Jak diagnozuje się dysforię płciową

Dysforia płciowa to termin używany do opisania cierpienia spowodowanego, gdy płeć biologiczna i tożsamość płciowa osoby nie odpowiadają oczekiwaniom kulturowym.

Na przykład osoba z penisem może istnieć jako kobieta, podczas gdy osoba z pochwą może istnieć jako mężczyzna.

Dodatkowo, ktoś może istnieć jako płeć poza binarnymi kategoriami mężczyzny i kobiety, niezależnie od ich cech płciowych.

Tło

W przeszłości specjaliści od zdrowia psychicznego odnosili się do tego stanu, używając terminów takich jak „identyfikacja międzypłciowa”, co sugeruje, że ludzie po prostu identyfikowali się z płcią przeciwną.

W swoim najnowszym wydaniu „Podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych” (DSM-5) Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) przeklasyfikowało go jako „dysforię płci”.

Zamiast sugerować, że dana osoba „chce być odmienną płcią”, DSM-5 zapewnia, że ​​istnieje namacalny konflikt lub niezgodność między fizjologią seksualną a tożsamością (cechami, przekonaniami, osobowością, wyglądem i ekspresją, które sprawiają, że jedyny w swoim rodzaju).

Ponieważ opinia publiczna stale zdobywa coraz większą świadomość na temat dysforii płci (i ogólnie na temat osób transpłciowych), podjęto wysiłki w celu wyjaśnienia, w jaki sposób diagnozuje się tę chorobę.

W tym celu APA wydała zestaw kryteriów diagnozy, które niektórzy nazywają testem na dysforię płciową.

Od dawna istnieją kontrowersje związane z diagnozami „dysforii płci”. Wiele osób trans sprzeciwia się obecności „dysforii płci” jako diagnozy w DSM, często twierdząc, że stygmatyzuje to trans i nazywa to chorobą.

Klasyfikacja

W poprzednim DSM-4 wydanym w 1994 roku dysforię płciową sklasyfikowano jako zaburzenie tożsamości płciowej (GID).

Umieściło to stan pod szerszą klasyfikacją zaburzeń seksualnych, sugerując, że leczenie miało na celu skorygowanie „nieprawidłowości psychologicznych”. Była to stygmatyzująca etykieta, która powstrzymywała wiele osób przed szukaniem leczenia i wsparcia.

Dalej przeformułowuje ten stan jako cierpienie, które potencjalnie można naprawić za pomocą procedur zmiany płci, a nie jako trwające całe życie zaburzenie tożsamości.

Zapewniając ramy dla diagnozy, APA wydała listę kryteriów, które osoba musi spełnić, aby zdiagnozować dysforię płciową.

Istnieją dwa zestawy kryteriów, jeden dla dorosłych i młodzieży, a drugi dla dzieci.

Definicje

Jedną z trudności, z jakimi borykają się zarówno jednostki, rodziny, jak i opinia publiczna, jest ciągłe zamieszanie z terminologią, w tym słowami „seks” i „płeć”.

Płeć odnosi się konkretnie do biologii, a mianowicie narządów rozrodczych, którym lekarze przypisują płeć męską i żeńską po urodzeniu.

Płeć natomiast odnosi się do ról społecznych lub oczekiwań dotyczących wydajności płci, które różnią się w zależności od kultury.

Osoby, których przypisana płeć i tożsamość płciowa nie pasują, są określane jako transpłciowe i są tak uważane niezależnie od stroju, terapii hormonalnej czy zabiegu chirurgicznego.

W związku z tym nie musisz przechodzić operacji zmiany płci ani doświadczać dysforii płci, aby być osobą transpłciową; po prostu jesteś uważany za osobę transpłciową na podstawie samoidentyfikacji.

Niezgodność płci

Dysforii płci nie należy mylić z niezgodnością płci (GNC).

Z definicji GNC nie trzyma się binarnego modelu płci ani idei, że jesteś mężczyzną lub kobietą. Opisuje raczej ludzi, którzy istnieją poza ograniczeniami, jakie społeczeństwo nakłada na kategorie płci i wydajność.

Czasami ludzie, którzy identyfikują się z obiema płciami lub z żadną z nich, będą określać siebie jako „niebinarne” lub „genderqueer”. Chociaż niektóre osoby niebinarne lub genderqueer są transpłciowe, nie wszyscy członkowie tej społeczności są trans. Najlepiej nie zakładać.

Natomiast terminy takie jak „transseksualiści” lub „przebierańcy” są uważane za obraźliwe, sugerując dewiację seksualną, a nie zdrową eksplorację tożsamości płciowej.

Termin „cisgender” jest używany do opisania osób, których płeć przypisana przy urodzeniu jest zgodna ze społecznymi oczekiwaniami identyfikacji płciowej.

Diagnoza u dorosłych

Dysforię płciową można potwierdzić, jeśli spełnione są określone kryteria określone przez APA. DSM-5 stwierdza, że ​​co najmniej dwa z następujących kryteriów muszą być spełnione przez co najmniej sześć miesięcy u nastolatków lub dorosłych:

1. Silne pragnienie, aby być innej płci niż przypisana przy urodzeniu
2. Silne pragnienie bycia traktowanym jako płeć inna niż przypisana przy urodzeniu
3. Niezgodność między doświadczaną lub wyrażaną płcią a cechami płciowymi danej osoby
4. Silne pragnienie posiadania cech płciowych płci alternatywnej
5. Silne pragnienie pozbycia się cech płciowych
6. Silne przekonanie, że ma się typowe reakcje i uczucia innej płci

Ponadto warunki te muszą powodować znaczny stres, podczas którego nie jest się w stanie normalnie funkcjonować w szkole, pracy lub zajęciach towarzyskich.

Diagnoza u dzieci

Diagnozowanie dysforii płci u dzieci jest znacznie trudniejsze. Dzieje się tak dlatego, że dzieci mogą mieć mniejszy wgląd w to, czego doświadczają, lub nie mogą ich wyrazić. W tym celu test koncentruje się zarówno na zachowaniach, jak i na upodobaniach, niechęciach i preferencjach.

Zgodnie z DSM-5, dzieci muszą spotkać się z co najmniej sześcioma z poniższych i związanymi z nimi znacznymi dystresami lub upośledzeniami funkcji, trwającymi co najmniej sześć miesięcy:

1. Silne pragnienie bycia inną płcią lub upieranie się, że jest się inną płciąKątKąt
2. Silna preferencja do noszenia ubrań innej płci
3. Silna preferencja do ról międzypłciowych w zabawie w udawanie
4. Silne upodobanie do zabawek, gier lub zajęć stereotypowo wykorzystywanych przez inną płeć
5. Silna preferencja dla towarzyszy zabaw innej płci
6. Silne odrzucenie zabawek, gier i czynności typowo związanych z ich płcią przypisywaną przy urodzeniu
7. Silna niechęć do swojej anatomii seksualnej
8. Silne pragnienie fizycznych cech płci związanych z inną płcią

Ponieważ terminy takie jak „silna preferencja” i „silne pragnienie” są wysoce subiektywne, do postawienia diagnozy potrzebna jest ocena kliniczna wykwalifikowanego specjalisty zdrowia psychicznego. Nawet wtedy może być trudno ocenić, jak długo te uczucia mogą lub nie mogą utrzymywać się u dzieci.

Na przykład u dorosłych uczucie niezgodności może trwać przez całe życie. W przypadku dzieci intensywne reakcje emocjonalne mogą w rzeczywistości zmieniać się z czasem.

Dane często są sprzeczne co do tego, ile dzieci „zrezygnuje” i ostatecznie osiągnie zgodność między swoją płcią a tożsamością płciową. W zależności od badania, do którego się odnosisz, wskaźnik może wynosić zaledwie 25% lub nawet 80%.Kąt

Jednak dzieci są zazwyczaj pod silną presją, aby utrzymać normy społeczne i są milcząco zniechęcane do przejścia.

Chociaż możesz „samotestować” siebie lub swoje dziecko pod kątem dysforii płci, należy to traktować tylko jako pierwszy krok w kierunku diagnozy. Nawet jako dorośli ludzie mogą mieć trudności z wyrażaniem swoich prawdziwych uczuć lub identyfikowaniem ich źródeł.

Co więcej, jako rodzice możemy nie rozpoznać, w jaki sposób nasze własne uprzedzenia i słowa w niezamierzony sposób wpływają na reakcje naszych dzieci. Często rodzice skupiają się wyłącznie na potwierdzeniu tożsamości płciowej dziecka, a nie na pozytywnym wspieraniu rozwoju tożsamości dziecka, jakakolwiek by ona nie była.

Ważne jest, aby współpracować z klinicystą doświadczonym w dysforii płci, aby pomóc w postawieniu pozytywnej diagnozy i znalezieniu odpowiedniej opieki. Możesz rozpocząć wyszukiwanie od internetowego lokalizatora psychologów APA.

Następnie możesz podjąć kroki, które należy podjąć, jeśli zdiagnozowano dysforię płciową, w tym wsparcie emocjonalne i rodzinne, poradnictwo dotyczące ekspresji płci, terapię hormonalną lub operację.