Różne generacje leków cefalosporynowych

Cefalosporyny to jedna z najczęściej przepisywanych klas leków na świecie. Są szanse, że spotkałeś się z tymi antybiotykami, nawet jeśli nie znasz nazwy. Na przykład Keflex (cefaleksynę) stosuje się między innymi w leczeniu infekcji skórnych. Dodatkowo Rocephin (ceftriakson) jest stosowany w leczeniu zapalenia płuc.

Co to są cefalosporyny?

Cefalosporyny po raz pierwszy odkryto w wodach ściekowych u wybrzeży Sardynii w 1945 roku. W 1964 przepisano pierwszą cefalosporynę.

Cefalosporyny są strukturalnie podobne do innych antybiotyków. Podobnie jak penicyliny, cefalosporyny mają pierścień beta-laktamowy połączony z pierścieniem dihydrotiazolowym. Z tego pierścienia dihydrotiazolowego zwisają różne łańcuchy boczne, których skład tworzy różne cefalosporyny o różnej farmakologii i działaniu przeciwdrobnoustrojowym.

Cefalosporyny mają trzy różne mechanizmy działania.Są to:

• Wiązanie ze specyficznymi białkami wiążącymi penicylinę.
• Hamowanie syntezy ściany komórkowej.
• Aktywacja enzymów autolitycznych (autodestrukcyjnych) w ścianie komórkowej bakterii.

Cefalosporyny dzielą się na pięć pokoleń. Jednak różne cefalosporyny z tej samej generacji są czasami chemicznie niepowiązane i mają różne widma aktywności (pomyśl o cefamycynach).

Uogólnienie nauczane przez wielu pracowników służby zdrowia jest takie, że wraz z kolejnymi generacjami cefalosporyn, pokrycie bakterii Gram-dodatnich zmniejsza się, podczas gdy pokrycie Gram-ujemne wzrasta.

Cefalosporyny pierwszej generacji

Cefalosporyny pierwszej generacji występują w postaci doustnej i dożylnej. Działają na paciorkowce Viridans, paciorkowce hemolityczne grupy A, Staphylococcus aureus, E. coli, Klebsiella i bakterie Proteus. Podobnie jak wszystkie inne cefalosporyny, cefalosporyny pierwszej generacji nie działają na enterokoki.

Przykłady cefalosporyn pierwszej generacji obejmują:

• Cefaleksyna (Keflex)
• Cefradyna
• Cefadroksyl
• Cefazolina (dożylna i domięśniowa)

Ogólnie rzecz biorąc, cefalosporyny pierwszej generacji można stosować do zwalczania infekcji skóry i innych tkanek miękkich, infekcji dróg oddechowych i dróg moczowych.Dożylne cefalosporyny pierwszej generacji mogą być stosowane jako profilaktyka po czystych zabiegach chirurgicznych.

Cefalosporyny drugiej generacji

Ogólnie rzecz biorąc, cefalosporyny drugiej generacji są bardziej aktywne przeciwko drobnoustrojom Gram-ujemnym, co czyni je bardziej użytecznymi w wielu sytuacjach klinicznych.

Na przykład cefalosporyny drugiej generacji działają na szczepy Proteus i Klebsiella. Cefalosporyny drugiej generacji zwalczają również H. influenza – przyczynę zapalenia płuc, sepsy i zapalenia opon mózgowych. Niemniej jednak cefalosporyny pierwszej generacji są na ogół nadal lepsze w leczeniu infekcji Gram-dodatnich.

Przykłady cefalosporyn drugiej generacji obejmują:

• cefoksytyna
• Cefotetan
• Cefuroksym (tabletki i zastrzyk)
• Cefprozyl

Cefalosporyny drugiej generacji leczą:

• Zapalenie zatok
• Zapalenie ucha środkowego (zakażenie ucha)
• Mieszane infekcje beztlenowe, w tym zapalenie otrzewnej i zapalenie uchyłków
• Profilaktyka po operacji jelita grubego

Cefalosporyny drugiej generacji nie działają na Pseudomonas aeruginosa.

Cefalosporyny trzeciej generacji

Główną zaletą antybiotyków trzeciej i czwartej generacji jest znacznie większe pokrycie przed bakteriami Gram-ujemnymi. Co więcej, ceftazydym cefalosporyny trzeciej generacji działa na bakterie Pseudomonas aeruginosa, które mogą powodować infekcje skóry u osób z prawidłowym układem odpornościowym (np. po ekspozycji w wannie lub basenie z niedostatecznym chlorem), a także na zapalenie płuc, infekcje krwi, i tak dalej u osób z osłabionym układem odpornościowym. P. aeruginosa występuje najczęściej u pacjentów hospitalizowanych tydzień lub dłużej). Infekcje mogą być bardzo skomplikowane i zagrażać życiu.

Istnieje kilka cefalosporyn trzeciej generacji. Omówienie ich wszystkich wykraczałoby poza zakres tego artykułu. Zamiast tego skupmy się na ceftriaksonie (Rocephin), który ma wiele zastosowań, w tym:

• Infekcje dolnych dróg oddechowych
• Infekcje skóry i tkanek miękkich
• Nieskomplikowana rzeżączka
• Infekcje dróg moczowych
• Zapalenie ucha środkowego
• Zapalenie narządów miednicy mniejszej
• Profilaktyka chirurgiczna
• Posocznica bakteryjna (zakażenie krwi)
• Zapalenie opon mózgowych
• Infekcje kości
• Infekcje stawów
• Infekcje w obrębie jamy brzusznej

Cefalosporyna czwartej generacji

Cefepim jest jedyną dostępną (zatwierdzoną przez FDA) cefalosporyną czwartej generacji. Podobnie jak ceftazydym cefalosporyny trzeciej generacji, cefepim działa na Pseudomonas aeruginosa. Ponadto cefepim jest bardziej aktywny wobec bakterii Enterobacter i Citrobacterr. Wreszcie, cefepim ma zasięg gram-dodatni porównywalny z ceftriaksonem.

Oto kilka zastosowań klinicznych cefepimu:

• Umiarkowane do ciężkiego zapalenia płuc
• Ciężka infekcja dróg moczowych
• Infekcje skóry i tkanek miękkich
• Powikłane infekcje w obrębie jamy brzusznej

Cefalosporyna piątej generacji

W 2010 roku FDA zatwierdziła Ceftaroline (Teflaro), jedyną cefalosporynę piątej lub zaawansowanej generacji. Podobnie jak cefepim, ceftarolina jest silnym antybiotykiem, który powinien być zarezerwowany dla poważnych infekcji. W szczególności jest aktywny przeciwko infekcjom wielolekoopornym, takim jak MRSA (S. aureus oporny na metycylinę) i VRSA (S. aureus oporny na wankomycynę). Lek ten jest również przeznaczony do wstrzykiwania i przepisywany w celu zwalczania pozaszpitalnego zapalenia płuc oraz poważnych infekcji skóry i tkanek miękkich. Na szczęście ceftarolina jest bezpieczna i ma niewielką zdolność wywoływania odporności.

Jak możesz teraz docenić, cefalosporyny to niezwykle zróżnicowana klasa antybiotyków o szerokim zasięgu. Jednak, podobnie jak w przypadku większości antybiotyków, oporność na antybiotyki stanowi problem dla wielu klinicystów, epidemiologów, urzędników służby zdrowia i pacjentów.

Oporność bakterii jest częściowo spowodowana przepisywaniem przez lekarzy; niemniej jednak my, jako pacjenci, możemy również pomóc w zwalczaniu rozwoju odporności. Na przykład nie zawsze należy oczekiwać lub wymagać od lekarza przepisującego antybiotyki w celu leczenia infekcji, która może mieć charakter wirusowy. (Antybiotyki są nieskuteczne w walce z wirusami.) Ponadto, gdy przepisywane są antybiotyki, konieczne jest ukończenie całego kursu, nawet jeśli „czujesz się lepiej”.