ADHD a choroba afektywna dwubiegunowa: jakie są różnice?

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) i choroba afektywna dwubiegunowa mają te same objawy, w tym nadpobudliwe lub niespokojne zachowania, łatwość rozpraszania uwagi, słabą koncentrację, impulsywność i gonitwę myśli.

Częściej zdarza się, że ktoś ma ADHD, a ponieważ te zaburzenia mają wiele objawów, może to oznaczać, że choroba afektywna dwubiegunowa jest błędnie zdiagnozowana lub całkowicie przeoczona. Często zdarza się również, że osoby z jednym z tych zaburzeń mają również inne, co oznacza, że ​​diagnostyka różnicowa może być trudna.

Metaanaliza opublikowana w 2021 r. wykazała, że ​​aż 1 na 6 pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową miał również ADHD i aż 1 na 13 pacjentów z ADHD również cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową.

W tym artykule poznasz różnice między ADHD a chorobą afektywną dwubiegunową. Choroba afektywna dwubiegunowa to poważna choroba, której objawy nasilają się, jeśli nie zostaną zdiagnozowane, dlatego ważne jest, aby postawić diagnozę lekarzowi, aby otrzymać odpowiednie leczenie.

Objawy

ADHD i choroba afektywna dwubiegunowa mają wiele takich samych objawów. Oba mogą powodować problemy z koncentracją, energią i poziomem aktywności, a oba mogą wpływać na czyjąś zdolność wykonywania codziennych zadań.

Jednak ADHD powoduje objawy na bieżąco, podczas gdy choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się epizodycznymi zmianami – co oznacza, że ​​objawy pojawiają się i znikają cyklicznie.

ADHD

Niektóre osoby z ADHD mają głównie objawy nieuwagi, podczas gdy inne mają głównie objawy nadpobudliwości – impulsywności. Niektórzy doświadczą obu rodzajów objawów.

Objawy nieuwagi obejmują:

• Pomijanie lub pomijanie szczegółów i popełnianie pozornie nieostrożnych błędów w nauce, w pracy lub podczas innych zajęć
• Mam trudności z utrzymaniem uwagi
• Wydaje się, że nie słuchasz, gdy mówi się do ciebie bezpośrednio
• Trudno jest postępować zgodnie z instrukcjami lub kończyć zadania
• Masz trudności z organizowaniem i zarządzaniem zadaniami i czynnościami
• Unikanie zadań wymagających ciągłego wysiłku umysłowego, takich jak praca domowa lub dla nastolatków i osób starszych, przygotowywanie raportów, wypełnianie formularzy lub przeglądanie długich dokumentów
• Łatwo rozpraszać się niepowiązanymi myślami lub bodźcami
• Zapominanie w codziennych czynnościach

Objawy nadpobudliwości-impulsywności obejmują:

• Wiercenie się i wiercenie w pozycji siedzącej
• Opuszczenie miejsca w sytuacjach, w których oczekuje się pozostawania na miejscu, na przykład w klasie lub w biurze
• Bieganie lub wspinanie się w nieodpowiednich porach, a u nastolatków i dorosłych często odczuwanie niepokoju
• Niemożność cichej zabawy lub hobby
• Będąc w ciągłym ruchu lub w ruchu, lub działając tak, jakby był napędzany silnikiem
• Mówienie nadmiernie
• Odpowiadanie na pytania, zanim zostaną w pełni zadane, dokończenie zdań innych osób lub mówienie bez czekania na zmianę w rozmowie
• Masz trudności z czekaniem na swoją kolej
• Przerywanie innym

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe

Istnieją różne rodzaje choroby afektywnej dwubiegunowej, ale wszystkie wiążą się z wyraźnymi zmianami nastroju, energii i poziomu aktywności. Obejmują one okresy, od okresów, w których ktoś czuje się bardzo wzburzony i pełen energii, znanych jako okresy maniakalne, do okresów, w których osoba ta czuje się bardzo przygnębiona, znanych jako epizody depresyjne.

Te cykle mogą być nieregularne i nie przebiegać według wyraźnego wzoru. Odcinki mogą trwać tygodnie, miesiące lub dłużej.

Epizody maniakalne mogą obejmować następujące objawy:

• Przesadna samoocena lub wspaniałość (poczucie niezwykle ważnego, potężnego lub utalentowanego)
• Zmniejszona potrzeba snu
• Mówisz więcej niż zwykle, mówisz głośno i szybko
• Łatwo się rozpraszać
• Wykonywanie wielu czynności na raz, planowanie większej liczby wydarzeń w ciągu dnia, niż można osiągnąć
• Ryzykowne zachowanie, na przykład niedyskrecje seksualne, wydawanie lub rozdawanie dużej ilości pieniędzy
• Niekontrolowane wyścigi myśli lub szybko zmieniające się pomysły lub tematy

Epizody dużej depresji mogą obejmować następujące objawy:

• Intensywny smutek lub rozpacz, w tym poczucie bezradności, beznadziejności lub bezwartościowości
• Utrata zainteresowania zajęciami, które kiedyś cieszyły
• Poczucie bezwartościowości lub winy
• Problemy ze snem, spanie za mało lub za dużo
• Uczucie niepokoju lub pobudzenia, spowolnienie mowy lub ruchów
• Zwiększenie lub zmniejszenie apetytu
• Utrata energii, zmęczenie
• Trudności z koncentracją, zapamiętywaniem lub podejmowaniem decyzji
• Częste myśli o śmierci lub samobójstwie

Powoduje

Chociaż ADHD i choroba afektywna dwubiegunowa mają wiele podobnych objawów, mają różne przyczyny, chociaż nie wiadomo, jakie są te przyczyny. Uważa się jednak, że wiele różnych czynników ryzyka może zwiększyć prawdopodobieństwo rozwoju tych zaburzeń.

ADHD

Przyczyna ADHD nie jest dobrze poznana, ale wiele badań sugeruje, że genetyka odgrywa ważną rolę. Uważa się, że w grę wchodzą również czynniki środowiskowe, takie jak urazy mózgu, odżywianie i środowisko społeczne.

Chociaż w przeszłości uważano, że jedzenie dużej ilości cukru, oglądanie zbyt dużo telewizji lub zamieszanie w rodzinie mogą powodować ADHD, teorie te zostały teraz obalone. Uważa się jednak, że takie czynniki mogą nasilać objawy.

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe

Podobnie jak w przypadku ADHD, uważa się, że genetyka również odgrywa rolę w rozwoju choroby afektywnej dwubiegunowej.

Badania pokazują, że jest ona wysoce dziedziczna, co oznacza, że ​​posiadanie bliskiego krewnego, takiego jak rodzic, z chorobą afektywną dwubiegunową, zwiększa ryzyko, że ktoś sam zachoruje na tę chorobę. Jednak żaden gen nie może powodować zaburzenia i uważa się, że w grę wchodzi wiele genów.

Uważa się również, że różnice w budowie i funkcjonowaniu mózgu mogą być powiązane z chorobą afektywną dwubiegunową. Niektóre badania wskazują, że osoby z chorobą afektywną dwubiegunową mają podstawowy problem z przekazywaniem sygnałów nerwowych w mózgu i równowagą substancji chemicznych, które dostarczają sygnały nerwowe.

Diagnoza

Zarówno ADHD, jak i choroba afektywna dwubiegunowa są diagnozowane przy użyciu określonych kryteriów wymienionych w 5. edycji Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych DSM-5.

ADHD

Większość dzieci z ADHD otrzyma diagnozę w wieku od 5 do 11 lat. Gdy diagnoza zostanie postawiona u nastolatków lub dorosłych, objawy muszą być obecne przed 12. rokiem życia.

Diagnoza ADHD zostanie postawiona na podstawie objawów i wywiadu ze specjalistą ds. zdrowia psychicznego, takim jak psycholog, psychiatra, neurolog lub lekarz pierwszego kontaktu – często pediatrą.

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe

Choroba afektywna dwubiegunowa jest zwykle diagnozowana w późnym okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości. Każdy rodzaj choroby afektywnej dwubiegunowej ma swój własny zestaw kryteriów diagnostycznych w DSM-5.

Podczas diagnozy lekarz może również przeprowadzić testy, aby wykluczyć inne przyczyny objawów, które mogą być wynikiem choroby fizycznej, a nie psychicznej. Należą do nich niedoczynność tarczycy, niektóre zaburzenia zapalne i niektóre rodzaje zażywania substancji.

Leczenie

Ważne jest, aby właściwie zdiagnozować ADHD i chorobę afektywną dwubiegunową, ponieważ leczenie każdego z nich jest różne. Wczesna diagnoza zwiększa szansę na dobry wynik leczenia, co jest szczególnie ważne w przypadku choroby afektywnej dwubiegunowej, ponieważ bez leczenia objawy mogą się pogorszyć.

ADHD

ADHD leczy się terapią behawioralną, lekami, a w niektórych przypadkach połączeniem obu. W przypadku 4- i 5-latków pierwszą linią leczenia jest terapia behawioralna z udziałem rodziców.

W przypadku wielu osób leki mogą pomóc zmniejszyć objawy, takie jak nadpobudliwość i impulsywność oraz poprawić zdolność koncentracji, pracy i uczenia się. Używki są najczęściej stosowanym rodzajem leków. Działają one poprzez zwiększenie ilości substancji chemicznych w mózgu, które odgrywają rolę w myśleniu i uwadze.

Kilka innych leków na ADHD nie jest stymulantami. Mogą być przepisywane, jeśli ktoś ma skutki uboczne ze środków pobudzających lub mogą być przepisywane w połączeniu ze środkami pobudzającymi.

Wykazano, że kilka konkretnych interwencji psychospołecznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) i terapia rodzinna, pomaga osobom z ADHD i ich rodzinom radzić sobie z objawami i poprawiać codzienne funkcjonowanie.

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe

Choroba afektywna dwubiegunowa to choroba trwająca całe życie, która wymaga długoterminowego leczenia. Odpowiednie opcje leczenia różnią się w zależności od osoby w zależności od nasilenia objawów, ale skuteczny plan leczenia zwykle obejmuje połączenie leków i psychoterapii.

Powszechnie stosowane leki obejmują stabilizatory nastroju i atypowe leki przeciwpsychotyczne drugiej generacji. Plany leczenia mogą również obejmować leki ukierunkowane na sen lub niepokój.

Psychoterapia wykorzystuje różne techniki, aby lepiej wyposażyć osobę z chorobą afektywną dwubiegunową w umiejętności i mechanizmy radzenia sobie niezbędne do rozpoznania i lepszego radzenia sobie z chorobą.

Streszczenie

ADHD i choroba afektywna dwubiegunowa mają pewne objawy, w tym nadpobudliwe lub niespokojne zachowania, łatwo się rozprasza, mają słabą koncentrację, impulsywność i gonitwę myśli. Przyczyny obu są niejasne, ale mogą istnieć genetyczne czynniki ryzyka.

Każdy stan jest diagnozowany przez pracownika służby zdrowia zgodnie z kryteriami z DSM-5. Każdy może być leczony lekami, ale różnią się one specyfiką stosowanych leków. Każdy może być również leczony poprzez terapię rozmową. ADHD można również leczyć interwencjami behawioralnymi.

Rozumiemy, że objawy ADHD i choroby afektywnej dwubiegunowej mogą być trudne do doznania. Jednak dzięki leczeniu można skutecznie leczyć oba zaburzenia.

Porozmawiaj ze swoim lekarzem, jeśli wystąpi którykolwiek z wymienionych powyżej objawów. Wczesna diagnoza znacznie zwiększa szansę na pomyślny wynik.