Zdiagnozowano u mnie raka piersi przed 40 rokiem życia

Lubię myśleć o sobie jako o osobie, która pilnuje swojego zdrowia – zwłaszcza jeśli chodzi o moje piersi – ponieważ u jednej na osiem kobiet w ciągu życia zdiagnozowano raka piersi. Więc kiedy pewnego dnia mój mąż znalazł guzek w mojej klatce piersiowej, wiedziałam, że to powód do niepokoju.

Zawsze robiłam regularne badania piersi, aby samodzielnie wykryć wszelkie nieprawidłowości, ale zazwyczaj robiłam je pod prysznicem i wtedy nie wiedziałam, że powinnaś robić badanie piersi w pozycji leżącej lub leżącej. Twoja strona. W moim przypadku guzek znajdował się w bardzo niezręcznej pozycji, w której nigdy nie znalazłbym jej pod prysznicem; było to namacalne tylko wtedy, gdy leżałem na boku. Nawet kiedy poszedłem do lekarza, sama miała problem ze znalezieniem go.

Miałam wtedy 39 lat, a badania mammograficzne zwykle rozpoczynają się w wieku 40 lat. Ale miałam też historię rodzinną po stronie ojca, ponieważ moja babcia zmarła na raka piersi w bardzo młodym wieku i zmarła po czterdziestce. . Więc poszedłem na mammografię tego samego dnia po wizycie u lekarza i podejrzany guzek został znaleziony w mojej prawej piersi. Kilka dni później wykonano biopsję i dostałem telefon z prośbą o przyjście do gabinetu lekarskiego i przyprowadzenie kogoś ze sobą.

Nigdy nie miałem lekarza, który kazałby mi przyprowadzić na wizytę inną osobę, więc to było niepokojące. Moja mama przyjechała ze mną po wsparcie. Kiedy usiadłem na spotkanie z moim lekarzem, zaczęła stawiać mi diagnozę – a jedynym słowem, które rozpoznałem, był rak. Kiedy usłyszałem to słowo, wiedziałem, że oznacza ono jakiś rodzaj raka i że nie jest ono łagodne. Lekarz w końcu zapytał mnie: „Czy rozumiesz, że masz raka piersi?” Byłem po prostu w szoku.

Radzenie sobie z moją diagnozą

Szczerze, nigdy nie przyszło mi do głowy, że kiedykolwiek zachoruję na raka piersi. I myślę, że tak jest w przypadku większości ludzi, oni nie sądzą, że to będą oni, dopóki tak się nie stanie. Rak nie ma twarzy, dopóki nie jest twój lub ktoś kogo znasz, i taka była sytuacja, w której się znalazłem.

Przez chwilę byłem w szoku i zaprzeczałem, ale musiałem podjąć naprawdę szybkie decyzje, ponieważ był to potrójnie ujemny rak piersi (TNBC). Był agresywny i szybko się rozwijał.

Moi lekarze wykonali kilka testów genetycznych i stwierdzili, że mam BRCA1 dodatni, więc pojawiła się obawa o moje zwiększone ryzyko zachorowania na raka jajnika, co oznaczało, że chcieli od razu rozpocząć moje leczenie. W tamtym momencie nie miałam dzieci i odbyło się kilka rozmów na temat zachowania płodności, które – gdybym wybrał zachowanie płodności – opóźniłyby moje leczenie.

Ponieważ TNBC jest agresywnym nowotworem, wiedziałem, że muszę szybko podjąć decyzję. Nie mogłem dalej pozwolić, by rak rósł w moim ciele – chciałem zrobić coś natychmiast. Więc zrezygnowałem z zachowania płodności i czasami zastanawiam się, czy to była słuszna decyzja, ale kiedy dostajesz zaskakującą diagnozę, taką jak moja, cały twój świat zostaje wywrócony do góry nogami.

Musiałam wziąć pod uwagę swoją obecną sytuację i zdecydowałam się na rozpoczęcie leczenia, które rozpoczęło się w kilka tygodni po postawieniu diagnozy. Zacząłem chemioterapię od razu i odłożyłem zalecaną salpingo-ooforektomię do 2018 roku (cztery lata). W tym czasie podjęłam decyzję o pełnej histerektomii.

Otwieram się, by otrzymać wsparcie

Jestem bardzo samodzielną osobą i nie lubię prosić o pomoc, ale jeśli chodzi o mój proces leczenia, szybko zorientowałam się, jak bardzo potrzebuję pomocy, bo kompletnie nie doceniłam chemioterapii. Myślałem, że będę dalej żył w nieco normalny sposób i myślałem, że cała chemioterapia jest taka sama.

Nie wiedziałem, że istnieją różne koktajle chemioterapii w zależności od rodzaju raka, który masz. Więc tak naprawdę nie wiedziałem, w co się pakuję. Dotarłem do punktu, w którym naprawdę dowiadujesz się, kim są twoi przyjaciele, nawet ci, o których nie wiedziałeś.

Mój chemokoktajl naprawdę dał się we znaki i stałem się mniej zdolny do robienia rzeczy. Otaczała mnie ogromna społeczność ludzi, którzy zapewniali mi emocjonalne i fizyczne wsparcie podczas chemioterapii. Nigdy nie wszedłem do chemioterapii sam i zdałem sobie sprawę, że jest wielu innych ludzi, którzy mogą nie mieć tyle szczęścia.

Jest wiele osób, które same przechodzą przez ten proces, nikomu o tym nie mówią i nie otrzymują żadnego wsparcia. Jestem wdzięczny, że nie poszedłem tą drogą iz kolei postanowiłem opisać swoją historię bardzo publicznie. Uczestniczyłam w kampanii opowiadania historii Fundacji Badań nad Rakiem Piersi „Badania są powodem”, ponieważ badania uratowały mi życie. Ale wiem, że potrzebujemy więcej, zwłaszcza dla TNBC.

Otworzyłem się z rodziną, ponieważ innym składnikiem mojej diagnozy jest to, że jest dziedziczna, ponieważ mam mutację genu BRCA1. Chciałem, aby moje rodzeństwo było świadome i czuło się komfortowo dzieląc się tymi informacjami ze swoimi dziećmi, ale chciałem również podzielić się moim doświadczeniem, aby poinformować inne osoby, aby zanotowały własną historię medyczną w rodzinie.

Podróżowanie po świecie jako ocalały

Podczas chemioterapii dni przed każdą chemioterapią spędzałam na plaży w Los Angeles, która była bardzo blisko lotniska. Chodziłem tam i obserwowałem przelatujące samoloty. Nigdy nie miałam paszportu, więc nigdy nie byłam za granicą, a odwiedziłam w tym czasie może trzy stany.

Więc kiedy leżałem i patrzyłem, jak te samoloty startują, zastanawiałem się, dokąd lecą, i pomyślałem sobie: „Jestem za młody, aby przez to przechodzić, a jeśli przebrnę przez to, chcę być na tych samoloty i ruszaj na zwiedzanie świata.”

Kiedy przeszedłem przez leczenie, zacząłem pracować dla Delta Airlines. Zostałem stewardesą i wyznaczyłem sobie kilka celów. Naprawdę wierzę, że osiągnięcie tych celów – zarówno pod względem przetrwania leczenia raka, jak i zostania stewardesą i zobaczenia świata – poszerzyło moje horyzonty i dało mi większą motywację, by bronić swojego zdrowia, a także pomagać innym ludziom .

Idąc dalej w mojej podróży z rakiem piersi jako osoby, która przeżyła, uważam, że ważne jest, abyśmy zaczęli rozmawiać z dziewczynami o zdrowiu piersi w młodszym wieku. Chociaż większość badań przesiewowych w kierunku raka piersi rozpoczyna się dopiero po czterdziestce, młode kobiety należy nauczyć, jak prawidłowo sprawdzać piersi pod kątem wszelkich guzków lub nieprawidłowości, aby mogły bronić własnego zdrowia i wszelkich obaw, jakie mogą mieć.

Istnieje cały mit, że jesteś „za młody, by zachorować na raka”, co po prostu nie jest prawdą.

Badania nad rakiem pomogły mi znaleźć ulgę

To, czego wiele osób nie bierze pod uwagę, myśląc o raku piersi, to mentalne i emocjonalne żniwo, jakie może on mieć na daną osobę. Szczególnie w społeczności czarnoskórych zdrowie psychiczne nie jest czymś, o czym otwarcie się mówi, a szukanie pomocy w formie terapii również nie jest opcją.

Z tego powodu nie byłem zbyt otwarty na terapię i nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo jej potrzebuję. Jakość naszego życia podczas leczenia nie jest czymś, co możemy ignorować.

Nie przyszło mi do głowy, że mogę skorzystać z terapii, dopóki nie zacząłem otrzymywać telefonów w sprawie udziału w studiach. Jeden telefon, który otrzymałem, poprosił mnie o udział w badaniu, które miało na celu przyjrzenie się korelacji między niekorzystnymi doświadczeniami z dzieciństwa a rakiem piersi.

Postanowiłem wziąć udział w tym badaniu i wtedy dotarło do mnie, że chcę poszukać terapii. Zacząłem chodzić do Cancer Support Community Center i otrzymałem niesamowite wsparcie, uczestnicząc we wszystkich dostępnych terapiach.

Po tym wstępnym badaniu wzięłam udział w dodatkowych badaniach, ponieważ zwróciłam uwagę, że badania medyczne doprowadziły do ​​postępu w medycynie, który utrzymywał mnie przy życiu, gdy zdiagnozowano u mnie raka piersi.

Stamtąd zobowiązałam się, że wezmę udział w każdym badaniu, które przyszło mi do głowy, w którym czułam się komfortowo, abym mogła w ten sposób odwdzięczyć się społeczności raka piersi i, miejmy nadzieję, pomóc innym pacjentom z rakiem piersi w przyszłości.