Etapy i rokowanie szpiczaka mnogiego

Te wskaźniki przeżycia nie uwzględniają osobistych czynników ryzyka. Na przykład, jeśli osoba z odległym szpiczakiem mnogim dba o swoje zdrowie pod każdym względem, jej prawdopodobieństwo przeżycia może być większe niż u osoby, która ma tę samą chorobę, ale nie prowadzi zdrowego stylu życia.

Czynniki wpływające na przeżycie

Rokowanie w przypadku szpiczaka mnogiego to prognoza rozwoju i zmiany stanu choroby w czasie. Kilka czynników, które nie są odzwierciedlone w danych SEER, może wpływać na rokowanie jednostki, w tym stopień zaawansowania choroby.

Stadium choroby

Stopień zaawansowania szpiczaka mnogiego zależy od poziomu dwóch specyficznych białek — albuminy i beta-2-mikroglobuliny. Albumina jest składnikiem zdrowej krwi, a poziom beta-2-mikroglobuliny jest podwyższony w raku krwi.

Etapy szpiczaka mnogiego zgodnie z definicją Międzynarodowego Systemu Stopniowania to:

• Etap 1: Na tym etapie poziom beta-2-mikroglobuliny wynosi mniej niż 3,5 miligrama (mg)/litr (L). Poziom albuminy wynosi zazwyczaj 3,5 grama (g)/decylitr (dl) lub więcej.

• Etap 2: beta-2-mikroglobulina jest mniejsza niż 3,5 mg/l, a albumina jest mniejsza niż 3,2 g/dl. Ten etap można również scharakteryzować poziomami beta-2-mikroglobuliny, które wynoszą ponad 3,5 mg/l i mniej niż 5,5. mg/L z dowolnym poziomem albuminy.

• Etap 3: Poziom beta-2-mikroglobuliny wynosi 5,5. mg/L lub więcej z dowolnym poziomem albuminy

Wiek

Wiek również wpływa na przeżycie. Młodzi ludzie z tym schorzeniem mają większe szanse na lepsze rokowanie.

Objawy

Niektóre skutki szpiczaka mnogiego, zwłaszcza niewydolność nerek, mogą prowadzić do mniejszej szansy na przeżycie. W jednym badaniu 16% pacjentów ze szpiczakiem mnogim z zaburzeniami czynności nerek miało medianę przeżycia całkowitego wynoszącą 13 miesięcy w porównaniu z medianą przeżycia 41 miesięcy u pacjentów bez tego powikłania.

Wartości laboratoryjne

Odkrycia kliniczne i laboratoryjne mogą pomóc w określeniu szybkości wzrostu guza, zasięgu choroby, biologicznego składu guza i odpowiedzi na terapię. Ustalenie poziomów tych testów prognostycznych na wczesnym etapie leczenia zapewnia punkt odniesienia, względem którego można mierzyć progresję choroby i odpowiedź na terapię.

Nieprawidłowości chromosomalne

Nieprawidłowości związane ze szpiczakiem mnogim zidentyfikowano w chromosomach 14 i chromosomie 17. Pacjenci z tymi nieprawidłowościami zwykle doświadczają niższych wskaźników przeżycia niż osoby bez.

Kilka nieprawidłowości genetycznych również odzwierciedla reakcję na leczenie i można je wykorzystać do pomocy w kierowaniu określonymi formami leczenia.

Ekspresja genu

Naukowcy odkryli geny choroby szpiczaka mnogiego za pomocą profilowania ekspresji genów, co doprowadziło do opracowania opartego na genach systemu klasyfikacji szpiczaka mnogiego.KątJedno z badań wykazało, że łącznie 156 genów, w tym FGFR3 i CCND1, wykazywało bardzo podwyższoną ekspresję w przypadkach szpiczaka mnogiego.

Odpowiedź na leczenie i nawrót

Na przeżywalność danej osoby może również wpływać to, jak dobrze reaguje ona na leczenie. Odpowiedzi mierzy się na podstawie poziomów białek monoklonalnych znajdujących się w surowicy krwi lub moczu. Są one klasyfikowane w następujący sposób:

• Pełna odpowiedź: nie ma dowodów na nieprawidłowe komórki plazmatyczne

• Bardzo dobra odpowiedź częściowa: Nieprawidłowe białko monoklonalne jest zmniejszone o 90%

• Odpowiedź częściowa: 50% redukcja nieprawidłowego białka monoklonalnego

• Minimalna odpowiedź: redukcja nieprawidłowego białka monoklonalnego o 25% do 49%

• Choroba stabilna: nie ma zmian w przebiegu choroby po przebiegu leczenia

• Choroba postępująca: rak postępuje w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu

Nawet po skutecznym leczeniu szpiczak mnogi ma wysoki odsetek nawrotów. Wiele terapii drugiego rzutu w przypadku szpiczaka mnogiego może pozytywnie wpływać na wskaźniki przeżycia w tych przypadkach. W jednym badaniu skojarzenie leczenia drugiego rzutu lenalidomidem z deksametazonem spowodowało 37% zmniejszenie liczby zgonów lub dalszą progresję choroby.

Co możesz zrobić

Niektóre czynniki stylu życia, takie jak dieta i ćwiczenia, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia szpiczaka mnogiego, ale nie jest jasne, czy zmiana tych czynników ryzyka wpływa na wskaźnik przeżycia. Pozytywne zmiany stylu życia mogą jednak pomóc w radzeniu sobie z niektórymi objawami szpiczaka mnogiego, takimi jak zmęczenie, zdrowie kości i zdrowie nerek.

Dieta

Pokarmy bogate w wapń mogą pomóc w utrzymaniu zdrowia kości, w tym produkty mleczne, zielone warzywa liściaste, orzechy i ryby z jadalnymi kośćmi.

Zbyt dużo białka lub potasu może negatywnie wpływać na nerki, jeśli nerki zostały dotknięte szpiczakiem mnogim.

Spożywanie dużej ilości świeżych owoców i warzyw oraz unikanie przetworzonej żywności może pomóc zachować zdrowie, zapobiegając obciążeniu organizmu stanem zapalnym.

Ćwiczenie

Ponieważ ćwiczenia wspierają układ odpornościowy i zapobiegają zmęczeniu, dobrym pomysłem jest włączenie umiarkowanych ćwiczeń do swojego życia. Ćwiczenia poprawiają również czynność nerek, ponieważ mogą poprawić istotne czynniki metaboliczne, takie jak poziom glukozy we krwi, masa ciała i stężenie lipidów w osoczu.

Osoby ze szpiczakiem mnogim mogą wybrać treningi o niskiej intensywności, takie jak szybki marsz, lekki jogging lub jazda na rowerze o niskim oporze.

Regularne ćwiczenia również mogą mieć pozytywny wpływ na zdrowie kości, ale przed rozpoczęciem programu ćwiczeń podczas leczenia szpiczaka mnogiego należy wziąć pod uwagę odpowiednią intensywność, czas trwania i względy dotyczące możliwych lokalizacji uszkodzeń kości.

Zmniejsz ryzyko infekcji

Ponieważ pacjenci ze szpiczakiem mnogim mają osłabiony układ odpornościowy, ważne jest, aby zmniejszyć ryzyko infekcji. Częste i częste mycie rąk pomoże zredukować zarazki, takie jak wirusy i bakterie.

Pomóc może również trzymanie się z dala od tłumów, stosowanie środków do dezynfekcji rąk, gdy nie możesz ich umyć, oraz unikanie dotykania twarzy, gdy tylko jest to możliwe.

Szczepienia przeciwko grypie lub zapaleniu płuc mogą również pomóc zmniejszyć ryzyko infekcji. Twoje leczenie i choroba mogą jednak wpłynąć na to, czy kwalifikujesz się do otrzymania żywych szczepionek.

Unikaj upadków

Ponieważ szpiczak mnogi osłabia kości, ważne jest, aby zapobiegać urazom, takim jak upadki. W miarę możliwości unikaj upadków, znając swoje ograniczenia, w razie potrzeby korzystając z urządzeń pomocniczych i instaluj poręcze w obszarach domu, w których istnieje ryzyko upadku.

Rozpoznanie szpiczaka mnogiego może wydawać się przytłaczające, ale nowe postępy w leczeniu mogą potencjalnie pomóc poprawić ogólne rokowanie i przeżycie. Rozwój inhibitorów proteasomów, takich jak Velcade (bortezomib), Kryprolis (carfilzomib) i Ninlaro (ixazominb), okazał się bardzo obiecujący zarówno pod względem zwiększenia wskaźnika przeżycia, jak i poprawy wyników leczenia osób z tym schorzeniem. Dzięki odpowiedniemu leczeniu i zmianom stylu życia możesz zminimalizować wpływ tej choroby na Twoją długowieczność.