Przegląd
Co to jest dysfunkcja seksualna?
Dysfunkcja seksualna to problem, który może wystąpić w dowolnej fazie cyklu reakcji seksualnych. Uniemożliwia odczuwanie satysfakcji z aktywności seksualnej.
Cykl reakcji seksualnych tradycyjnie obejmuje podniecenie, plateau, orgazm i rozwiązanie. Pożądanie i podniecenie są częścią fazy podniecenia reakcji seksualnej. Ważne jest, aby wiedzieć, że kobiety nie zawsze przechodzą przez te fazy w kolejności.
Chociaż badania sugerują, że dysfunkcja seksualna jest powszechna, wiele osób nie lubi o tym mówić. Ponieważ dostępne są opcje leczenia, powinieneś podzielić się swoimi obawami ze swoim partnerem i lekarzem.
Jakie są rodzaje dysfunkcji seksualnych?
Dysfunkcje seksualne ogólnie dzieli się na cztery kategorie:
- Zaburzenia pożądania: brak pożądania seksualnego lub zainteresowania seksem.
- Zaburzenia pobudzenia: niezdolność do fizycznego pobudzenia lub podniecenia podczas aktywności seksualnej.
- Zaburzenia orgazmu: opóźnienie lub brak orgazmu (punkt kulminacyjny).
- Zaburzenia bólowe: ból podczas stosunku.
Kogo dotyka dysfunkcja seksualna?
Dysfunkcja seksualna może dotyczyć każdego wieku, chociaż częściej występuje u osób powyżej 40 roku życia, ponieważ często wiąże się z pogorszeniem stanu zdrowia związanym ze starzeniem się.
Objawy i przyczyny
Jakie są objawy dysfunkcji seksualnych?
U mężczyzn:
- Niezdolność do osiągnięcia lub utrzymania erekcji (twardy penis) odpowiedniej do odbycia stosunku (zaburzenia erekcji).
- Brak lub opóźniony wytrysk pomimo wystarczającej stymulacji seksualnej (opóźniony wytrysk).
- Niezdolność do kontrolowania czasu wytrysku (wczesny lub przedwczesny wytrysk).
U kobiet:
- Niezdolność do osiągnięcia orgazmu.
- Nieodpowiednie nawilżenie pochwy przed i podczas stosunku.
- Niezdolność do rozluźnienia mięśni pochwy na tyle, aby umożliwić stosunek.
U mężczyzn i kobiet:
- Brak zainteresowania lub chęci na seks.
- Niezdolność do pobudzenia.
- Ból podczas stosunku.
Co powoduje dysfunkcję seksualną?
Przyczyny fizyczne: Wiele schorzeń fizycznych i/lub medycznych może powodować problemy z funkcjami seksualnymi. Te stany obejmują cukrzycę, choroby serca i naczyń (naczyń krwi), zaburzenia neurologiczne, zaburzenia równowagi hormonalnej, choroby przewlekłe, takie jak niewydolność nerek lub wątroby oraz alkoholizm i nadużywanie narkotyków. Ponadto skutki uboczne niektórych leków, w tym niektórych leków przeciwdepresyjnych, mogą wpływać na funkcje seksualne.
Przyczyny psychologiczne: Należą do nich stres i lęki związane z pracą, troska o sprawność seksualną, problemy małżeńskie lub w związku, depresja, poczucie winy, obawy dotyczące wizerunku ciała i skutki przebytej traumy seksualnej.
Jakie leki mogą powodować zaburzenia seksualne?
Niektóre leki na receptę, a nawet leki dostępne bez recepty mogą mieć wpływ na funkcjonowanie seksualne. Niektóre leki mogą wpływać na libido (pragnienie), a inne mogą wpływać na zdolność do pobudzenia lub osiągnięcia orgazmu. Ryzyko wystąpienia skutków ubocznych na tle seksualnym jest zwiększone, gdy dana osoba przyjmuje kilka leków.
Seksualne skutki uboczne zostały zgłoszone w przypadku następujących leków:
Leki bez recepty
Niektóre dostępne bez recepty leki przeciwhistaminowe i leki zmniejszające przekrwienie mogą powodować zaburzenia erekcji lub problemy z wytryskiem.
Antydepresanty
- Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, w tym amitryptylina (Elavil), doksepina (Sinequan), imipramina (Tofranil) i nortryptylina (Aventyl, Pamelor)
- Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), w tym fenelzyna (Nardil) i tranylcypromina (Parnate)
- Leki przeciwpsychotyczne, w tym tiorydazyna (Mellaril), tiotiksen (Navane) i haloperidol (Haldol)
- Leki przeciw manii, takie jak węglan litu (Eskalith, Lithobid)
- Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), takie jak fluoksetyna (Prozac), sertralina (Zoloft) i paroksetyna (Paxil).
Następujące leki mogą powodować zaburzenia erekcji:
Leki przeciwnadciśnieniowe (stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi)
- Diuretyki, w tym spironolakton (Aldactone) i tiazydy (Diuril, Naturetin i inne)
- Środki działające ośrodkowo, w tym metylodopa (Aldomet) i rezerpina (Serpasil, Raudixin)
- Blokery a-adrenergiczne, w tym prazosin (Minipress) i terazosin (Hytrin)
- blokery beta-adrenergiczne (beta), w tym propranolol (Inderal) i metoprolol (Lopressor)
Następujące leki mogą zmniejszać pożądanie seksualne:
Hormony
- Leuprolid (Lupron)
- Goserelina (Zoladex)
Diagnoza i testy
Jak diagnozuje się dysfunkcję seksualną?
W większości przypadków rozpoznajesz, że coś zakłóca twoją radość (lub przyjemność partnera) ze związku seksualnego. Twój dostawca zwykle zaczyna się od pełnej historii objawów i fizycznej. Mogą zlecić badania diagnostyczne, aby wykluczyć problemy medyczne, które mogą przyczyniać się do dysfunkcji. Zazwyczaj testy laboratoryjne odgrywają bardzo ograniczoną rolę w diagnozowaniu dysfunkcji seksualnych.
Ocena postawy wobec seksu, a także innych możliwych czynników — strachu, niepokoju, przeszłych urazów/nadużyć seksualnych, obaw związanych z relacjami, leków, nadużywania alkoholu lub narkotyków itp. — pomaga lekarzowi zrozumieć przyczynę problemu i zalecić właściwe leczenie.
Zarządzanie i leczenie
Jak leczy się dysfunkcje seksualne?
Większość rodzajów dysfunkcji seksualnych można rozwiązać, lecząc podstawowe problemy fizyczne lub psychiczne. Inne strategie leczenia obejmują:
Lek: Kiedy lek jest przyczyną dysfunkcji, zmiana leku może pomóc. Mężczyźni i kobiety z niedoborami hormonów mogą odnieść korzyści z zastrzyków hormonalnych, tabletek lub kremów. W przypadku mężczyzn leki, w tym sildenafil (Viagra®), tadalafil (Cialis®), wardenafil (Levitra®, Staxyn®) i awanafil (Stendra®) mogą pomóc w poprawie funkcji seksualnych poprzez zwiększenie przepływu krwi do penisa. W przypadku kobiet można stosować opcje hormonalne, takie jak estrogen i testosteron (chociaż te leki nie są do tego celu zatwierdzone). U kobiet przed menopauzą istnieją dwa leki zatwierdzone przez FDA do leczenia niskiego pożądania, w tym flibanserin (Addyi®) i bremelanotyd (Vyleesi®).
Pomoce mechaniczne: Pomoce, takie jak urządzenia próżniowe i implanty prącia, mogą pomóc mężczyznom z zaburzeniami erekcji (niezdolnością do osiągnięcia lub utrzymania erekcji). Urządzenie próżniowe (EROS-CTD™) jest również zatwierdzone do użytku u kobiet, ale może być drogie. Rozszerzacze mogą pomóc kobietom, które doświadczają zwężenia pochwy. Urządzenia takie jak wibratory mogą być pomocne w poprawie przyjemności seksualnej i szczytowania.
Terapia seksualna: Terapeuci seksualni to osoby doświadczające problemów seksualnych, z którymi ich główny lekarz nie może sobie poradzić. Terapeuci są również często dobrymi doradcami małżeńskimi. Dla pary, która chce zacząć cieszyć się swoim stosunkiem seksualnym, warto poświęcić czas i wysiłek na pracę z wyszkolonym profesjonalistą.
Zabiegi behawioralne: Obejmują one różne techniki, w tym wgląd w szkodliwe zachowania w związku lub techniki, takie jak autostymulacja w leczeniu problemów związanych z podnieceniem i/lub orgazmem.
Psychoterapia: Terapia z przeszkolonym doradcą może pomóc w rozwiązaniu traumy seksualnej z przeszłości, uczucia niepokoju, strachu, poczucia winy i złego wizerunku ciała. Wszystkie te czynniki mogą wpływać na funkcje seksualne.
Edukacja i komunikacja: Edukacja na temat seksu i zachowań i reakcji seksualnych może pomóc w przezwyciężeniu obaw związanych z funkcjami seksualnymi. Otwarty dialog z partnerem na temat Twoich potrzeb i obaw pomaga również przezwyciężyć wiele barier w zdrowym życiu seksualnym.
Perspektywy / Prognozy
Czy można wyleczyć dysfunkcję seksualną?
Powodzenie leczenia dysfunkcji seksualnych zależy od przyczyny problemu. Perspektywy są dobre dla dysfunkcji związanej ze stanem, który można leczyć lub odwrócić.
Pamiętaj, że łagodne dysfunkcje związane ze stresem, strachem lub lękiem często można skutecznie leczyć za pomocą poradnictwa, edukacji i lepszej komunikacji między partnerami. Aby poprawić swoje zdrowie seksualne, ważne jest, aby być zmotywowanym i odgrywać aktywną rolę w opiece zdrowotnej, we współpracy z lekarzem.
Discussion about this post