Anatomia tęczówki

Tęczówka, część oka, która określa jego kolor, to muskularna kurtyna, która znajduje się z przodu między rogówką na zewnątrz a soczewką. Przede wszystkim, określając rozmiar „okna” oka lub źrenicy, ta struktura służy do regulowania ilości światła docierającego do siatkówki (części oka, która początkowo przetwarza informacje wizualne i dostarcza je do mózgu). W związku z tym wyświetla tak zwany „odruch światła źrenicowego”, w którym zwęża się, gdy jest jasno, podczas gdy otwiera się w słabszych warunkach oświetleniowych.

Szereg zaburzeń może wpływać na tęczówkę; mogą one wystąpić z powodu nieprawidłowości genetycznych lub innych chorób. Wśród nich godne uwagi są anizokoria (w której źrenice są różnej wielkości), upośledzony odruch źrenicowy (gdzie oczy nie są w stanie przystosować się do światła), a także szereg innych schorzeń, takich jak jaskra, zespół Hornera, zespół Holmesa-Adiego, jak również wiele innych.

Anatomia

Tęczówka jest okrągłą, kolorową strukturą, która znajduje się przed soczewką w płaszczyźnie czołowej w kierunku przedniej części oka. Niezwiązana w środku, aby umożliwić źrenicy zmianę rozmiaru, ta struktura jest połączona z ciałem rzęskowym – częścią oka, która wytwarza płyn w oku (ciecz wodnista) i reguluje skurcz tęczówki. Dzieli przestrzeń między rogówką a soczewką na przednią i tylną komorę. Pierwsza z nich jest związana przez rogówkę, podczas gdy druga łączy się z ciałami rzęskowymi, obwódkami (małym pasmem anatomicznym utrzymującym soczewkę w miejscu) i soczewką. Obie komory wypełnione są cieczą wodnistą.

Wariacje anatomiczne

Najczęstszą odmianą anatomii tęczówki jest stan zwany aniridią, w którym tęczówka jest niekompletna lub nieobecna. Zwykle dotyczy obu oczu jednocześnie, ta wrodzona wada może być wynikiem urazu lub mutacji genu PAX6. Prowadzi to następnie do szeregu objawów, w tym słabej ostrości wzroku, zwyrodnienia nerwu plamkowego i wzrokowego (związanego z przetwarzaniem informacji wzrokowych), zaćmy (mętne obszary soczewki wpływające na widzenie) oraz zmian w kształcie rogówki. Stan ten jest związany z dwoma zaburzeniami charakteryzującymi się zaburzoną funkcją narządów i niepełnosprawnością intelektualną: zespołem WAGR i zespołem Gillespiego.

Funkcjonować

Poprzez rozszerzenie (otwarcie) i zwężenie (zamknięcie) tęczówka odgrywa kluczową rolę w regulowaniu ilości światła docierającego do siatkówki w tylnej części oka. Kiedy jest słabe światło, rozszerza się, aby zmaksymalizować dostępną informację wzrokową, a gdy jest bardzo jasne, zwęża się, aby zapobiec przytłoczeniu wzrokowego aparatu sensorycznego. Pierwsza czynność wykonywana jest poprzez skurcz mięśni promieniowych, druga czynność dotyczy mięśnia okrężnego. Aktywność ta jest regulowana przez korę mózgową i może być również pod wpływem stanów fizjologicznych, takich jak podniecenie i podniecenie.

Ponadto struktura ta wykonuje „odruch akomodacji”, który jest mimowolną zdolnością oka do przełączania ostrości z obiektów znajdujących się blisko na dalekie. Ta czynność, polegająca na zmianie apertury (otwarcia) źrenicy, kształtu soczewki i konwergencji (zdolność oczu do współpracy podczas patrzenia na pobliskie przedmioty), regulowana jest przez przywspółczulny układ nerwowy. Obok źrenic zwieracza – struktur na granicach tęczówki, które regulują jej kształt i ruch – ta część oka może zawęzić źrenicę, aby zapobiec rozmyciu z powodu rozbieżnych promieni świetlnych docierających do oka.

Powiązane warunki

Szereg zaburzeń, chorób i innych schorzeń może wpływać na tęczówkę, a co za tym idzie, na cały układ wzrokowy. Najczęstsze z nich to:

• Anisocoria: Generalnie nieszkodliwa, kiedy źrenice mają różne rozmiary, z których jedna jest nienormalnie rozszerzona lub mała. Może wystąpić z powodu wystąpienia pewnych chorób, takich jak zespół Hornera (patrz poniżej) lub w wyniku urazu lub niektórych operacji.

• Jaskra: Niektóre przypadki tego stanu uszkadzającego nerw wzrokowy zwanego „jaskrą zamykającego się kąta” występują, gdy zakłócenia w ruchu cieczy wodnistej wypychają tęczówkę z pozycji. Z kolei z powodu zwiększonego ciśnienia w oku tęczówka może rozchylać się do przodu i prowadzić do bólu oka, nudności, bólów głowy, niewyraźnego widzenia i innych objawów.

• Heterochromia: Wrodzony stan, często związany z innymi stanami, w którym jedno oko ma inny kolor niż drugie. Poza tą różnicą stan ten jest bezobjawowy.

• Zespół Hornera: ta choroba, w której uszkodzone są nerwy współczulne twarzy, prowadzi do trwałego zwężenia źrenic. Może wynikać z szeregu stanów, w tym guzów, udaru, urazu lub innych chorób; w rzadkich przypadkach zespół Hornera jest obecny przy urodzeniu.

• Atrofia samoistnej tęczówki: Rzadkie, postępujące zaburzenie, atrofia samoistnej tęczówki charakteryzuje się przemieszczeniem, niedorozwojem lub perforacją tęczówki. Jest to zwykle stan jednostronny, co oznacza, że ​​dotyczy tylko jednego oka.

• Zespół Holmes-Adie (źrenica Adie): Cechą charakterystyczną zespołu Holmes-Adie (znanego również jako źrenica Adie) jest to, że jedno oko będzie miało źrenicę, która jest większa i mniej zdolna do dostosowania się do zmian światła. Uważa się, że ten stan jest odpowiedzią zapalną na infekcję wirusową zwoju rzęskowego, części mózgu regulującej ruch gałek ocznych.

• Iridoplegia: Ten stan występuje z powodu paraliżu źrenic zwieracza tęczówki, który zwykle powstaje w wyniku fizycznego uderzenia o oczodół, ale może również wystąpić z powodu stanu zapalnego. Istnieją trzy typy: akomodacyjny, co oznacza brak możliwości ucisku podczas akomodacji; kompletny, gdy tęczówka w ogóle nie może się zacisnąć; i refleks, gdzie nie będzie się uciskać pod wpływem światła, ale może pomóc w skupieniu.

• Coloboma tęczówki: wrodzona i powstająca przy urodzeniu, coloboma to nieobecność fragmentów tęczówki, która pojawia się jako luki w tęczówce lub nieprawidłowo ukształtowana źrenica. Mogą pojawić się w jednym lub obu oczach i, w zależności od tego, gdzie się znajdują, mogą czasami wpływać na widzenie. W wielu przypadkach ten stan prowadzi do pojawienia się „dziurki od klucza” u źrenicy.

• Pourazowe rozszerzenie źrenic: W wyniku tępego urazu oka, pourazowe rozszerzenie źrenic to rozdarcia w tkance tęczówki, które mogą również prowadzić do nietypowych źrenic.

Testy

Ważnym elementem opieki jest sprawdzanie stanu tęczówki oraz prawidłowych odruchów źrenicowych; są one nie tylko potrzebne do diagnozowania schorzeń, ale także pozwalają lekarzom dowiedzieć się, czy ta część oka funkcjonuje normalnie. Na szczęście okuliści (okulista) i optometryści mają do dyspozycji szereg testów, z których mogą skorzystać, m.in.:KątKąt

• Obserwacja źrenicy: lekarz będzie musiał obserwować tęczówkę i źrenicę jako całość, zauważając wszelkie różnice w wielkości lub reakcji na światło. Odbywa się to poprzez świecenie światła w oczy w pomieszczeniu o słabym oświetleniu otoczenia.

• Test refleksu świetlnego: Aby sprawdzić, jak tęczówki reagują na warunki oświetleniowe, lekarze poproszą pacjentów, aby skupili się na odległym obiekcie, jednocześnie oświetlając każde oko osobno. W ten sposób mierzy się odpowiedź tęczówki, przy czym każda z nich uważa się za zdrową.

• Test wahadłowej latarki: Ten test ocenia, czy obie tęczówki są w stanie prawidłowo się zwężać i współpracować, przy czym różnice w reakcji są oznaczane jako problematyczne (stan zwany względną wadą źrenic aferentnych lub RAPD).KątOdbywa się to poprzez przyciemnianie światła otoczenia i świecenie światła do każdego oka z osobna i obserwowanie, jak dobrze każde z nich jest w stanie się zwężać. Ten test może również ocenić, czy występuje utrata wzroku z powodu uszkodzenia siatkówki lub zaćmy.

• Test odruchu bliskiego: Ten test sprawdza zdolność tęczówki do akomodacji: zdolność do przenoszenia ostrości z obiektów oddalonych na te znajdujące się blisko. W normalnie oświetlonym pomieszczeniu lekarz poprosi pacjenta, aby skupił się na odległym obiekcie, jednocześnie przybliżając inny przedmiot. Dzięki temu lekarz może sprawdzić reakcję tęczówki na zmianę ostrości. Zdrowi pacjenci będą mogli płynnie przejść od skupiania się na dalszych i bliższych obiektach.