Zmniejszona siła mięśni i zmęczenie wpływają na codzienne czynności, zmniejszają mobilność i niższą jakość życia. Objawy te mogą wskazywać na problemy w mięśniach, nerwach, metabolizmie lub innych układach ciała. Zidentyfikowanie pierwotnej przyczyny wymaga starannej oceny, ponieważ wiele różnych zaburzeń może jednocześnie prowadzić do osłabienia mięśni i zmęczenia. W tym artykule wyjaśnia powszechne przyczyny zmniejszonej siły i zmęczenia mięśni oraz wyjaśnia, w jaki sposób każda przyczyna jest zdiagnozowana i leczona.
Przyczyny zmniejszonej siły i zmęczenia mięśni
1. Zaburzenia nerwowo -mięśniowe
Zaburzenia nerwowo -mięśniowe rozwijają się, gdy choroby wpływają na nerwy, połączenia nerwowo -mięśniowe lub włókna mięśniowe. Mutacje genetyczne, odpowiedzi autoimmunologiczne, infekcje lub narażenie na toksyny mogą wywołać te zaburzenia.
Choroby takie jak miastenia gravis, stwardnienie zanikowe boczne i dystrofie mięśni upośledzają komunikację między nerwami i mięśniami lub bezpośrednio uszkadzają komórki mięśni. Problem ten prowadzi do zmniejszenia wytwarzania siły i szybkiego wyczerpania podczas ruchu. Włókna mięśniowe mogą nie reagować na sygnały lub sygnały mogą nie docierać do mięśni.
Wczesne objawy zwykle obejmują trudności z podnoszeniem obiektów, częste upadki lub kłopoty połykania. Objawy zwykle pogarszają się z czasem. Niektóre zaburzenia nerwowo-mięśniowe zagrażają życiu, jeśli zaangażowane są mięśnie oddechowe.
Zaburzenia nerwowo -mięśniowe są rzadkie. Na przykład Myasthenia Gravis występuje u około 20 osób na 100 000 populacji. Dystrofie mięśniowe są rzadsze i zwykle dziedziczone.
Diagnoza i leczenie:
Lekarze przeprowadzają badania przewodzenia nerwów, elektromiografię i badania krwi w celu wykrycia autoprzeciwciał lub mutacji genetycznych. Biopsja mięśni może pomóc potwierdzić diagnozę. Leczenie zależy od konkretnej choroby. Na przykład inhibitory acetylocholinesterazy pomagają leczyć miastenia gravis. Leki kortykosteroidowe i leki immunosupresyjne zmniejszają aktywność autoimmunologiczną. Fizjoterapia pomaga utrzymać mobilność i napięcie mięśni.
2. Nierównowaga elektrolitów
Nierównowaga elektrolitów występuje z powodu odwodnienia, choroby nerek, zaburzeń hormonalnych lub skutków ubocznych leków. Te nierównowagi obejmują niski poziom potasu, wapnia lub magnezu.
Komórki mięśni polegają na właściwych stężeniach elektrolitów w celu wygenerowania impulsów elektrycznych i kurczących się. Niski poziom potasu zakłóca pobudliwość komórek mięśni. Niski wapń lub niskie magnezu zaburza uwalnianie neuroprzekaźników na połączeniu nerwowo -mięśniowym. W rezultacie mięśnie nie mogą się skutecznie kurczyć, co prowadzi do osłabienia mięśni, jak i zmęczenia.
Zaburzenia elektrolitów mogą się nagle rozwinąć lub stopniowo. Ciężkie nierównowagi mogą powodować porażenie, zaburzenia rytmu serca lub drgawki. Leki moczopędne, wymioty lub biegunka zwiększają ryzyko rozwoju nierównowagi elektrolitów.
Łagodne zaburzenia równowagi elektrolitów są powszechne, szczególnie u osób starszych lub osób z chorobami przewlekłymi. Pacjenci hospitalizowani często doświadczają tych nierównowagi podczas leczenia.
Diagnoza i leczenie:
Badania krwi mierzą poziomy elektrolitu. Leczenie obejmuje leczenie przyczyny leżącej u podstaw, zastępowanie niedoborów elektrolitów przez suplementy jamy ustnej lub dożylnie oraz monitorowanie funkcji serca i nerek.
3. Zaburzenia hormonalne
Zaburzenia hormonalne wynikają z nieprawidłowej produkcji lub regulacji hormonów. Typowe przyczyny obejmują choroby autoimmunologiczne, guzy lub zespoły genetyczne.
Zaburzenia hormonalne, które zwykle prowadzą do zmniejszonej siły i zmęczenia mięśni, to niedoczynność tarczycy, choroba Addisona i zespół Cushinga.
Hormony kontrolują metabolizm energii i obrót białkami mięśniowymi. W niedoczynności tarczycy zmniejszenie hormonu tarczycy spowalnia metabolizm i zmniejsza produkcję energii mitochondriów, co prowadzi do osłabienia i zmęczenia mięśni. W zespole Cushinga nadmierny kortyzol rozkłada białka mięśniowe, powodując marnowanie mięśni. W chorobie Addisona niski kortyzol i aldosteron zaburzają równowagę sodu i zmniejszają dostępność energii.
Zaburzenia hormonalne często rozwijają się powoli. Oprócz osłabienia i zmęczenia mięśni inne objawy obejmują zmiany masy ciała, zmiany skóry i nieprawidłowe ciśnienie krwi.
Niedoczynność tarczycy występuje w około 5% populacji naszego kraju. Inne zaburzenia hormonalne są rzadsze i często niediagnozowane.
Diagnoza i leczenie:
Badania krwi oceniają poziomy hormonów, takie jak hormon stymulujący tarczycę, kortyzol i elektrolity. Leczenie obejmuje wymianę hormonalną lub stosowanie leków w celu tłumienia produkcji hormonów. Leczenie choroby leżącej u podstaw poprawia siły mięśni i poziomu energii.
4. Przewlekłe infekcje
Przewlekłe infekcje utrzymują się, gdy układ odpornościowy nie może całkowicie wyeliminować patogenu. Przewlekłe zakażenia, które zwykle powodują zmniejszoną siłę mięśni i zmęczenie to gruźlica, HIV/AIDS, borelioza i zapalenie wątroby typu C. Słaba odpowiedź immunologiczna, opóźniona diagnoza lub oporne organizmy umożliwiają kontynuowanie tych zakażeń.
Przewlekłe infekcje aktywują układ odpornościowy w sposób ciągły. Aktywacja immunologiczna zwiększa wytwarzanie zapalnych cytokin, które zakłócają metabolizm mięśni i upośledzają zużycie energii. Ze względu na ogólnoustrojowe zapalenie może również wystąpić rozkład białka mięśniowego. Niektóre infekcje bezpośrednio uszkadzają tkankę mięśni lub nerwów.
Przewlekłe infekcje mogą powodować niską gorączkę, nocne poty i niezamierzoną utratę masy ciała. Zmęczenie może być ciężkie. Osoby obniżone odporności mają większe ryzyko uzyskania przewlekłej infekcji.
Diagnoza i leczenie:
Diagnoza obejmuje badania krwi, test obrazowania lub hodowle tkanek. Testy reakcji łańcuchowej polimerazy pomagają zidentyfikować określone patogeny. Leczenie wymaga długotrwałej terapii przeciwdrobnoustrojowej i monitorowania. Rozwiązanie niedoborów żywieniowych i zarządzanie stanem zapalnym pomaga również przywrócić siłę i energię.
5. Choroby mięśniowe zapalne
Choroby mięśniowe zapalne, takie jak zapalenie polimiosięśniowe i zapalenie skóry, wynikają z reakcji autoimmunologicznych, w których układ odpornościowy błędnie atakuje tkankę mięśniową. Wyzwalacze środowiskowe lub predyspozycje genetyczne mogą przyczynić się do początku choroby.
Mechanizm: W tych chorobach komórki odpornościowe infiltrują włókna mięśniowe i uszkadzają białka mięśniowe. To zniszczenie za pośrednictwem odporności prowadzi do śmierci włókien mięśniowych i utraty siły mięśni. Ciągłe zapalenie wyczerpuje rezerwy energii, przyczyniając się do zmęczenia.
Choroby mięśniowe zapalne często powodują symetryczne osłabienie ramion, bioder i szyi. Wysypka skórna może wystąpić w zapaleniu skórnym. W zaawansowanych przypadkach może rozwinąć się trudność połykania i osłabienie mięśni oddechowych.
Choroby te występują rzadkie, występują u około 1 na 100 000 osób rocznie.
Diagnoza i leczenie:
Lekarze diagnozują choroby zapalne mięśni w oparciu o podwyższone enzymy mięśni, pozytywne autoprzeciwciała, biopsję mięśni i obrazowanie rezonansu magnetycznego. Leczenie obejmuje leki kortykosteroidowe, leki immunosupresyjne i rehabilitację fizyczną.
6. Choroby mitochondrialne
Choroby mitochondrialne powstają z powodu mutacji w mitochondrialnym lub jądrowym DNA. Mutacje te upośledzają produkcję energii w komórkach, szczególnie w tkankach podnoszących energię, takich jak mięśnie i mózg.
Choroby mitochondrialne, które często powodują zmniejszoną siłę i zmęczenie mięśni, to miopatia mitochondrialna, zespół Kearnsa-Sayre i melas (encefalomiopatia mitochondrialna, kwasica mlekowa i epizody podobne do udaru).
Wadliwe mitochondria nie wytwarzają wystarczającej liczby trifosforanu adenozyny, którego mięśnie muszą się kurczyć i odzyskać. Niedobór energii prowadzi do szybkiego zmęczenia mięśni i słabej siły mięśni. Włókna mięśni mogą gromadzić nieprawidłowe struktury i wykazywać zwyrodnienie.
Choroby mitochondrialne często wpływają na wiele narządów. Objawy mogą obejmować utratę słuchu, drgawki lub problemy z widzeniem. Początek może wystąpić w dzieciństwie lub dorosłości.
Choroby mitochondrialne występują u około 1 na 5000 osób. Wiele przypadków pozostaje nierozpoznanych z powodu zmiennych objawów.
Diagnoza i leczenie:
Diagnoza obejmuje badania genetyczne, biopsję mięśni i badania metaboliczne. Nie ma lekarstwa na choroby mitochondrialne. Leczenie koncentruje się na łagodzeniu objawów, suplementach odżywczych, takich jak koenzym Q10 i fizykoterapia.
Powyżej znajdują się powszechne przyczyny zmniejszonej siły i zmęczenia mięśni. Dokładna ocena pomaga zidentyfikować dokładną przyczynę i prowadzić leczenie. Musisz skonsultować się z pracownikiem służby zdrowia, jeśli objawy te zakłócają codzienne życie lub pogarszają się z czasem. Wczesna diagnoza poprawi wyniki i zapobiega powikłaniom.
Discussion about this post