioterapia, ten sam typ, który jest stosowany w leczeniu ostrej białaczki szpikowej (AML), ma na celu zniszczenie populacji nieprawidłowych komórek w szpiku kostnym, które prowadzą do MDS.

Chociaż chemioterapia może być korzystna u niektórych pacjentów z MDS, należy wziąć pod uwagę, że starsi pacjenci z innymi schorzeniami są narażeni na dodatkowe ryzyko. Potencjalne korzyści z terapii muszą przewyższać związane z nią ryzyko.

Trwają badania mające na celu porównanie wyników intensywnej chemioterapii z wynikami azacytydyny lub decytabiny.

Przeszczep komórek macierzystych

Pacjenci z wysokim ryzykiem IPSS MDS mogą być w stanie wyleczyć swoją chorobę za pomocą allogenicznego przeszczepu komórek macierzystych. Niestety, ryzykowny charakter tej procedury ogranicza jej zastosowanie. W rzeczywistości, przeszczep alogenicznych komórek macierzystych może powodować śmiertelność związaną z leczeniem do 30%.Dlatego terapia ta jest zwykle stosowana tylko u młodszych pacjentów, którzy cieszą się dobrym zdrowiem.

Aktualne badania badają rolę niemieloablacyjnych, tak zwanych „mini” przeszczepów u starszych pacjentów z MDS. Chociaż te typy przeszczepów są tradycyjnie uważane za mniej skuteczne niż standardowe przeszczepy, ich zmniejszona toksyczność może sprawić, że będą one opcją dla pacjentów, którzy w innym przypadku byliby niekwalifikowani.

Streszczenie

Ze względu na różne rodzaje MDS i różne typy pacjentów, nie ma jednego uniwersalnego leczenia. Dlatego ważne jest, aby pacjenci z MDS omówili wszystkie opcje z zespołem opieki zdrowotnej i znaleźli terapię, która zapewni im najlepsze korzyści przy najmniejszej toksyczności.

Trwają badania kliniczne z nowszymi terapiami MDS, więc bądź na bieżąco. Na przykład ruksolitynib (Jakafi) jest badany w leczeniu pacjentów z MDS o niskim lub pośrednim-1 ryzyku.