Jak diagnozuje się lęk przed separacją

Osoby z lękiem separacyjnym odczuwają intensywny strach i niepokój przed rozstaniem z osobami, z którymi są blisko emocjonalnie związani, takimi jak rodzic lub ukochana osoba, lub z domu. Często martwią się, że ich bliskim stanie się coś złego, jeśli będą z dala od nich.

To typowe, że małe dzieci odczuwają pewien niepokój, gdy są oddzielone od rodziców lub opiekunów. Wcześniej sądzono, że lęk separacyjny rozwija się tylko w dzieciństwie lub okresie dojrzewania, ale obecnie wiadomo, że może wystąpić również u dorosłych.

U osoby diagnozuje się lęk separacyjny, gdy objawy są nadmierne w stosunku do wieku rozwojowego i powodują znaczne cierpienie w codziennym życiu. Na przykład unikają oddzielenia od swoich postaci przywiązania i unikają samotności. Mogą również doświadczyć fizycznych objawów, gdy nastąpi lub jest przewidywane oddzielenie.

Lekarz zdrowia psychicznego postawi diagnozę lęku separacyjnego na podstawie określonych kryteriów, które można znaleźć w „Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych” (DSM-5).

Oto, co musisz wiedzieć o diagnozowaniu lęku separacyjnego.

Profesjonalne pokazy

Lekarz pierwszego kontaktu danej osoby często może przeprowadzić wstępne badanie przesiewowe pod kątem lęku separacyjnego, ale będzie musiał zostać skierowany do specjalisty zdrowia psychicznego w celu uzyskania oficjalnej diagnozy.

Rozpoznanie lęku separacyjnego stawia się na podstawie oceny klinicznej zgodnej z kryteriami diagnostycznymi Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA) wymienionymi w DSM-5.

Ocena: wywiady i pytania

Ocena może obejmować samoopisowe skale ocen i ustrukturyzowane wywiady. Zadawane pytania będą zależeć od tego, czy oceniana jest osoba dorosła, czy dziecko. Na przykład skala lęku przed separacją dzieci (Children’s Separation Anxiety Scale – CSAS) wymienia pytania dostępne dla dzieci, takie jak: „Czy boli cię brzuch, kiedy musisz opuścić mamę lub tatę?” i „Czy martwisz się, że twoja mama lub tata zachorują?”

Jeśli dziecko jest oceniane, rodzice lub opiekunowie mogą odegrać dużą rolę w przesłuchaniu. Specjalista ds. zdrowia psychicznego prawdopodobnie poprosi dorosłego o opisanie tego, co zaobserwował w zachowaniu dziecka, a także o pytania dotyczące historii medycznej rodziny.

Kryteria DSM-5

Zgodnie z DSM-5, aby postawić diagnozę lęku separacyjnego, muszą być spełnione następujące kryteria.

• Nawracający nadmierny stres, gdy spodziewasz się lub doświadczasz rozłąki z domem lub z głównymi postaciami przywiązania.
• Uporczywe i nadmierne zamartwianie się utratą głównych postaci przywiązania lub możliwą ich krzywdą, taką jak choroba, urazy, katastrofy lub śmierć.
• Uporczywe i nadmierne zaniepokojenie doświadczaniem wydarzeń, które powodują oddzielenie od głównej postaci przywiązania, np. zgubienie, porwanie, wypadek lub zachorowanie
• Uporczywa niechęć lub odmowa wyjścia poza dom, do szkoły, pracy lub gdzie indziej z powodu strachu przed separacją
• Uporczywy i nadmierny strach lub niechęć do samotności lub bez głównych postaci przywiązania w domu lub w innych miejscach
• Uporczywa niechęć lub odmowa spania poza domem lub pójścia spać bez przebywania w pobliżu większej postaci przywiązania

Według DSM-5 strach, niepokój lub unikanie muszą być trwałe – co oznacza, że ​​u dzieci i młodzieży trwają co najmniej cztery tygodnie, a u dorosłych zwykle sześć miesięcy lub dłużej. Objawy muszą również powodować klinicznie istotny stres i/lub szkodzić rozwojowi społecznemu, w szkole lub w pracy.

Początek

Lęk separacyjny był diagnozowany tylko u dzieci i młodzieży. Jednak najnowsza aktualizacja DSM z 2013 r. zmieniła wytyczne diagnostyczne, aby odzwierciedlić wyniki badań, które wykazały, że zaburzenie może rozwinąć się w wieku dorosłym.

Badania wykazały, że lęk separacyjny ma najwcześniejszy wiek wystąpienia wszystkich zaburzeń lękowych. Według metaanalizy badań przeprowadzonych do 2014 r. włącznie, średni wiek zachorowania to 10,6 lat, a 95% osób zapada na tę chorobę w wieku od 6 do 14 lat.

Jednakże, biorąc pod uwagę niedawne stwierdzenie, że zaburzenie to jest niedostatecznie zdiagnozowane u dorosłych, rzeczywisty średni wiek zachorowania może być wyższy.

Powoduje

Nie wiadomo dokładnie, co powoduje lęk separacyjny, jednak uważa się, że jego początek jest związany z kombinacją czynników.

Uważa się, że czynniki, które przyczyniają się do zaburzeń lęku separacyjnego, obejmują:

• Rodzinne przeciwności z dzieciństwa. Takie jak choroba psychiczna rodziców, nadużywanie substancji, zachowania przestępcze, przemoc domowa; fizyczne znęcanie się nad dzieckiem; wykorzystywanie seksualne; i zaniedbanie.

• Narażenie na traumatyczne wydarzenia życiowe. Przykłady obejmują klęski żywiołowe, wojny, przemoc seksualną i śmierć bliskiej osoby.

Diagnoza różnicowa

Jednym z najważniejszych kroków w diagnozowaniu lęku separacyjnego jest ustalenie, czy objawy, których doświadcza dana osoba, można lepiej wyjaśnić innym zaburzeniem.

Istnieje kilka fobii i zaburzeń związanych z fobią, w tym lęk separacyjny, fobie specyficzne, zespół lęku społecznego i agorafobia.

Podczas procesu diagnostycznego specjalista ds. zdrowia psychicznego musi ustalić, czy objawy, których doświadcza dana osoba, nie są lepiej wyjaśnione przez coś innego. Wywiad może również obejmować identyfikację innych zaburzeń, które ma dana osoba.

DSM-5 wymienia kilka innych schorzeń psychicznych, które należy wykluczyć, zanim u danej osoby zostanie zdiagnozowane zaburzenie lęku separacyjnego.

Zaburzenia ze spektrum autyzmu

Zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD) to zaburzenie rozwojowe, które wpływa na komunikację i zachowanie.

Według DSM-5, jeśli uporczywa odmowa osoby na opuszczenie domu jest połączona z nadmiernym oporem przed zmianami, jej objawy mogą być lepiej wyjaśnione przez ASD niż przez zespół lęku separacyjnego.

Zaburzenia psychotyczne

Zaburzenia psychotyczne, takie jak schizofrenia, charakteryzują się zaburzoną relacją z rzeczywistością, zwykle z towarzyszącymi zmianami behawioralnymi.

Według DSM-5, jeśli występują urojenia lub halucynacje dotyczące separacji, objawy danej osoby mogą być lepiej wyjaśnione przez zaburzenie psychotyczne niż przez zaburzenie lękowe separacyjne.

Agorafobia

Agorafobia charakteryzuje się wyraźnym strachem lub niepokojem w sytuacjach, takich jak korzystanie z transportu publicznego, stanie w kolejce lub w tłumie, przebywanie poza domem, przebywanie na otwartej przestrzeni lub w zamkniętych przestrzeniach, takich jak sklepy, teatry i kina.

Według DSM-5, jeśli osoba odmawia wyjścia na zewnątrz bez zaufanego towarzysza, jej objawy mogą być związane raczej z agorafobią niż z lękiem separacyjnym.

Uogólnione zaburzenie lękowe (GAD)

Uogólnione zaburzenie lękowe (GAD) charakteryzuje się nadmiernym niepokojem i niepokojem, który jest trudny do opanowania.

Według DSM-5, obawy o zły stan zdrowia lub inne szkody, które mogą przytrafić się ważnym innym osobom, mogą oznaczać, że dana osoba ma GAD, a nie zespół lęku separacyjnego.

Choroba Zaburzenia lękowe

Choroba lękowa (IAD) (wcześniej nazywana hipochondrią lub hipochondrią) jest stanem zdrowia psychicznego, który powoduje, że osoba silnie wierzy, że ma lub rozwinie poważną lub zagrażającą życiu chorobę, nawet jeśli nie wykazuje ona żadnych objawów.

Według DSM-5, jeśli dana osoba ma obawy związane z chorobą, jej objawy mogą być lepiej wyjaśnione przez zaburzenie lękowe związane z chorobą niż zaburzenie lękowe związane z separacją.

Laboratoria i testy

Testy laboratoryjne nie mogą być wykorzystywane do postawienia diagnozy zespołu lęku separacyjnego. Jedynym sposobem na zdiagnozowanie stanu lub konkretnej fobii jest dokładna ocena przez specjalistę zdrowia psychicznego przy użyciu kryteriów określonych w DSM-5.

Testowanie samodzielne lub w domu

Nie jest niczym niezwykłym, że małe dzieci doświadczają trudności w oddzieleniu się od rodziców lub opiekunów, ale radzenie sobie z nimi może być trudne. Jednak, gdy dziecko ma trudności z przebywaniem z dala od rodziców i opiekunów, nie zawsze oznacza to, że ma zespół lęku separacyjnego.

Jeśli trudności dziecka z oddzieleniem się od rodzica, innej postaci przywiązania lub jego domu są nieproporcjonalne do jego wieku, może to świadczyć o zaburzeniu lęku separacyjnego.

Istnieją również inne objawy lęku separacyjnego u dzieci i młodzieży, o których dorośli powinni wiedzieć.

Dziecko lub nastolatek z zespołem lęku separacyjnego może:

• Podążaj za rodzicami lub figurkami przywiązania po całym domu
• Nalegaj na spanie z rodzicem(ami) lub figurą(ami) przywiązania
• Odmówić pójścia do szkoły, spania lub innych sytuacji, w których są oddzieleni od rodziców lub postaci przywiązania
• Wielokrotnie dzwoń do swojego rodzica(ów) lub figurę(y) przywiązania do „zameldowania się”, gdy są z dala od nich

Kiedyś uważano, że lęk separacyjny występuje tylko u dzieci i nastolatków, ale obecnie wiadomo, że może również rozwinąć się w wieku dorosłym. Chociaż pewne trudności z oddzieleniem się od rodziców lub opiekunów są powszechne u dzieci, jeśli objawy są nieproporcjonalne do wieku danej osoby, może to oznaczać, że mają one zespół lęku separacyjnego.

Tylko wykwalifikowany specjalista ds. zdrowia psychicznego może zdiagnozować lęk separacyjny, co jest dokonywane poprzez staranną ocenę przy użyciu kryteriów określonych w DSM-5. Przed postawieniem diagnozy lekarz musi wykluczyć inne schorzenia psychiczne, takie jak fobie specyficzne, które mogą lepiej wyjaśniać objawy danej osoby.

Jeśli obawiasz się, że Ty lub Twoje dziecko może cierpieć na zespół lęku separacyjnego, pierwszym krokiem do uzyskania oceny jest rozmowa z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej. Mogą skierować Cię do specjalisty zdrowia psychicznego w celu przeprowadzenia badań przesiewowych.