Podtypy ostrej białaczki szpikowej (lub szpikowej) (AML) są coraz lepiej poznawane, a nowe kierunki badań są badane. AML różni się znacznie w zależności od osoby, a rokowanie jest często złe. To sprawia, że badania, które mogą pomóc w poprawie wskaźników przeżywalności, mają kluczowe znaczenie.
Nowe postępy w ciągu ostatnich kilku lat poprawiają diagnostykę, leczenie i wskaźniki przeżycia, z których wszystkie zapewniają bardziej obiecującą perspektywę.
AML to nowotwór krwi i szpiku kostnego (gąbczaste wnętrze kości, w którym wytwarzane są komórki krwi). Jest „ostra”, ponieważ szybko się rozwija. „Mieloid” oznacza, że obejmuje komórki szpiku, które rozwijają się w różne typy komórek krwi (np. krwinki czerwone i białe, płytki krwi).
:max_bytes(150000):strip_icc()/bruisedarm-40777b45a16044a2baa5e50915512a43.jpg)
Albina Gavrilovic / Getty Images
Objawy AML obejmują:
- Gorączka
- Ból kości
- Letarg i zmęczenie
- Częste infekcje
- Łatwe siniaki
- Niezwykłe krwawienie
Podtypy a inscenizacja
Kiedy większość nowotworów jest diagnozowana, są one „zaawansowane”. Etap ten informuje o stopniu zaawansowania nowotworu, określa prognozy i może kierować decyzjami dotyczącymi leczenia.
AML nie jest inscenizowane. Zamiast tego twoja perspektywa i leczenie zależą od twojego podtypu, który jest określany przez testy laboratoryjne.
Większość podtypów AML jest częściowo definiowana przez to, jak rozwinięte i nieprawidłowe komórki rakowe wyglądają pod mikroskopem, gdy choroba zostaje po raz pierwszy zdiagnozowana. Ponadto klasyfikacja AML jest obecnie rozszerzana o nowe odkrycia dotyczące zmian genetycznych lub mutacji, które są zaangażowane.
Obecnie w użyciu są dwa systemy klasyfikacji AML:
- Klasyfikacja francusko-amerykańsko-brytyjska (FAB)
- Klasyfikacja Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)
Dalsza klasyfikacja według złożonych podtypów genetycznych ewoluuje dzięki przełomowemu badaniu opublikowanemu w 2016 roku.
Dlaczego podtyp ma znaczenie
Znajomość struktury genetycznej Twojej białaczki może pomóc Twojemu lekarzowi przewidzieć, czy obecne leczenie będzie skuteczne. Doprowadziło to już do bardziej rozległych testów genetycznych w momencie rutynowej diagnozy.
Zrozumienie podtypów może również pomóc naukowcom zaprojektować nowe badania kliniczne w celu opracowania najlepszych metod leczenia dla każdego typu AML.
Klasyfikowanie podtypów AML
System klasyfikacji FAB istnieje od lat 70., ale w ostatnich latach proces tworzenia podtypów zmieniał się kilka razy. System klasyfikacji WHO stał się standardem w 2008 roku, grupując ludzi na podstawie zmian genetycznych leżących u podstaw ich raka (tzw. „mutacje kierowcy”).
Następnie, w 2016 r., w New England Journal of Medicine (NEJM) ukazały się kluczowe badania, które posunęły podtypy jeszcze dalej.
Badanie to wykazało, że klasyfikacje molekularne WHO nie działają dobrze w prawie połowie przypadków AML — 48% uczestników badania nie mogło zostać sklasyfikowanych na podstawie grup molekularnych WHO, mimo że 96% z nich miało mutacje kierowcy.
Badacze rozpoczęli teraz ponowną ocenę klasyfikacji genomowej AML od samego początku, w oparciu o:
- Odkrycie wielu nowych genów białaczki
- Odkrycie wielu mutacji kierowcy na pacjenta
- Złożone wzorce mutacji
FAB Klasyfikacja AML
Ponad 40 lat temu grupa francuskich, amerykańskich i brytyjskich ekspertów od białaczki podzieliła AML na podtypy od M0 do M7 w oparciu o typ komórki, z której rozwija się białaczka i stopień dojrzałości komórek.
- Wszystkie od M0 do M5 zaczynają się od niedojrzałych form białych krwinek.
- M6 zaczyna się w bardzo niedojrzałych formach czerwonych krwinek.
- M7 zaczyna się w niedojrzałych formach komórek, które tworzą płytki krwi.
| PODTYP | NAZWA PODTYPU | % DIAGNOZ AML | PROGNOZA VS. ŚREDNIA AML |
|---|---|---|---|
| M0 | Niezróżnicowany ostry mieloblastyczny | 5% | Gorzej |
| M1 | Ostre mieloblastyczne z minimalnym dojrzewaniem | 15% | Przeciętny |
| M2 | Ostre mieloblastyczne z dojrzewaniem | 25% | Lepszy |
| M3 | Ostra promielocytowa (APL) | 10% | To, co najlepsze |
| M4 | Ostre mielomonocyty | 20% | Przeciętny |
| M4 eos | Ostre mielomonocyty z eozynofilią | 5% | Lepszy |
| M5 | Ostry monocyt | 10% | Przeciętny |
| M6 | Ostra erytroid | 5% | Gorzej |
| M7 | Ostra megakarioblastyczna | 5% | Gorzej |
Klasyfikacja WHO AML
System klasyfikacji FAB jest nadal powszechnie używany do grupowania AML w podtypy; jednak wiedza poszerzyła się w odniesieniu do czynników wpływających na rokowanie i perspektywy dla różnych typów AML.
Niektóre z tych postępów znalazły odzwierciedlenie w systemie Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z 2008 r., który dzieli AML na kilka grup:
- AML ze zmianami związanymi z mielodysplazją
- AML związana z wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią
- Mięsak szpikowy (znany również jako mięsak granulocytowy lub chloroma)
- Proliferacje szpiku związane z zespołem Downa
- AML z translokacjami i inwersjami chromosomowymi
- AML nie określono inaczej
- Ostre białaczki niezróżnicowane i bifenotypowe
Grupy 5, 6 i 7 są dalej podzielone.
AML z translokacjami i inwersjami chromosomów
W translokacjach chromosomowych część materiału genetycznego odrywa się od swojej pierwotnej lokalizacji i ponownie przyłącza się do innego chromosomu. W inwersjach segment wychodzi, odwraca się do góry nogami i ponownie przyłącza się do swojego oryginalnego chromosomu.
Co najmniej siedem typów AML obejmuje translokacje, inwersje lub podobne nieprawidłowości genetyczne.
AML nie określono inaczej
Przypadki AML, które nie mieszczą się w żadnej z powyższych grup, są klasyfikowane podobnie do systemu FAB.
| PODTYP FAB | KTO PODTYP NAZWA |
|---|---|
| M0 | AML z minimalnym zróżnicowaniem |
| M1 | AML bez dojrzewania |
| M2 | AML z dojrzewaniem |
| M4 | Ostra białaczka mielomonocytowa |
| M5 | Ostra białaczka monocytowa |
| M6 | Ostra białaczka erytroidalna |
| M7 | Ostra białaczka megakarioblastyczna |
| — | Ostra białaczka bazofilna |
| — | Ostra panmieloza ze zwłóknieniem |
Ostre białaczki niezróżnicowane i dwufenotypowe
Są to białaczki, które mają cechy zarówno limfocytarne, jak i szpikowe. Czasami nazywa się je:
- Ostra białaczka limfocytowa (ALL) z markerami szpikowymi
- AML z markerami limfoidalnymi
- Mieszane ostre białaczki
Nowe klasyfikacje: badanie NEJM
Badanie z 2016 r., które spowodowało niedawną zmianę, objęło 1540 osób z AML. Naukowcy przeanalizowali 111 genów, o których wiadomo, że powodują białaczkę, w celu zidentyfikowania „motywów genetycznych” odpowiedzialnych za rozwój choroby.
Odkryli, że uczestników można podzielić na co najmniej 11 głównych grup, z których każda ma inne skupiska zmian genetycznych oraz różne cechy i cechy choroby.
Według badania, większość ludzi miała unikalną kombinację zmian genetycznych prowadzących do ich białaczki, co może pomóc wyjaśnić, dlaczego wskaźniki przeżycia AML są bardzo zróżnicowane. W związku z tym naukowcy pracowali nad opracowaniem nowego systemu klasyfikacji AML z wykorzystaniem tych pojawiających się informacji.
Doszli do wniosku, że istnieją trzy podgrupy, które nie zostały uwzględnione w systemie klasyfikacji WHO. Nazywają się:
- Spliceosomy chromatyny
- TP53-aneuploidia
- IDH2R172
Wykorzystanie proponowanego systemu do klasyfikacji 1540 uczestników badania:
- 1236 osób z mutacjami kierowcy można zaklasyfikować do jednej podgrupy
- 56 pacjentów spełniało kryteria co najmniej dwóch podgrup
- 166 osób z mutacjami kierowcy pozostało niesklasyfikowanych
Autorzy zalecili, aby w perspektywie krótkoterminowej pięć określonych typów genetycznych (zwanych TP53, SRSF2, ASXL1, DNMT3A i IDH2) zostało włączonych do wytycznych prognostycznych, ponieważ są one powszechne i silnie wpływają na wyniki.
Prognostyka a diagnostyka
Naukowcy z NEJM postulowali zastosowanie dwóch odrębnych systemów klasyfikacji:
- Jeden do wykorzystania w diagnozowaniu ludzi
- Jeden do wykorzystania w przewidywaniu wyników (prognoza)
Mówią, że system diagnostyczny powinien opierać się na stałych właściwościach, podczas gdy system prognostyczny powinien się regularnie zmieniać w oparciu o dostępne terapie.
Nowsze badania
Opierając się w dużej mierze na badaniu NEJM, inni badacze zbadali pewne profile genetyczne AML. Według badań opublikowanych w 2020 roku niektórzy badacze zidentyfikowali:
- Potencjalne nowe wczesne metody diagnostyczne dla niektórych podtypów
- Potencjalne nowe sposoby identyfikacji osób, które mogą być lekooporne
- Potencjalne nowe kombinacje metod leczenia przypadków lekoopornych
W jednym z badań zidentyfikowano nowy lek, który według naukowców jest skuteczny przeciwko lekoopornym podtypom AML, a po zastosowaniu „będzie miał natychmiastowy wpływ kliniczny”.
Diagnozowanie podtypów AML
Dostawcy opieki zdrowotnej mają wiele narzędzi do diagnozowania AML i określania podtypu. Diagnoza zaczyna się od badania fizykalnego. Podczas egzaminu będą szukać znaków takich jak:
- Rozległe siniaki
- Krwawienie
- Infekcja
- Nieprawidłowości w oczach, ustach, wątrobie, śledzionie lub węzłach chłonnych
Aby potwierdzić podejrzenie diagnozy AML, mogą zamówić dowolną kombinację następujących testów:
- Pełna morfologia krwi (CBC)
- Aspiracja szpiku kostnego
- Biopsja szpiku kostnego
- Nakłucie lędźwiowe
- Badania obrazowe (np. RTG, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny)
- Cytogenetyka
Cytogenetyka i badania molekularne są szczególnie ważne dla określenia twojego podtypu. Polega na badaniu materiału genetycznego komórki pod mikroskopem w poszukiwaniu nieprawidłowości genetycznych, takich jak translokacje i inwersje.
Podtypy i leczenie AML
W ciągu ostatnich kilku lat Agencja ds. Żywności i Leków zatwierdziła wiele nowych leków przeciw AML; jednak wszystkie one były w fazie rozwoju na długo przed opublikowaniem badań z 2016 roku.
Obecnie, w dużej mierze w oparciu o te badania, obecnie badane są liczne potencjalne metody leczenia AML w oparciu o określone podtypy genetyczne.
Kilka eksperymentalnych leków, których celem są określone mutacje genetyczne, rozpoczęło proces badawczy, a naukowcy przyglądają się również nowym rodzajom leków chemioterapeutycznych, kombinacji leków i przeciwciał oraz leków zwanych inhibitorami kinazy.
Niektóre z tych leków są już dostępne na rynku w przypadku innych schorzeń, podczas gdy inne wykazują obiecujące wyniki w badaniach. Na przykład:
- Potencjalne metody leczenia mutacji AML zwanej TET2 mogą obejmować leki zwane inhibitorami PARP lub HMA w połączeniu z witaminą C.
- Grupa enzymów zwanych KAT może pomóc w leczeniu AML z mutacjami w genach zwanych EP300 i CBP.
- Leki zwane aktywatorami p300 są badane w modelach zwierzęcych AML.
Kilka innych podtypów genetycznych AML jest badanych, aby naukowcy mogli dowiedzieć się, jakie leki mogą na nie działać.
Ostra białaczka szpikowa zawsze była zniechęcającą diagnozą o złych perspektywach.
Jednak wraz z dostępnymi nowymi lekami, coraz więcej w drodze, i stałymi nowymi odkryciami dotyczącymi podtypów genetycznych, rokowania poprawiają się i prawdopodobnie będą się utrzymywać.
Discussion about this post