Dysproporcje zdrowotne związane z HIV

Pomimo postępów w zapobieganiu i leczeniu ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV) istnieją pewne społeczności, które pozostają nieproporcjonalnie dotknięte chorobą. Wiele czynników, które napędzają pandemię, takich jak bieda i rasa, jest ze sobą nierozerwalnie powiązanych i naraża całe społeczności na infekcję.

Bez środków na naprawienie historycznego braku dostępu do wysokiej jakości opieki zdrowotnej (lub problemów kulturowych, takich jak stygmatyzacja, homofobia i systemowy rasizm), infekcje, takie jak HIV, mogą szybko rozprzestrzeniać się w tych społecznościach. Grupy te są nie tylko bardziej podatne na zarażenie się wirusem HIV, ale są też mniej narażone na diagnozę lub pozostawanie pod opieką medyczną.

Obecnie w Stanach Zjednoczonych około 1,2 miliona ludzi żyje z HIV, a każdego roku dochodzi do ponad 36 800 nowych infekcji. Społeczności najbardziej zagrożone to mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami (MSM), osoby czarnoskóre i inne osoby kolorowe, kobiety oraz osoby przyjmujące narkotyki dożylnie.

W tym artykule omówiono wiele czynników wpływających na wskaźniki zakażeń HIV w tych i innych społecznościach.

Ubóstwo

Ubóstwo wpływa na wskaźniki przenoszenia HIV tak samo, jak na każdą inną chorobę zakaźną.

Dopóki nie będzie skoordynowanych inwestycji w edukację zdrowia publicznego, zasięg, testy, leczenie i obserwację, infekcja taka jak HIV może rozprzestrzeniać się jak pożar w wrażliwych społecznościach. Podczas gdy bogatsze społeczności mają dostęp do tych obiektów, biedniejsze społeczności często nie.

Nie ma chyba lepszej ilustracji tego niż podział wskaźnika zarażeń wirusem HIV w USA według dochodów.

Według badań przeprowadzonych przez Centers for Disease Control and Prevention (CDC), co najmniej 76% osób żyjących z HIV w Stanach Zjednoczonych ma dochód gospodarstwa domowego poniżej 20 000 dolarów rocznie. Spośród nich 39% to osoby bezrobotne, a 18% zgłasza niedawną bezdomność.

Życie w uboższej społeczności może również budzić wątpliwości mieszkańców, czy jakakolwiek instytucja rządowa, w tym przychodnie publiczne i szpitale, leży w ich najlepszym interesie.

Dostęp do opieki zdrowotnej

Obecnie osoba, u której niedawno zdiagnozowano HIV, może żyć normalnie lub prawie normalnie, jeśli zostanie wcześnie leczona. Wymaga to nie tylko codziennego stosowania leków antyretrowirusowych, ale także konsekwentnej opieki medycznej w celu zapewnienia realizacji recept i odpowiedniego leczenia infekcji. To większe wyzwanie, niż niektórzy mogą się spodziewać.

Ustawa o przystępnej cenie (ACA) przeszła długą drogę w kierunku zapewnienia ubezpieczenia zdrowotnego osobom żyjącym z HIV. Przed uchwaleniem ACA w 2010 r. około 30% osób zakażonych wirusem HIV nie było ubezpieczonych. Obecnie liczba ta zmniejszyła się do około 11% nieubezpieczonych.

Mimo to około 132 000 osób żyjących z HIV w Stanach Zjednoczonych nie ma żadnego ubezpieczenia zdrowotnego, ani planów prywatnych, rządowych, ani sponsorowanych przez pracę.

Nawet jeśli nieubezpieczeni mają dostęp do leczenia za pośrednictwem programów pomocy pacjentom i innych środków, prawdopodobieństwo osiągnięcia niewykrywalnego miana wirusa — ostatecznego celu leczenia — jest o 24% mniejsze niż u osób z ubezpieczeniem.

W niektórych stanach opcje ubezpieczenia są ograniczone dla rodzin o niskich dochodach. Jednym z przykładów jest niedawna walka o zablokowanie ekspansji Medicaid. Ekspansja miała na celu zwiększenie dostępu do opieki zdrowotnej dla najbiedniejszych Amerykanów. Ale ekspansja została odrzucona w 12 stanach USA, a jej skutki były szeroko odczuwalne w społecznościach zagrożonych HIV.

Wyścig

Rasizm w Stanach Zjednoczonych doprowadził do dysproporcji. Osoby kolorowe są nieproporcjonalnie dotknięte zarówno HIV, jak i ubóstwem.

Według Census Bureau wskaźnik ubóstwa wśród czarnoskórych wynosi obecnie 18,8% w porównaniu do 7,3% wśród białych. W przypadku Latynosów wskaźnik ubóstwa wynosi 15,7%. Same te różnice przyczyniają się do wyższych wskaźników zakażenia wirusem HIV w społecznościach kolorowych.

W 2019 roku odsetek nowych zakażeń wirusem HIV przedstawiał się następująco:

• Czarny: 42%
• Latynoski: 29%
• Biały: 25%
• Rasa mieszana: 2%
• azjatyckie: 2%
• Rdzenni Amerykanie: 1%

Ogólnie rzecz biorąc, osoby czarnoskóre i Latynosy częściej mieszkają w obszarach segregacji rasowej. Obszary te często doświadczają wyższych wskaźników ubóstwa, przestępczości, zażywania narkotyków i chorób przenoszonych drogą płciową (STD) – z których wszystkie wpływają na wskaźniki zakażenia wirusem HIV.

Ale samo ubóstwo nie wyjaśnia różnic. Nieufność do lekarzy, podsycana niepowodzeniami systemu opieki zdrowotnej, skłoniła niektórych członków społeczności czarnych (zwłaszcza czarnych mężczyzn) do przyjęcia negatywnego nastawienia do prezerwatyw lub zaprzeczenia, które powstrzymuje ich przed szukaniem testów lub leczenia .

Co więcej, kulturowe piętno posiadania wirusa HIV może mieć szczególne znaczenie w zmarginalizowanych społecznościach, gdzie ryzyko dyskryminacji jest realne (a możliwości odwołania mogą być nieliczne).

Badania wykazały, że uprzedzenia kulturowe, takie jak stygmatyzacja i homofobia, odgrywają kluczową rolę w nieproporcjonalnie wysokim odsetku infekcji, zwłaszcza w społecznościach czarnoskórych.

Mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami (MSM)

Mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami (MSM) stanowią lwią część zakażeń wirusem HIV w Stanach Zjednoczonych. Chociaż MSM stanowią od 2% do 6,8% populacji USA, według najnowszego raportu CDC nie mniej niż 65% wszystkich nowych infekcji przypisuje się kontaktom seksualnym mężczyzn z mężczyznami.

MSM są zagrożone wirusem HIV z wielu powodów. Seks analny jest skutecznym środkiem transmisji, ponieważ tkanki odbytnicy są podatne na pęknięcie, co umożliwia wirusowi łatwy dostęp do organizmu. Naukowcy szacują, że ryzyko infekcji spowodowane seksem analnym bez zabezpieczenia jest w rzeczywistości 18 razy większe niż ryzyko seksu waginalnego bez zabezpieczenia.

Ale poza zagrożeniami fizjologicznymi, MSM często borykają się z homofobią, piętnem i innymi uprzedzeniami, które tylko wzmacniają ich podatność na infekcje. Z tego powodu niektórzy MSM będą unikać testów ze strachu, że pozytywna diagnoza zmusi ich do „wyrzucenia” swojej seksualności z rodziną, przyjaciółmi i współpracownikami.

Strach przed porzuceniem, dyskryminacją, a nawet przemocą zmusi innych do ukrywania swojego statusu HIV i radzenia sobie z chorobą w tajemnicy. W obliczu izolacji i braku wsparcia społecznego niektórzy zwrócą się nawet do alkoholu i narkotyków, aby poradzić sobie z lękiem i depresją — zachowaniami, które zwiększają ryzyko seksualne i sprzyjają rozprzestrzenianiu się infekcji.

Ryzyko jest jeszcze większe, gdy w grę wchodzą inne kwestie, takie jak rasa i ubóstwo.

Kobiety

Kobiety, a zwłaszcza kobiety kolorowe, są również nieproporcjonalnie dotknięte wirusem HIV w porównaniu z ich heteroseksualnymi mężczyznami.

Zwiększone ryzyko wynika w dużej mierze z samej pochwy, która ma większą powierzchnię porowatych tkanek niż męski penis. Z tego powodu ryzyko zakażenia wirusem HIV z mężczyzny na kobietę jest mniej więcej dwa razy większe niż w przypadku kobiet na mężczyzn.

Ale inne czynniki mogą przyczynić się do tego, w tym tradycyjne role płciowe, które dyktują, kto w związku jest „zarządzający”. Ekonomiczna zależność od partnera płci męskiej i strach przed porzuceniem mogą jeszcze bardziej zmniejszyć poczucie autonomii seksualnej kobiety.

Przemoc w relacjach intymnych, w tym gwałt, jest również główną przyczyną infekcji wirusem HIV. Badania wykazały, że kobiety w związkach opartych na przemocy są cztery razy bardziej narażone na zarażenie się chorobą przenoszoną drogą płciową, w tym HIV, niż kobiety w związkach bez przemocy.

W szczególności wśród czarnych kobiet te i inne problemy doprowadziły do ​​nieproporcjonalnie wysokich wskaźników HIV – i to nie tylko w porównaniu z heteroseksualnymi czarnymi mężczyznami, ale także z innymi grupami kobiet. W rzeczywistości ryzyko zarażenia wirusem HIV u czarnej kobiety jest 15 razy większe niż w przypadku białej kobiety i pięć razy wyższe niż u Latynosów.

Wstrzykiwanie narkotyków

Zażywanie narkotyków drogą iniekcji to „ukryta” epidemia HIV. Chociaż osoby przyjmujące narkotyki drogą iniekcji stanowią mniejszy odsetek nowych zakażeń wirusem HIV, są one indywidualnie bardziej narażone z powodu przenoszenia wirusa drogą krwi przez wspólne igły i strzykawki.

Osoby przyjmujące narkotyki drogą iniekcji również radzą sobie gorzej, gdy są zmuszane do radzenia sobie zarówno z nałogiem, jak i HIV. W wielu przypadkach może to prowadzić do luki w leczeniu. Natomiast osoby leczone uzależnieniami, takimi jak metadon, są w stanie lepiej trzymać się terapii HIV niż ci, którzy aktywnie strzelają narkotykami.

Innym czynnikiem hamującym leczenie i opiekę nad HIV jest stygmatyzacja społeczna, z którą często borykają się osoby przyjmujące narkotyki drogą iniekcji. Wielu użytkowników obawia się aresztowania lub działań prawnych.

W niektórych społecznościach usługi opieki zdrowotnej mogą być nieprzyjazne lub nie odpowiadać na potrzeby osób przyjmujących narkotyki drogą iniekcji. Obejmuje to brak czystej wymiany igieł, mającej na celu zapobieganie dzieleniu się igłami.

Opinia publiczna dotycząca iniekcyjnego zażywania narkotyków prowadzi do skomplikowanych wysiłków zmierzających do identyfikacji użytkowników i skutecznego dotarcia do nich. W przeciwieństwie do tego, co wielu ludzi sądzi, wstrzykiwanie narkotyków jest wyższe wśród białych niż czarnych, a około 25% użytkowników ma wykształcenie wyższe lub wyższe.

I chociaż 75% osób przyjmujących narkotyki drogą iniekcji żyje na poziomie federalnym lub poniżej federalnego poziomu ubóstwa, istnieją również osoby o wyższych dochodach, które przyjmują narkotyki drogą iniekcji. Obejmuje to osoby, które wstrzykują sobie metamfetaminę, której praktyka wpływa na wskaźniki zakażeń HIV wśród MSM.

Ponieważ zażywanie narkotyków drogą iniekcji stało się tak rozpowszechnione i dotknęło tak wiele różnych społeczności, zarówno miejskich, jak i wiejskich, urzędnicy państwowi zaczęli lokalizować swoją reakcję.

Mimo to luki w zasobach opieki zdrowotnej i brak odpowiedniej reakcji rządu doprowadziły do ​​wybuchów epidemii HIV. Jedna z takich epidemii miała miejsce w 2015 roku, kiedy 215 osób w Scott County w stanie Indiana zostało zarażonych opioidowym lekiem Oxycontin (oksykodon). Dopiero po wybuchu epidemii zniesiono zakaz wymiany czystych igieł.

Streszczenie

HIV nieproporcjonalnie dotyka niektórych społeczności. Należą do nich osoby żyjące w ubóstwie, osoby nieubezpieczone, czarni, mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami, kobiety (zwłaszcza kolorowe) oraz osoby przyjmujące narkotyki dożylnie.