Jakie są podtypy ostrej białaczki szpikowej (AML)?

Podtypy ostrej białaczki szpikowej (lub szpikowej) (AML) są coraz lepiej poznawane, a nowe kierunki badań są badane. AML różni się znacznie w zależności od osoby, a rokowanie jest często złe. To sprawia, że badania, które mogą pomóc w poprawie wskaźników przeżywalności, mają kluczowe znaczenie.

Nowe postępy w ciągu ostatnich kilku lat poprawiają diagnostykę, leczenie i wskaźniki przeżycia, z których wszystkie zapewniają bardziej obiecującą perspektywę.

AML to nowotwór krwi i szpiku kostnego (gąbczaste wnętrze kości, w którym wytwarzane są komórki krwi). Jest „ostra”, ponieważ szybko się rozwija. „Mieloid” oznacza, że obejmuje komórki szpiku, które rozwijają się w różne typy komórek krwi (np. krwinki czerwone i białe, płytki krwi).

Czarna lekarka bada siniak na ramieniu kobiety. — Albina Gavrilovic / Getty Images

Objawy AML obejmują:

Gorączka
Ból kości
Letarg i zmęczenie
Częste infekcje
Łatwe siniaki
Niezwykłe krwawienie

Podtypy a inscenizacja

Kiedy większość nowotworów jest diagnozowana, są one „zaawansowane”. Etap ten informuje o stopniu zaawansowania nowotworu, określa prognozy i może kierować decyzjami dotyczącymi leczenia.

AML nie jest inscenizowane. Zamiast tego twoja perspektywa i leczenie zależą od twojego podtypu, który jest określany przez testy laboratoryjne.

Większość podtypów AML jest częściowo definiowana przez to, jak rozwinięte i nieprawidłowe komórki rakowe wyglądają pod mikroskopem, gdy choroba zostaje po raz pierwszy zdiagnozowana. Ponadto klasyfikacja AML jest obecnie rozszerzana o nowe odkrycia dotyczące zmian genetycznych lub mutacji, które są zaangażowane.

Obecnie w użyciu są dwa systemy klasyfikacji AML:

Klasyfikacja francusko-amerykańsko-brytyjska (FAB)
Klasyfikacja Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)

Dalsza klasyfikacja według złożonych podtypów genetycznych ewoluuje dzięki przełomowemu badaniu opublikowanemu w 2016 roku.

Dlaczego podtyp ma znaczenie

Znajomość struktury genetycznej Twojej białaczki może pomóc Twojemu lekarzowi przewidzieć, czy obecne leczenie będzie skuteczne. Doprowadziło to już do bardziej rozległych testów genetycznych w momencie rutynowej diagnozy.

Zrozumienie podtypów może również pomóc naukowcom zaprojektować nowe badania kliniczne w celu opracowania najlepszych metod leczenia dla każdego typu AML.

Klasyfikowanie podtypów AML

System klasyfikacji FAB istnieje od lat 70., ale w ostatnich latach proces tworzenia podtypów zmieniał się kilka razy. System klasyfikacji WHO stał się standardem w 2008 roku, grupując ludzi na podstawie zmian genetycznych leżących u podstaw ich raka (tzw. „mutacje kierowcy”).

Następnie, w 2016 r., w New England Journal of Medicine (NEJM) ukazały się kluczowe badania, które posunęły podtypy jeszcze dalej.

Badanie to wykazało, że klasyfikacje molekularne WHO nie działają dobrze w prawie połowie przypadków AML — 48% uczestników badania nie mogło zostać sklasyfikowanych na podstawie grup molekularnych WHO, mimo że 96% z nich miało mutacje kierowcy.

Badacze rozpoczęli teraz ponowną ocenę klasyfikacji genomowej AML od samego początku, w oparciu o:

Odkrycie wielu nowych genów białaczki
Odkrycie wielu mutacji kierowcy na pacjenta
Złożone wzorce mutacji

FAB Klasyfikacja AML

Ponad 40 lat temu grupa francuskich, amerykańskich i brytyjskich ekspertów od białaczki podzieliła AML na podtypy od M0 do M7 w oparciu o typ komórki, z której rozwija się białaczka i stopień dojrzałości komórek.

Wszystkie od M0 do M5 zaczynają się od niedojrzałych form białych krwinek.
M6 zaczyna się w bardzo niedojrzałych formach czerwonych krwinek.
M7 zaczyna się w niedojrzałych formach komórek, które tworzą płytki krwi.

PODTYP	NAZWA PODTYPU	% DIAGNOZ AML	PROGNOZA VS. ŚREDNIA AML
M0	Niezróżnicowany ostry mieloblastyczny	5%	Gorzej
M1	Ostre mieloblastyczne z minimalnym dojrzewaniem	15%	Przeciętny
M2	Ostre mieloblastyczne z dojrzewaniem	25%	Lepszy
M3	Ostra promielocytowa (APL)	10%	To, co najlepsze
M4	Ostre mielomonocyty	20%	Przeciętny
M4 eos	Ostre mielomonocyty z eozynofilią	5%	Lepszy
M5	Ostry monocyt	10%	Przeciętny
M6	Ostra erytroid	5%	Gorzej
M7	Ostra megakarioblastyczna	5%	Gorzej

Źródło: Canaani i in.

Klasyfikacja WHO AML

System klasyfikacji FAB jest nadal powszechnie używany do grupowania AML w podtypy; jednak wiedza poszerzyła się w odniesieniu do czynników wpływających na rokowanie i perspektywy dla różnych typów AML.

Niektóre z tych postępów znalazły odzwierciedlenie w systemie Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z 2008 r., który dzieli AML na kilka grup:

AML ze zmianami związanymi z mielodysplazją
AML związana z wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią
Mięsak szpikowy (znany również jako mięsak granulocytowy lub chloroma)
Proliferacje szpiku związane z zespołem Downa
AML z translokacjami i inwersjami chromosomowymi
AML nie określono inaczej
Ostre białaczki niezróżnicowane i bifenotypowe

Grupy 5, 6 i 7 są dalej podzielone.

AML z translokacjami i inwersjami chromosomów

W translokacjach chromosomowych część materiału genetycznego odrywa się od swojej pierwotnej lokalizacji i ponownie przyłącza się do innego chromosomu. W inwersjach segment wychodzi, odwraca się do góry nogami i ponownie przyłącza się do swojego oryginalnego chromosomu.

Co najmniej siedem typów AML obejmuje translokacje, inwersje lub podobne nieprawidłowości genetyczne.

AML nie określono inaczej

Przypadki AML, które nie mieszczą się w żadnej z powyższych grup, są klasyfikowane podobnie do systemu FAB.

PODTYP FAB	KTO PODTYP NAZWA
M0	AML z minimalnym zróżnicowaniem
M1	AML bez dojrzewania
M2	AML z dojrzewaniem
M4	Ostra białaczka mielomonocytowa
M5	Ostra białaczka monocytowa
M6	Ostra białaczka erytroidalna
M7	Ostra białaczka megakarioblastyczna
—	Ostra białaczka bazofilna
—	Ostra panmieloza ze zwłóknieniem

Ostre białaczki niezróżnicowane i dwufenotypowe

Są to białaczki, które mają cechy zarówno limfocytarne, jak i szpikowe. Czasami nazywa się je:

Ostra białaczka limfocytowa (ALL) z markerami szpikowymi
AML z markerami limfoidalnymi
Mieszane ostre białaczki

Nowe klasyfikacje: badanie NEJM

Badanie z 2016 r., które spowodowało niedawną zmianę, objęło 1540 osób z AML. Naukowcy przeanalizowali 111 genów, o których wiadomo, że powodują białaczkę, w celu zidentyfikowania „motywów genetycznych” odpowiedzialnych za rozwój choroby.

Odkryli, że uczestników można podzielić na co najmniej 11 głównych grup, z których każda ma inne skupiska zmian genetycznych oraz różne cechy i cechy choroby.

Według badania, większość ludzi miała unikalną kombinację zmian genetycznych prowadzących do ich białaczki, co może pomóc wyjaśnić, dlaczego wskaźniki przeżycia AML są bardzo zróżnicowane. W związku z tym naukowcy pracowali nad opracowaniem nowego systemu klasyfikacji AML z wykorzystaniem tych pojawiających się informacji.

Doszli do wniosku, że istnieją trzy podgrupy, które nie zostały uwzględnione w systemie klasyfikacji WHO. Nazywają się:

Spliceosomy chromatyny
TP53-aneuploidia
IDH2^R172

Wykorzystanie proponowanego systemu do klasyfikacji 1540 uczestników badania:

1236 osób z mutacjami kierowcy można zaklasyfikować do jednej podgrupy
56 pacjentów spełniało kryteria co najmniej dwóch podgrup
166 osób z mutacjami kierowcy pozostało niesklasyfikowanych

Autorzy zalecili, aby w perspektywie krótkoterminowej pięć określonych typów genetycznych (zwanych TP53, SRSF2, ASXL1, DNMT3A i IDH2) zostało włączonych do wytycznych prognostycznych, ponieważ są one powszechne i silnie wpływają na wyniki.

Prognostyka a diagnostyka

Naukowcy z NEJM postulowali zastosowanie dwóch odrębnych systemów klasyfikacji:

Jeden do wykorzystania w diagnozowaniu ludzi
Jeden do wykorzystania w przewidywaniu wyników (prognoza)

Mówią, że system diagnostyczny powinien opierać się na stałych właściwościach, podczas gdy system prognostyczny powinien się regularnie zmieniać w oparciu o dostępne terapie.

Nowsze badania

Opierając się w dużej mierze na badaniu NEJM, inni badacze zbadali pewne profile genetyczne AML. Według badań opublikowanych w 2020 roku niektórzy badacze zidentyfikowali:

Potencjalne nowe wczesne metody diagnostyczne dla niektórych podtypów
Potencjalne nowe sposoby identyfikacji osób, które mogą być lekooporne
Potencjalne nowe kombinacje metod leczenia przypadków lekoopornych

W jednym z badań zidentyfikowano nowy lek, który według naukowców jest skuteczny przeciwko lekoopornym podtypom AML, a po zastosowaniu „będzie miał natychmiastowy wpływ kliniczny”.

Diagnozowanie podtypów AML

Dostawcy opieki zdrowotnej mają wiele narzędzi do diagnozowania AML i określania podtypu. Diagnoza zaczyna się od badania fizykalnego. Podczas egzaminu będą szukać znaków takich jak:

Rozległe siniaki
Krwawienie
Infekcja
Nieprawidłowości w oczach, ustach, wątrobie, śledzionie lub węzłach chłonnych

Aby potwierdzić podejrzenie diagnozy AML, mogą zamówić dowolną kombinację następujących testów:

Pełna morfologia krwi (CBC)
Aspiracja szpiku kostnego
Biopsja szpiku kostnego
Nakłucie lędźwiowe
Badania obrazowe (np. RTG, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny)
Cytogenetyka

Cytogenetyka i badania molekularne są szczególnie ważne dla określenia twojego podtypu. Polega na badaniu materiału genetycznego komórki pod mikroskopem w poszukiwaniu nieprawidłowości genetycznych, takich jak translokacje i inwersje.

Diagnozowanie białaczki

Podtypy i leczenie AML

W ciągu ostatnich kilku lat Agencja ds. Żywności i Leków zatwierdziła wiele nowych leków przeciw AML; jednak wszystkie one były w fazie rozwoju na długo przed opublikowaniem badań z 2016 roku.

Obecnie, w dużej mierze w oparciu o te badania, obecnie badane są liczne potencjalne metody leczenia AML w oparciu o określone podtypy genetyczne.

Kilka eksperymentalnych leków, których celem są określone mutacje genetyczne, rozpoczęło proces badawczy, a naukowcy przyglądają się również nowym rodzajom leków chemioterapeutycznych, kombinacji leków i przeciwciał oraz leków zwanych inhibitorami kinazy.

Niektóre z tych leków są już dostępne na rynku w przypadku innych schorzeń, podczas gdy inne wykazują obiecujące wyniki w badaniach. Na przykład:

Potencjalne metody leczenia mutacji AML zwanej TET2 mogą obejmować leki zwane inhibitorami PARP lub HMA w połączeniu z witaminą C.
Grupa enzymów zwanych KAT może pomóc w leczeniu AML z mutacjami w genach zwanych EP300 i CBP.
Leki zwane aktywatorami p300 są badane w modelach zwierzęcych AML.

Kilka innych podtypów genetycznych AML jest badanych, aby naukowcy mogli dowiedzieć się, jakie leki mogą na nie działać.

Opcje leczenia białaczki

Ostra białaczka szpikowa zawsze była zniechęcającą diagnozą o złych perspektywach.

Jednak wraz z dostępnymi nowymi lekami, coraz więcej w drodze, i stałymi nowymi odkryciami dotyczącymi podtypów genetycznych, rokowania poprawiają się i prawdopodobnie będą się utrzymywać.