Rak kości: przyczyny i czynniki ryzyka

Kiedy rak atakuje kości, jest to najczęściej spowodowane rakiem innym niż kość, który rozpoczął się w innym miejscu ciała i rozprzestrzenił się lub dał przerzuty do kości. W przeciwieństwie do tego, skupiamy się tutaj na nowotworach, które zaczynają się w kościach, znanych również jako pierwotne nowotwory kości.

Pierwotny rak kości jest w rzeczywistości szeroką kategorią, składającą się z wielu różnych typów nowotworów złośliwych, z których niektóre są bardzo rzadkie; jednak wśród nich najczęstsze są kostniakomięsak, chrzęstniakomięsak i mięsak Ewinga.

Znane przyczyny

Chociaż przyczyny raka kości nie są dokładnie znane, wiadomo, że zmiany w DNA komórek rakowych są ważne. W większości przypadków zmiany te zachodzą przypadkowo i nie są przekazywane z rodziców na dzieci.

Naukowcy zbadali wzorce rozwoju, aby spróbować zrozumieć związane z nimi czynniki ryzyka. Osteosarcoma jest trzecim pod względem częstości występowania nowotworem złośliwym kości u młodzieży, poprzedzonym jedynie białaczką i chłoniakiem. Chondrosarcoma jest również częstym pierwotnym nowotworem kości, ale częściej występuje u dorosłych niż u dzieci i młodzieży, przy średnim wieku rozpoznania wynoszącym 51 lat. Mięsak Ewinga jest najczęściej diagnozowany u nastolatków, a średni wiek rozpoznania to 15 lat.

Profil ryzyka kostniakomięsaka

Osteosarcoma jest ogólnie najczęstszym pierwotnym rakiem kości. Istnieje kilka określonych warunków, o których wiadomo, że zwiększają szanse na jego rozwój. Osoby z rzadkim guzem oka znanym jako dziedziczny siatkówczak mają zwiększone ryzyko rozwoju kostniakomięsaka. Ponadto osoby, które były wcześniej leczone z powodu raka za pomocą radioterapii i chemioterapii, mają zwiększone ryzyko rozwoju kostniakomięsaka w późniejszym życiu.

Tak więc zdecydowanie istnieje między nimi związek – chodzi tylko o to, że uraz mechaniczny nie wydaje się powodować kostniakomięsaka.

Czynniki ryzyka związane z wiekiem, płcią i pochodzeniem etnicznym

Osteosarcoma dotyczy przede wszystkim dwóch szczytowych grup wiekowych – pierwszy szczyt przypada na nastolatki, a drugi wśród osób starszych.KątKąt

• U starszych pacjentów kostniakomięsak zwykle powstaje z nieprawidłowych kości, takich jak te dotknięte długotrwałą chorobą kości (na przykład chorobą Pageta).
• Wśród młodszych osób kostniakomięsak występuje niezwykle rzadko przed ukończeniem piątego roku życia, a szczyt zachorowań faktycznie występuje w okresie młodzieńczego gwałtownego wzrostu. Średnio reprezentatywny „standardowy wiek” dla kostniakomięsaka w młodszej populacji wynosi 16 lat dla dziewcząt i 18 lat dla chłopców.

Osteosarcoma jest stosunkowo rzadka w porównaniu z innymi nowotworami; Szacuje się, że każdego roku w Stanach Zjednoczonych kostniakomięsak diagnozuje się u około 400 osób w wieku poniżej 20 lat. W większości badań dotyczy to częściej chłopców, a częstość występowania wśród młodzieży pochodzenia afrykańskiego jest nieco wyższa niż u osób rasy białej.

Czynniki ryzyka mające zastosowanie do osób młodszych

• Obecność pewnych rzadkich genetycznych zespołów nowotworowych
• Wiek od 10 do 30 lat
• Wysoki wzrost
• Płeć męska
• Rasa afroamerykańska
• Obecność niektórych chorób kości

Czynniki ryzyka mające zastosowanie do osób starszych

Niektóre choroby kości, takie jak choroba Pageta, zwłaszcza z biegiem czasu, wiążą się ze zwiększonym ryzykiem kostniakomięsaka. Mimo to bezwzględne ryzyko jest niskie, a tylko około 1% osób z chorobą Pageta kiedykolwiek zachoruje na kostniakomięsaka.KątKąt

Ekspozycja na promieniowanie jest dobrze udokumentowanym czynnikiem ryzyka, a ponieważ odstęp między napromieniowaniem z powodu raka a pojawieniem się kostniakomięsaka jest zwykle dłuższy (na przykład 10 lat lub więcej), jest to często najbardziej istotne dla starszych grup wiekowych.

Predyspozycje genetyczne

Predysponujące zespoły genetyczne do kostniakomięsaka obejmują:KątKąt

• Zespół Blooma
• Anemia Diamonda-Blackfana
• Zespół Li-Fraumeni
• choroba Pageta
• Siatkówczak
• Zespół Rothmunda-Thomsona (zwany także poikiloderma congenitale)
• Zespół Wernera
• Uważa się, że utrata funkcji genów supresorowych nowotworu p53 i siatkówczaka odgrywa ważną rolę w rozwoju kostniakomięsaka.

Chociaż mutacje germinalne (jaja i plemniki) genów p53 i siatkówczaka są rzadkie, geny te są zmienione w większości próbek guzów kostniakomięsaka, więc istnieje związek z rozwojem kostniakomięsaka. Mutacje linii zarodkowej w genie p53 mogą prowadzić do wysokiego ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych, w tym kostniakomięsaka, który został opisany jako zespół Li-Fraumeni.

Chociaż zmiany w genach supresorowych guza i onkogenach są niezbędne do wytworzenia kostniakomięsaka, nie jest jasne, które z tych zdarzeń występuje jako pierwsze i dlaczego lub w jaki sposób.

Osteosarcoma u osób z chorobą Pageta

Istnieje rzadka podgrupa kostniakomięsaków, które mają bardzo złe rokowania. Guzy występują zwykle u osób w wieku powyżej 60 lat. Guzy są duże w momencie ich pojawienia się i zwykle są bardzo destrukcyjne, co utrudnia pełną resekcję chirurgiczną (usunięcie), a przerzuty do płuc są często obecne na początku.

Profil ryzyka dotyczy starszej grupy wiekowej. Rozwijają się u około jednego procenta osób z chorobą Pageta, zwykle gdy zaatakowanych jest wiele kości. Guzy mają tendencję do występowania w kości biodrowej, kości udowej w pobliżu bioder oraz w kości ramiennej w pobliżu stawu barkowego; są trudne do leczenia chirurgicznego, głównie ze względu na wiek pacjenta i wielkość guza.

Czasami konieczna jest amputacja, zwłaszcza gdy kość pęka z powodu nowotworu, co jest częstym zjawiskiem.

Osteosarcoma przykostna i okostna

Są to podzbiory, które są tak nazwane ze względu na ich lokalizację w kości; są to zazwyczaj mniej agresywne kostniakomięsaki, które powstają na powierzchni kościKątw połączeniu z warstwą tkanki otaczającej kość lub okostną. Rzadko przenikają do wewnętrznych części kości i rzadko stają się wysoce złośliwymi kostniakomięsakami.

Profil ryzyka kostniakomięsaka przykostnego różni się od klasycznego kostniakomięsaka: występuje częściej u kobiet niż mężczyzn, najczęściej występuje w grupie wiekowej od 20 do 40 lat i zwykle pojawia się w tylnej części kości udowej, w pobliżu stawu kolanowego , chociaż może to mieć wpływ na każdą kość szkieletu.

Prognoza wyższego ryzyka

Czynniki ryzyka powiązano z lepszymi i gorszymi rokowaniami, ale niestety te same czynniki na ogół nie były pomocne w identyfikowaniu pacjentów, którzy mogliby odnieść korzyści z bardziej intensywnych lub mniej intensywnych schematów terapeutycznych przy jednoczesnym utrzymaniu doskonałych wyników. Czynniki, o których wiadomo, że wpływają na wyniki, obejmują następujące.

Pierwotna lokalizacja guza

Spośród guzów, które tworzą się w rękach i nogach, te, które znajdują się dalej od rdzenia ciała lub tułowia, mają lepsze rokowanie.

Osteomięsaki głowy i szyi w okolicy żuchwy i jamy ustnej mają lepsze rokowanie niż inne ogniska pierwotne w obrębie głowy i szyi, prawdopodobnie dlatego, że zwracają na siebie uwagę wcześniej.

Kostniakomięsaki kości biodrowej stanowią siedem do dziewięciu procent wszystkich kostniakomięsaków; wskaźniki przeżycia pacjentów wynoszą od 20 do 47 procent.

Pacjenci z wieloogniskowym kostniakomięsakiem (definiowanym jako liczne zmiany kostne bez wyraźnego guza pierwotnego) mają wyjątkowo złe rokowania.

Choroba zlokalizowana a choroba przerzutowa

Pacjenci z chorobą zlokalizowaną (bez rozprzestrzenienia się na odległe obszary) mają znacznie lepsze rokowanie niż pacjenci z chorobą przerzutową. Aż 20 procent pacjentów będzie miało przerzuty wykrywalne na skanach w momencie rozpoznania, przy czym najczęstszą lokalizacją jest płuco.KątWydaje się, że rokowanie dla pacjentów z chorobą przerzutową zależy w dużej mierze od lokalizacji przerzutów, liczby przerzutów i możliwości chirurgicznej resekcji przerzutów.

Dla osób z chorobą przerzutową rokowanie wydaje się być lepsze przy mniejszej liczbie przerzutów do płuc i gdy choroba rozprzestrzeniła się tylko do jednego płuca, a nie do obu płuc.

Martwica guza po chemioterapii

Martwica guza odnosi się tutaj do tkanki rakowej, która „obumarła” w wyniku leczenia.

Po chemioterapii i operacji patolog ocenia martwicę guza w usuniętym guzie. Pacjenci z co najmniej 90-procentową martwicą guza pierwotnego po chemioterapii mają lepsze rokowanie niż pacjenci z mniejszą martwicą.KątKąt

Jednak naukowcy zauważają, że mniejsza martwica nie powinna być interpretowana jako oznaczająca nieskuteczność chemioterapii; wskaźniki wyleczeń u pacjentów z niewielką martwicą lub bez martwicy po chemioterapii indukcyjnej są znacznie wyższe niż wskaźniki wyleczeń u pacjentów, którzy nie otrzymują chemioterapii.

Profil ryzyka chrzęstniakomięsaka

Jest to złośliwy nowotwór komórek wytwarzających chrząstkę i stanowi około 40 procent wszystkich pierwotnych nowotworów kości. Chondrosarcoma może powstać samodzielnie lub wtórnie, w tak zwanym „złośliwym zwyrodnieniu” łagodnych guzów (takich jak osteochondroma lub łagodny enchondroma). Czynniki ryzyka obejmują:

• Wiek: Zwykle występuje u osób powyżej 40 roku życia; jednak występuje również w młodszej grupie wiekowej, a kiedy tak się dzieje, ma tendencję do nowotworu złośliwego wyższego stopnia, zdolnego do przerzutów.

• Płeć: Występuje z prawie taką samą częstotliwością u obu płci.

• Lokalizacja: może wystąpić w każdej kości, ale istnieje tendencja do rozwoju w kości biodrowej i udowej. Chondrosarcoma może powstać w innych płaskich kościach, takich jak łopatka, żebra i czaszka.

• Genetyka: Zespół wielu egzostoz (czasami nazywany zespołem wielu osteochondromów) jest dziedzicznym stanem, który powoduje wiele guzków na kościach osoby, zbudowanych głównie z chrząstki. Egzostozy mogą być bolesne i prowadzić do deformacji kości i/lub złamań. Zaburzenie ma podłoże genetyczne (spowodowane mutacją w jednym z 3 genów EXT1, EXT2 lub EXT3), a pacjenci z tym schorzeniem mają zwiększone ryzyko wystąpienia chrzęstniakomięsaka.

• Inne łagodne nowotwory: Enchondroma to łagodny nowotwór chrząstki, który wrasta w kość.KątLudzie, u których występuje wiele z tych guzów, cierpią na schorzenie zwane mnogą enchondromatozą. Mają również zwiększone ryzyko rozwoju chrzęstniakomięsaka.

Profil ryzyka mięsaka Ewinga

Jest to znacznie częstsze wśród białych (albo nie-Latynosi lub Latynosów) i mniej powszechne wśród Amerykanów pochodzenia azjatyckiego i niezwykle rzadkie wśród Afroamerykanów. Guzy Ewinga mogą wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej występują u nastolatków i rzadziej wśród młodych dorosłych i małych dzieci. Są rzadkie u osób starszych.

Prawie wszystkie komórki nowotworowe Ewinga mają zmiany, które obejmują gen EWS, który znajduje się na chromosomie 22. Aktywacja genu EWS prowadzi do przerostu komórek i rozwoju tego nowotworu, ale dokładny sposób, w jaki to się dzieje, nie jest jeszcze jasne.