Związek między IBD a łuszczycą

Osoby z nieswoistym zapaleniem jelit (IBD) czasami rozwijają również inne choroby lub stany zwane objawami pozajelitowymi (lub czasami EIM). Choroby skóry są dość powszechne u osób z IBD, a jednym z nich, który ma tendencję do częstego występowania zarówno w populacji ogólnej, jak iu osób z IBD, jest łuszczyca. Wiele osób może myśleć o łuszczycy jako o wysypce, ale w rzeczywistości jest to stan ogólnoustrojowy i może mieć tę samą ścieżkę zapalną, co choroba Leśniowskiego-Crohna. Ponieważ te dwa schorzenia mogą być spowodowane problemem w funkcjonowaniu układu odpornościowego, często leczy się je niektórymi z tych samych leków. Dla osób z IBD, które mają również łuszczycę, oba schorzenia mogą być czynnikiem przy wyborze leczenia.

Istnieje już wiele skutecznych metod leczenia łuszczycy, a kolejne są obecnie opracowywane. Osoby z łuszczycą i IBD będą chciały skorzystać z opieki dermatologa, który ma doświadczenie z pacjentami z IBD i będzie ściśle współpracował z gastroenterologiem.

Co to jest łuszczyca?

Łuszczyca to choroba ogólnoustrojowa, która powoduje wypukłą, łuszczącą się wysypkę na skórzeKąt. Wysypka może pojawić się na dowolnej części ciała, ale najczęściej pojawia się na łokciach, kolanach i skórze głowy, ale można ją również znaleźć na nogach, paznokciach i tułowiu. Najczęstszym typem łuszczycy jest łuszczyca plackowata, która może powodować swędzenie lub pieczenie. Łuszczyca przechodzi okresy zaostrzeń i remisji. W większości przypadków łuszczycę leczy się kremami do stosowania miejscowego.

To zdjęcie zawiera treści, które niektóre osoby mogą uznać za drastyczne lub niepokojące.

Zobacz zdjęcie

Jak powszechna jest łuszczyca u osób z IBD?

IBD jest uważane za stan o podłożu immunologicznym. Nierzadko zdarza się, że ludzie, którzy mają jedną chorobę o podłożu immunologicznym, rozwijają inną. IBD i łuszczyca to stany, które mają nieznaną przyczynę (nazywaną chorobą idiopatyczną) i powodują stan zapalny.

W ostatnich latach naukowcy odkrywają więcej na temat związku między IBD a chorobami łuszczycowymi. Łuszczyca w ogólnej populacji wynosi tylko około 2% do 3%, ale u osób z IBD jest zwykle wyższa. Badania pokazują, że osoby z chorobą Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego mogą rozwijać łuszczycę w tempie około 13%.KątKąt

Powszechny szlak zapalny

W miarę jak naukowcy odkrywają więcej o szlakach zapalnych IBD i łuszczycy, odkrywane jest pewne nakładanie się tych dwóch choróbKąt. Choroba Crohna i łuszczyca są uważane za stany, w których pośredniczy Th1. Th1 jest komórką pomocniczą, która wywołuje reakcję zapalną, gdy organizm jest atakowany przez obcą substancję, taką jak pasożyt, bakteria lub wirus. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest uważane za stan, w którym pośredniczy Th2. Komórki Th2 są aktywowane, gdy obecna jest bakteria, reakcja alergiczna lub toksyna. Ponieważ rola tych limfocytów T jest lepiej poznana w odniesieniu do rozwoju IBD i łuszczycy, może to prowadzić do stworzenia skuteczniejszych metod leczenia tych chorób.

Czy łuszczyca zwiększa ryzyko rozwoju IBD?

Istnieje tylko kilka badań, które analizowały ryzyko IBD u osób, u których zdiagnozowano łuszczycę. Wykazali sprzeczne wyniki: niektóre wykazały zwiększone ryzyko IBD u osób z łuszczycą, a inne wykazały coś przeciwnego. Dodatkowo metody zastosowane w tych badaniach nie były pozbawione wad, co utrudnia wyciągnięcie wniosków.

Jedna duża metaanaliza wykazała, że ​​istnieje „istotny” związek między łuszczycą a IBD.KątPacjenci z łuszczycą mieli większe ryzyko rozwoju choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Ryzyko choroby Leśniowskiego-Crohna było wyższe niż ryzyko wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Obecnie nie wiadomo dokładnie, jakie jest ryzyko, ale wydaje się, że istnieje tendencja do zwiększania ryzyka rozwoju choroby Leśniowskiego-Crohna u osób z łuszczycą. To samo może nie dotyczyć wrzodziejącego zapalenia jelita grubego: istnieje mniej dowodów na to, że osoby z łuszczycą mogą być narażone na zwiększone ryzyko rozwoju wrzodziejącego zapalenia jelita grubego lub efekt może być mniejszy niż w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna.

Terapia miejscowa i terapia światłem na łuszczycę

Istnieje kilka metod leczenia łuszczycy, w tym terapia światłem, leczenie miejscowe i leki. W wielu przypadkach w celu zwalczenia objawów łuszczycy można zastosować więcej niż jedno leczenie jednocześnie.KątOgólnie rzecz biorąc, najpierw można wypróbować terapie miejscowe, zanim przejdziemy do terapii światłem lub leków ogólnoustrojowych.

• Zabiegi miejscowe. Istnieją różne rodzaje kremów i maści, które można stosować w leczeniu łuszczycy, zarówno bez recepty, jak i na receptę. Niektóre z aktywnych składników obejmują kortykosteroidy, witaminę D, retinoidy, antralinę, inhibitory kalcyneuryny (Protopic i Elidel), kwas salicylowy i smołę węglową. W niektórych przypadkach do zwalczania suchości mogą być również stosowane środki nawilżające.

• Terapia światłem. Światło zawierające ultrafiolet A i ultrafiolet B może być również stosowane w leczeniu łuszczycy. Jest to zwykle używane razem z innymi zabiegami. Światło słoneczne z zewnątrz może być wykorzystywane przez krótki czas. Promienie ultrafioletowe można również podawać za pomocą fototerapii z panelem świetlnym, pudełkiem lub kabiną. W ciężkich przypadkach lek, który sprawia, że ​​skóra jest bardziej wrażliwa na światło ultrafioletowe, może być również stosowany w tym samym czasie, co terapia światłem, aby była bardziej skuteczna. Czasami stosuje się również rodzaj lasera, ponieważ może on celować w określone obszary ciała za pomocą silniejszej dawki światła ultrafioletowego B.

Leki stosowane w leczeniu łuszczycy

Ponieważ łuszczyca jest chorobą ogólnoustrojową, można również stosować leki podawane doustnie lub we wstrzyknięciach. W niektórych przypadkach leki zatwierdzone do leczenia łuszczycy są również podawane w leczeniu jednej lub więcej postaci IBD, w tym metotreksatu, cyklosporyny i niektórych leków biologicznych:

• Cosentyx (sekukinumab): Cosentyx jest przeciwciałem monoklonalnym zatwierdzonym do leczenia łuszczycy, łuszczycowego zapalenia stawów i postaci zapalenia stawów związanego z IBD zwanej zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, chociaż nie jest zatwierdzone do leczenia żadnej postaci IBD. Cosentyx podaje się w domu we wstrzyknięciu za pomocą wstrzykiwacza lub strzykawki. Częste działania niepożądane obejmują objawy przeziębienia, biegunkę i infekcje górnych dróg oddechowych.

• Cyklosporyna: Cyklosporyna jest lekiem immunosupresyjnym, który jest stosowany w leczeniu cięższych przypadków łuszczycy, a czasami jest również stosowany w wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Niektóre z najczęstszych skutków ubocznych to ból głowy, zaburzenia trawienia, wysokie ciśnienie krwi i zmęczenie. Zwykle nie jest zalecany do długotrwałego stosowania w przypadku łuszczycy i zwykle jest przerywany przed upływem jednego roku.

• Enbrel (etanercept): Enbrel jest lekiem biologicznym zatwierdzonym do leczenia łuszczycy oraz zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa. Jest to bloker czynnika martwicy nowotworu/mediatora zapalnego lub bloker TNF, ale nie jest stosowany w leczeniu żadnej postaci IBD. Enbrel jest wstrzykiwany w domu, a najczęstszym działaniem niepożądanym jest reakcja w miejscu wstrzyknięcia, taka jak zaczerwienienie lub ból.

• Humira (adalimumab): Humira to lek do wstrzykiwań stosowany w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, a także łuszczycy. Pacjenci mogą podawać sobie lek Humira w domu, ponieważ jest on dostarczany w specjalistycznym wstrzykiwaczu. Ten lek jest przeciwciałem monoklonalnym i jest klasyfikowany jako inhibitor TNF. Najczęstszym działaniem niepożądanym jest ból lub podrażnienie w miejscu wstrzyknięcia, które jest leczone w domu lodem lub lekami przeciwhistaminowymi.

• Metotreksat: ten lek można podawać doustnie lub we wstrzyknięciach i jest stosowany w leczeniu łuszczycy, a także choroby Leśniowskiego-Crohna i zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa. Niektóre z działań niepożądanych obejmują nudności, bóle głowy i senność. Kobiety otrzymujące metotreksat muszą unikać ciąży, ponieważ lek ten może powodować nieprawidłowości płodu. Metotreksat jest często podawany razem z innymi lekami na IBD i/lub łuszczycę.

• Otezla (apremilast): Otezla jest lekiem doustnym i jest pierwszym dopuszczonym do stosowania w leczeniu łuszczycowego zapalenia stawów u dorosłych, a także dopuszczonym do stosowania w łuszczycy plackowatej. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi podczas badań klinicznych były nudności, ból głowy i biegunka, ale często ustępowały one po kilku tygodniach leczenia.

• Stelara (ustekinumab): Stelara została po raz pierwszy zatwierdzona do leczenia łuszczycy, a teraz jest również zatwierdzona do leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna. Stelara to lek biologiczny będący blokerem interleukiny (IL)-12 i IL-23. Stelara jest początkowo podawana dożylnie, ale po podaniu pierwszej dawki w domu w postaci zastrzyku. Częste działania niepożądane obejmują uczucie zmęczenia, reakcję w miejscu wstrzyknięcia, ból głowy i objawy przypominające przeziębienie.

Coraz więcej dowodów wskazuje na to, że łuszczyca i IBD występują razem częściej, niż sądzono w poprzednich dekadach. Nadal nie jest jasne, czy łuszczyca zwiększa prawdopodobieństwo rozwoju postaci IBD. W niektórych przypadkach leki stosowane w leczeniu IBD są również stosowane w leczeniu łuszczycy. Większość przypadków łuszczycy jest uważana za łagodną lub umiarkowaną i można ją leczyć za pomocą fototerapii lub leków miejscowych. W cięższych przypadkach łuszczycy, w których zaatakowanych jest od 5% do 10% lub więcej ciała, można również zastosować leki doustne lub leki biologiczne. Podobnie jak w przypadku IBD, ważne jest kontynuowanie leczenia łuszczycy, aby zapobiec zaostrzeniom. Obecnie badane jest wiele nowych metod leczenia łuszczycy, a przyszłość leczenia łuszczycy jest świetlana.