6 okropnych porad dotyczących zastraszania

Większość ludzi ma dobre zamiary, gdy oferują porady dotyczące radzenia sobie z zastraszaniem. Ale jeśli nie są przeszkoleni w zapobieganiu nękaniu lub nie doświadczyli nękania na własnej skórze, ich porady mogą brzmieć banalnie lub nieprzytomnie.

Na przykład, wiele osób oferuje wiele banalnych porad, takich jak: „Trzymaj podniesioną brodę”, „Nie daj się złamać” lub „To też minie”.

A stosowanie się do ich rad może spowodować obrażenia lub kłopoty Ciebie lub Twojego dziecka.

Radzenie sobie z zastraszaniem jest skomplikowane, ponieważ nie dodaje się do tego złych rad. Oto pięć rzeczy, które ludzie często mówią, gdy dowiadują się, że Twoje dziecko jest zastraszane. Pamiętaj, aby nie postępować zgodnie z tą radą. Może to pogorszyć twoją sytuację.

„Oddaj mu cios”

Rodzice dzieci w wieku szkolnym często korzystają z tej rady. Ale reagowanie na dziecko komentarzem „oddaj mu” jest nie tylko niebezpieczne i nieskuteczne, ale jest uosobieniem rodzicielskiego lenistwa. Mówienie dziecku, żeby mu oddało, bez mówienia o tym, co się dzieje, to najgorszy sposób, jaki rodzic może dać dziecku. Zamiast tego porozmawiaj z dzieckiem o tym, co się dzieje. Dowiedz się, co robi łobuz i przeprowadź burzę mózgów, jak najlepiej zaradzić tej sytuacji. Następnie porozmawiaj z dyrektorem lub nauczycielem o tym, czego doświadcza twoje dziecko. Dowiedz się, co szkoła zamierza zrobić, aby szkoła była bezpieczniejsza dla Twojego dziecka.

Chociaż bicie innego dziecka nie jest zalecane, nie oznacza to, że Twoje dziecko nie powinno się bronić przed łobuzem. Dobra lekcja samoobrony może pokazać dzieciom, jak odbijać lub blokować ciosy, jak zdjąć komuś uścisk z nadgarstka i jak wydostać się z różnych innych sytuacji. Ale nie jest dobrą radą zachęcanie dziecka do walki z kimś, kto jest prawdopodobnie większy i silniejszy. Pamiętaj, że tyran może chcieć walki i będzie na coś takiego przygotowany. Zamiast tego naucz swoje dziecko, jak stawić czoła łobuzowi w produktywny i znaczący sposób.

Wreszcie, powiedzenie dziecku, aby uderzył inne dziecko, pociąga za sobą konsekwencje. Nie masz pojęcia, jak daleko zajdzie Twoje dziecko. Na przykład może zostać zawieszony lub wydalony ze szkoły lub może zostać postawiony przeciwko niemu, jeśli posunie się za daleko. A w skrajnych przypadkach, niektóre dzieci wzięły odwet, konfrontując się z dziećmi, które nękały je bronią lub pistoletami. Upewnij się, że uczysz swoje dziecko zdrowych alternatyw w walce z nękaniem.

„Zignoruj ​​to”

Chociaż dobrą radą jest odmowa reagowania, gdy łobuz mówi lub robi coś, Twoje dziecko nie powinno udawać, że nękanie nie ma miejsca. Zamiast tego musi powiedzieć dorosłemu, nauczycielowi lub trenerowi, co się dzieje. Pamiętaj, zastraszanie dotyczy władzy i kontroli.

Zamiast mówić dziecku, aby ignorowało nękanie, naucz je, jak reagować na nękanie w zdrowy sposób. Jednym ze sposobów, w jaki mogą to zrobić, jest kontrolowanie swojej reakcji. Na przykład nie muszą wierzyć w kłamstwa, które łobuz o nich mówi. Nie jest przegranym, frajerem ani żadną inną negatywną etykietą, której używa łobuz. Ponadto nie musi akceptować myślenia ofiary. Zachęcaj dziecko do przeformułowania swojego myślenia o zastraszaniu, ale nie do udawania, że ​​ono nie istnieje. Musi stawić temu czoła, aby skutecznie radzić sobie z zastraszaniem.

„Nie bądź bajarzem”.

Kiedy ktoś odpowiada ofierze nękania taką odpowiedzią, wysyła kilka wiadomości. Po pierwsze, mówią dziecku, że zgłaszanie nękania to coś złego. Po drugie, komunikują brak zainteresowania pomaganiem w rozwiązaniu problemu, dając dziecku szorstkość. Zamiast tego należy nauczyć dzieci różnicy między gadaniem a raportowaniem. Zgłoszenie znęcania się wymaga odwagi, a dzieci muszą wiedzieć, że rozmawianie o tym z dorosłymi jest dopuszczalne.

Co więcej, nauczyciele szczególnie muszą być świadomi negatywnych wiadomości, jakie wysyłają, gdy nie reagują na skargi dotyczące zastraszania. W celu wspierania produktywnego środowiska uczenia się w szkole, znęcaniem się należy zająć natychmiast i skutecznie. Oczekiwanie, że dzieci będą same radzić sobie z problemami nękania, wpływa na całe środowisko szkolne.

Wreszcie, jako rodzic powinieneś unikać nazywania swojego dziecka bajką, gdy zwraca ci uwagę na problemy, zwłaszcza gdy dotyczy to znęcania się nad rodzeństwem. Jeśli regularnie mówisz dziecku, że jest gadką, w końcu przestanie komunikować się z tobą o ważnych sprawach w jego życiu. Nigdy nie chcesz zdusić linii komunikacji, którą masz z dzieckiem. Nawet jeśli uważasz, że mógłby sam rozwiązać problemy, poświęć trochę czasu na wysłuchanie jego skarg.

„Wyrównać rachunki.”

Wbrew temu, co ludzie mogą ci powiedzieć, wyrównanie rachunków lub szukanie zemsty nigdy nie sprawi, że ty ani twoje dziecko poczujecie się lepiej. Zamiast tego zemsta sprawi, że oboje poczujesz się pusty i przygnębiony. Lepszą drogą jest skupienie się na tym, co Twoje dziecko może kontrolować, na przykład na jego reakcji na zastraszanie i na tym, jak zamierzasz poradzić sobie z sytuacją.

Zbyt wiele razy rodzice zwracają się do mediów społecznościowych, aby podzielić się doświadczeniami swojego dziecka z zastraszaniem. Ale to najgorsza rzecz, jaką możesz zrobić. Nie tylko angażuje się w publiczne zawstydzanie na równi z samym zastraszaniem, ale także ponownie wiktymizuje twoje dziecko, upubliczniając bardzo wstydliwą sytuację. To także naraża go na więcej zastraszania. Inne dzieci mogą przyłączyć się do zastraszania, gdy zobaczą, że wywołuje ono tak intensywną reakcję.

Zamiast tego zachowaj zastraszanie w perspektywie. Poświęcanie zbyt dużej ilości czasu na obsesję na punkcie tego, co łobuz zrobił Twojemu dziecku, skupiasz się na łobuzie, a nie na dziecku. Staraj się regularnie rozmawiać z dzieckiem i sprawdzaj, jak się czuje. Następnie podejmij kroki, aby pomóc mu wyjść poza zastraszanie.

W końcu możesz nawet porozmawiać z nim o wybaczeniu łobuzowi. Przebaczenie nie tylko buduje odporność, ale także pozwala dziecku odzyskać moc w danej sytuacji. Pamiętaj, przebaczenie jest wyborem i pozwala dziecku odpuścić negatywy sytuacji i iść dalej.

„Zwalczaj ogień ogniem.”

Innymi słowy, ludzie sugerują, że Twoje dziecko znęca się nad łobuzem. Ta sugestia może obejmować wszystko, od publicznego zawstydzania łobuza w Internecie po rozpowszechnianie plotek. Niektórzy mogą nawet sugerować subtweetowanie, publikowanie w mediach społecznościowych lub posiadanie przyjaciela grożącego lub zastraszającego łobuza. Chociaż te sugestie mogą sprawić, że tyran przestanie atakować twoje dziecko, ale także sprawią, że będzie tyranem. Zadaj sobie pytanie, czy naprawdę chcesz, aby Twoje dziecko obniżyło swoje standardy do poziomu nękania.

Zamiast zachęcać dziecko do stania się ofiarą nękania, pomóż mu nauczyć się zdrowszego zwalczania nękania. Wiele razy dzieci biorą swoje doświadczenia związane z zastraszaniem i przekształcają je w coś pozytywnego. Na przykład, niektóre dzieci założą grupę wsparcia dla innych dzieci prześladowanych. Mogą też poprowadzić w szkole kampanię zapobiegania nękaniu.

Jednym z przykładów uczennicy, która właśnie to zrobiła, jest Caitlin Haacke, która opracowała w swojej szkole Positive Post-It Day. Po tym, jak była zastraszana, zamiast tarzać się w bólu, który odczuwała, poszła do szkoły i przyklejała karteczki samoprzylepne z pozytywnymi i zachęcającymi komentarzami do szafek wszystkich. Z tego jednego aktu narodził się cały ruch. A co ważniejsze, pozwoliło jej to znaleźć cel w prześladowaniu, którego doświadczyła. Nie była już ofiarą, ale wykorzystywała to, czego doświadczyła, by pomagać innym ludziom.

„Wypowiedzieć.”

Niektóre szkoły i firmy nadal uważają, że umieszczenie sprawcy i ofiary w tym samym pomieszczeniu to dobry pomysł. Ale mediacja nigdy nie działa z powodu nierównowagi sił, która istnieje między nimi.

Jednym z trzech głównych elementów zastraszania jest to, że sprawca ma większą władzę niż cel. Próba mediacji lub rozmowy na ten temat sprawi, że ofiara będzie jeszcze bardziej wiktymizowana. Wiele razy ofiary znęcania się zbyt boją się mówić i mówić o tym, co się naprawdę dzieje. Co więcej, prześladowcy stosują zastraszanie podczas mediacji, aby uciszyć ofiarę. Dotarcie do prawdy o tym, co się wydarzyło, nigdy nie wyjdzie w tych scenariuszach.

Jeśli szkoła Twojego dziecka proponuje mediację, nie zezwalaj dziecku na udział. Ten krok nie pomoże Twojemu dziecku i może prowadzić do większej wiktymizacji. Zamiast tego zasugeruj, aby administratorzy szkoły osobno rozmawiali z ofiarą, sprawcą i osobami postronnymi. W ten sposób Twoje dziecko będzie mogło bez obaw podzielić się swoją relacją z tego, co się wydarzyło. Upewnij się również, że zostały podjęte kroki w celu ochrony prywatności i bezpieczeństwa Twojego dziecka. Strach przed odwetem jest prawdziwy.

Na administratorach szkoły spoczywa etyczny, a czasem prawny obowiązek zapewnienia dziecku bezpieczeństwa w szkole. Upewnij się, że robią wszystko, co w ich mocy, aby nie tylko zakończyć zastraszanie, ale także chronić Twoje dziecko przed przyszłymi incydentami.