Kobiety w ciąży i po porodzie częściej cierpiały na depresję podczas pandemii

Ogólnoświatowe badanie opublikowane w czasopiśmie PLoS ONE wykazało, że kobiety w ciąży i po porodzie zgłaszały wysoki poziom depresji, lęku, samotności i stresu pourazowego podczas pandemii COVID-19.

Łącznie 6894 kobiety z 64 krajów wzięły udział w anonimowej ankiecie internetowej, którą przeprowadzili naukowcy z Harvard TH Chan School of Public Health. Znaczna liczba kobiet osiągnęła lub przekroczyła wartości graniczne w powszechnie stosowanych psychologicznych narzędziach przesiewowych pod kątem podwyższonego poziomu lęku i/lub depresji (31%), samotności (53%) i stresu pourazowego w związku z COVID-19 (43). %).

Stało się tak pomimo faktu, że tylko 117 kobiet (2%) zdiagnozowano COVID-19. Tylko 510 (7%) miało kontakt z osobą, u której zdiagnozowano COVID-19.

Bliższe spojrzenie na badanie

Badanie wykazało, że gorszy stan zdrowia psychicznego był powiązany z pewnymi czynnikami i zachowaniami. Na przykład wyszukiwanie informacji o pandemii pięć lub więcej razy dziennie wiązało się z ponad dwukrotnie większymi prawdopodobieństwem podwyższonego stresu pourazowego w stosunku do COVID-19 i lęku/depresji. Innymi ważnymi czynnikami były obawy o dzieci i opiekę nad dziećmi oraz presja finansowa.

Większość kobiet zgłosiła stosowanie środków zapobiegawczych COVID-19 (na przykład 93,3% stwierdziło, że praktykuje higienę rąk, a 84,5% stwierdziło, że nosi osłonę twarzy). Jednak te zachowania nie były związane z objawami lęku lub depresji.

Autorka badania dr Archana Basu, naukowiec z wydziału epidemiologii Harvardu, mówi, że zespół spodziewał się, że większy odsetek kobiet zgłasza objawy zdrowia psychicznego w porównaniu z okresem niepandemicznym.

Basu wyjaśnia: „To byłaby oczekiwana reakcja podczas pandemii, szczególnie w przypadku kobiet w ciąży i po porodzie, które prawdopodobnie będą się martwić lub mają pytania dotyczące zdrowia i rozwoju swoich dzieci, oprócz zdrowia własnego lub rodziny”.

Jednak Basu zwraca uwagę, że odsetek kobiet ze znacznie podwyższonymi objawami PTSD i depresji/lęku związanych z pandemią był znacznie większy niż to, co wcześniej opublikowano podczas pandemii.

Niepewność i izolacja

„Kiedy doszło do COVID-19, kobiety nie mogły już dzielić się ciążą z rodziną i przyjaciółmi – ​​to, co zwykle jest czasem podekscytowania i świętowania, stało się czasem strachu i izolacji” – mówi psychiatra reprodukcyjny i okołoporodowy Carly Snyder, który jest dyrektorem ds. zdrowia kobiet w Family Health Associates.

Ponieważ kobiety w ciąży musiały poddać się kwarantannie i zachować szczególną ostrożność, biorąc pod uwagę, jak potencjalnie poważna może być infekcja COVID-19 w czasie ciąży, nie były w stanie cieszyć się pozytywnym wzmocnieniem często doświadczanym podczas ciąży. „Przez pewien czas kobiety nie były pewne, czy będą miały partnera lub inne źródło wsparcia podczas porodu i porodu, co spowodowało znaczny niepokój i nieszczęście” – mówi Snyder.

Okres poporodowy jest trudny i wiele młodych mam czuje się w tym czasie odizolowana. Ale COVID-19 dodał kolejną warstwę, mówi dr Snyder, ze względu na niemożność posiadania dziadków, przyjaciół i innych źródeł wsparcia, aby pomóc noworodkowi. „Kobiety bardzo wahały się przed wyjściem na zewnątrz z nowym dzieckiem i przez większość czasu utknęły w domu, co może być bardzo stresujące i może być duszne” – wyjaśnia.

Nieproporcjonalne obciążenie kobiet stresem

Dyplomowana przez radę psychiatra i neurolog Elisabeth Netherton, MD, która specjalizuje się w problemach zdrowia psychicznego kobiet oraz leczeniu psychiatrycznym kobiet i mężczyzn przed, w trakcie i po urodzeniu dziecka, nie jest zdziwiona odkryciami.

„Wiemy, że kobiety niosły i noszą nieproporcjonalne obciążenie stresorami podczas COVID-19” – mówi. „W Stanach Zjednoczonych kobiety są nadreprezentowane na podstawowych stanowiskach, mają nadreprezentację w utracie pracy / obniżonych dochodach w najgorszych miesiącach pandemii, zmagały się z dziećmi uczącymi się w domu podczas pracy w domu i nadal są bardziej skłonne do dźwigania większego ciężaru opieki nad dziećmi i prac domowych dla ich gospodarstw domowych”.

Ponadto kobiety radzą sobie z tymi stresorami, zapewniając większą izolację społeczną i mniejszą pomoc w gospodarstwie domowym. A w przypadku kobiet, które w tym czasie noszą ciążę, wszystkie te stresory współistnieją z obawą, że one, dziecko lub ich rodzina mogą zachorować na COVID-19, i zmniejszone wsparcie rodziny podczas wizyt lekarskich i porodu.

„Ogólnie rzecz biorąc, kobiety doświadczają znacznie większego stresu przy mniejszym dostępie do środków radzenia sobie z tym stresem” – mówi Netherton. „Słyszymy o tych trudnościach od naszych pacjentów i jest to naprawdę bardzo bolesne”.

Dalekosiężny wpływ stresu okołoporodowego

Powszechnie wiadomo, że wysoki poziom stresu podczas ciąży może mieć wpływ na dziecko.

„Chociaż naprawdę nie możemy wskazać konkretnych wyników dla konkretnych ciąż (gdzie widzimy wynik u konkretnego dziecka i wiemy, że to dlatego, że matka tego dziecka była pod wpływem stresu), wiemy, że w większej populacji stres w czasie ciąży jest związany z wiele negatywnych skutków ciąży, w tym poród przedwczesny, dzieci z niższą masą urodzeniową i powikłania porodowe – wyjaśnia Netherton.

Dodaje, że stres podczas ciąży prawdopodobnie wiąże się również z negatywnymi skutkami neurorozwojowymi dziecka, takimi jak ADHD oraz zaburzenia nastroju i lęki.

„Klinicznie istotne objawy nastroju po porodzie zmniejszają częstotliwość karmienia piersią, mogą negatywnie wpływać na tworzenie więzi i przywiązania, często utrudniają matce dbanie o siebie i mogą utrudniać mamie opiekę nad dzieckiem” – mówi Snyder. „Ponadto samobójstwo jest główną przyczyną zgonów poporodowych, dlatego konieczne jest rozpoznanie i leczenie zaburzeń nastroju matki”.

Potrzebna jest zmiana

„Oprócz badań przesiewowych i monitorowania objawów zdrowia psychicznego, zajęcie się potencjalnie modyfikowalnymi czynnikami, takimi jak nadmierne poszukiwanie informacji i obawy kobiet o dostęp do opieki medycznej i dobrostan ich dzieci, oraz opracowanie strategii mających na celu zwalczanie samotności (np. internetowe grupy wsparcia) powinny być częścią działań interwencyjnych dla kobiet w okresie okołoporodowym” – mówi Basu.

Dodaje, że kampanie zdrowia publicznego i systemy opieki medycznej muszą wyraźnie zająć się wpływem stresorów związanych z COVID-19 na zdrowie psychiczne kobiet w okresie okołoporodowym. „Samo zapobieganie ekspozycji na wirusy nie łagodzi wpływu pandemii na zdrowie psychiczne” – mówi.

Netherton zwraca uwagę na fakt, że matki często mają bardzo trudny dostęp do opieki psychiatrycznej, zwłaszcza w okresie ciąży i połogu. Kobietom (i ich położnikom) może być również trudno znaleźć świadczeniodawców zajmujących się zdrowiem psychicznym, którzy czują się komfortowo w leczeniu kobiet w ciąży lub karmiących piersią, lub którzy mają doświadczenie w wyzwaniach, przed jakimi stają te kobiety.

„Jeśli kobiety są w ogóle w stanie uzyskać dostęp do opieki psychiatrycznej, w czasie ciąży często muszą znaleźć nowych świadczeniodawców”, ujawnia Netherton.

„Poza listami oczekujących na wizytę u tych usługodawców, wadą tego systemu jest to, że kobiety szukają opieki u usługodawców, z którymi nie mają wcześniejszego związku lub tyle czasu na budowanie zaufania. Ci dostawcy mogą znajdować się daleko i w wielu przypadkach mogą nie być w stanie ich śledzić po okresie bezpośrednio po porodzie” – mówi Netherton.

Z tych powodów część poprawy opieki nad zdrowiem psychicznym matek powinna obejmować poprawę edukacji świadczeniodawców na temat leczenia kobiet w ciąży i po porodzie oraz opracowanie dostępnych linii opieki, które skupiają się na zdrowiu, a nie na chorobie, aby leczyć kobiety przez całe życie, od młodych lat dorosłości po menopauzę , ona dodaje.

Informacje zawarte w tym artykule są aktualne na podany dzień, co oznacza, że ​​po przeczytaniu mogą być dostępne nowsze informacje. Aby uzyskać najnowsze informacje o COVID-19, odwiedź naszą stronę z wiadomościami o koronawirusie.