Co oznacza pierwsze buty bez użycia rąk Nike dla społeczności osób niepełnosprawnych

15 lutego firma Nike rozpoczęła sprzedaż swoich butów Go FlyEase, pierwszej pary bezsznurowych butów sportowych, które można zdejmować i zakładać bez użycia rąk.

Buty GoFlyease powstają prawie dziesięć lat, co wynika z listu, który Matthew Walzer, który ma porażenie mózgowe, wysłał do Nike w 2012 roku. Walzer powiedział NPR, że w liście napisał: „Mam elastyczność tylko w jednym z moich ręce, co uniemożliwia mi wiązanie butów… Moim marzeniem jest iść na wybraną przeze mnie uczelnię bez martwienia się, że ktoś codziennie przyjdzie mi zawiązać buty.”

Nike to jedna z najnowszych marek, które wkraczają w modę adaptacyjną — odzież specjalnie zaprojektowana dla osób niepełnosprawnych, które borykają się z trudnościami w ubieraniu się lub mogą mieć problemy sensoryczne powodujące wrażliwość na niektóre materiały. Tommy Hilfiger i Vans to jedne z innych głównych marek wchodzących w tę modową przestrzeń.

„Co [adaptive fashion] zapewnia także poczucie komfortu, godności i wyrażania siebie osobom niepełnosprawnym” – mówi Verywell Grace Jun, MSZ, adiunkt w Parsons School of Design i dyrektor generalny Open Style Lab (OSL).

Dlaczego te buty są ważne?

Zakładanie, noszenie i zdejmowanie butów może być wyzwaniem dla niektórych członków społeczności osób niepełnosprawnych. W tym miejscu pojawia się moda adaptacyjna. Na przykład badanie z 2019 r. wykazało, że dopasowane obuwie może zwiększyć aktywność fizyczną dzieci i dorosłych z zespołem Downa.Kąt

Buty Nike Go FlyEase są modne i kolorowe, co stanowi mile widzianą przerwę od normy mody adaptacyjnej. „Mają bardzo użytkową, a nawet medyczną odzież, która była czysto funkcjonalna, aby zapewnić łatwość zakładania i zdejmowania odzieży” – dr Kerri McBee-Black, asystent profesora na wydziale tekstyliów i Zarządzanie odzieżą na Uniwersytecie Missouri-Columbia, mówi Verywell.

Założycielka fundacji Runway of Dreams i projektantka mody, Mindy Scheier, BS, pomogła opracować pierwszą linię odzieży adaptacyjnej dla dzieci Tommy’ego Hilfigera. „Zaangażowanie tak globalnej marki w przestrzeń adaptacyjną naprawdę stanowi precedens dla innych marek, które mogą powiedzieć: „No cóż, Nike to robi. My też powinniśmy to robić” – mówi Scheier Verywell.

Jun podkreśla, że ​​projektanci powinni zastanowić się, w jaki sposób inne funkcjonalne i estetyczne produkty mogą pomóc również osobom niepełnosprawnym. „Na przykład może być wiele osób ze spektrum autyzmu, które potrzebują wielu ubrań uciskowych” – mówi. „Odzież uciskowa jest przeznaczona nie tylko dla sportowców i płetwonurków, może być również dla osób z niepełnosprawnością sensoryczną.

Co oznacza uniwersalny i włączający projekt

Chociaż buty Go FlyEase firmy Nike są uważane za modę adaptacyjną, nie są one skierowane konkretnie do społeczności osób niepełnosprawnych. Na przykład w komunikacie prasowym Nike dotyczącym nowych butów słowa „niepełnosprawność”, „niepełnosprawność” lub „niepełnosprawni” nie są wymienione, a słowo „adaptacyjne” jest użyte tylko raz. Jest to częściowo spowodowane tym, że but jest uniwersalny i według Jun.

„Jest stworzony dla większej liczby osób i jak największej liczby osób” — mówi Jun. „Nie nazywamy tego tylko dla osób niepełnosprawnych. Zrobili to w taki sposób, że każdy, kto może chcieć znaleźć łatwiejszy sposób ubierania się, będzie mógł nosić ten but”.

McBee-Black wskazuje na niektóre sposoby, w jakie nowe tenisówki mogą być uniwersalne. „Projektanci pracujący nad butami rozmawiali o tym, jak większość konsumentów, idąc do domu pod koniec dnia, używa drugiej stopy, aby odepchnąć tył buta” – mówi.

Jednym z celów projektowania uniwersalnego jest poprawa dostępności dla wszystkich, w tym dla społeczności osób niepełnosprawnych. Pojawiła się jednak krytyka decyzji Nike, aby nie sprzedawać swoich butów adaptacyjnych jako produktu dla osób niepełnosprawnych.

McBee-Black mówi, że wśród społeczności osób niepełnosprawnych i naukowców zajmujących się niepełnosprawnością wciąż trwa debata na temat tego, jak należy oznakować dostępne produkty integracyjne. „Nie powinno być do tego celu segmentu kategorii, jeśli naprawdę akceptujesz projektowanie inkluzywne” — mówi McBee-Black.

Odzież adaptacyjna i miejsce pracy

Artykuł z 2018 r. opublikowany w czasopiśmie Societies sugeruje, że posiadanie odpowiednich opcji mody adaptacyjnej może zwiększyć udział osób niepełnosprawnych w sile roboczej.Kąt Badania wykazały, że stygmatyzacja może odgrywać rolę w zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i sposobie ich traktowania w miejscu pracy.Kąt

Badanie wykazało, że ludzie używają odpowiednich opcji odzieży adaptacyjnej z dwóch różnych powodów. Po pierwsze, niektórzy uczestnicy chcą używać dostępnego ubrania, aby się dopasować. Po drugie, niektórzy uczestnicy używają ubrania, aby zbudować pewność siebie. Wszyscy uczestnicy zgłaszali również, że nie mogą znaleźć odpowiedniej odzieży do pracy.Kąt

Główny autor artykułu, McBee-Black, mówi, że potrzeba innego ubioru w miejscu pracy nie jest oczywiście wyjątkowa dla społeczności osób niepełnosprawnych. „Jeśli masz rozmowę o pracę, musisz zaprezentować się w sposób reprezentatywny dla pracy, której szukasz”, mówi. „Jeśli jesteś osobą niepełnosprawną, nie miałeś takiej możliwości, ponieważ nie było żadnych opcji”.

Artykuł sugeruje, że brak odzieży adaptacyjnej odgrywa dużą rolę w dostępie osób niepełnosprawnych do pracy, a nie niepełnosprawność.Kąt

„Społeczny model niepełnosprawności zasadniczo polega na tym, że bycie niepełnosprawnym nie jest tym, co uniemożliwia pełne uczestnictwo w społeczeństwie, to społeczeństwo uniemożliwia nam pełne uczestnictwo”, mówi McBee-Black. „Twierdziłbym, że jest o wiele więcej rzeczy, które moglibyśmy uwzględnić w tych społecznych i społecznych punktach dostępu do barier dla populacji osób niepełnosprawnych”.

Niepełnosprawność i ubóstwo

Podczas gdy moda adaptacyjna jest ważna dla społeczności osób niepełnosprawnych, opcje takie jak buty Nike FlyEase mogą nie być dostępne finansowo dla wszystkich. Według danych zebranych przez American Community Survey z 2018 r. około 26% osób niepełnosprawnych w wieku od 21 do 64 lat żyje poniżej federalnej granicy ubóstwa.Kąt

„Biorąc pod uwagę tę rzeczywistość, większość osób niepełnosprawnych kwalifikuje się do Medicaid, Medicare lub obu lub ma inne publiczne źródło ubezpieczenia”, Susan Dooha, JD, dyrektor wykonawczy Centrum Niepodległości Osób Niepełnosprawnych w Nowym Jorku (CIDNY), mówi Verywell . „Takie programy ubezpieczenia zdrowotnego często nie płacą za nowe lub złożone technologie, które są kosztowne, nawet jeśli zmniejszyłyby inne koszty”.

Badania sugerują również, że osoby niepełnosprawne mogą zarabiać mniej niż ich pełnosprawni odpowiednicy. Raport American Institutes for Research z 2014 r. wykazał, że gospodarka Stanów Zjednoczonych otrzymałaby dodatkowe 141 miliardów dolarów w 2011 r., gdyby osoby niepełnosprawne otrzymywały takie same zarobki jak osoby pełnosprawne wykonujące te same zawody.Kąt

Według Dooha społeczność osób niepełnosprawnych została również szczególnie dotknięta bezrobociem podczas pandemii COVID-19. „Osoby niepełnosprawne nieproporcjonalnie pracują w sektorach gospodarki, które mocno ucierpiały przez pandemię”, mówi. „Stopa bezrobocia osób niepełnosprawnych jest ponad dwukrotnie wyższa niż stopa bezrobocia osób bez niepełnosprawności”.

Osoby niepełnosprawne mogą kwalifikować się do wypłaty dodatkowego dochodu z zabezpieczenia, ale ci, którzy kwalifikują się od stycznia 2021 r., będą zarabiać tylko 794 USD miesięcznie dla kwalifikującej się osoby lub 1191 USD miesięcznie dla kwalifikującej się pary.Kąt Dooha mówi, że ta kwota nie wyciąga osób niepełnosprawnych z ubóstwa i „może zająć lata, aby zakwalifikować się do niepełnosprawności z zabezpieczenia społecznego, a osoby składające pierwszy wniosek są często początkowo odrzucane, zdobywając świadczenia w wyniku odwołania”.

Nawet przy wprowadzonych programach, które mają pomóc ludziom o niskich dochodach, koszty odzieży adaptacyjnej i innych artykułów pierwszej potrzeby są często poza zasięgiem społeczności osób niepełnosprawnych. „Koszt jest bardzo poważną barierą dla osób niepełnosprawnych, które często nie mają wystarczających środków na opłacenie żywności, kosztów opieki zdrowotnej z własnej kieszeni, mieszkania lub innych podstawowych rzeczy”, mówi Dooha.