Bulimia Nervosa: oznaki i objawy, powikłania i leczenie

Celem leczenia jest przełamanie schematu zachowań polegających na upijaniu się, skorygowanie zniekształconych wzorców myślenia i rozwinięcie długotrwałych zmian behawioralnych. Typowe leczenie obejmuje leki oraz poradnictwo psychologiczne i poradnictwo żywieniowe.

Przegląd

Czym jest bulimia psychiczna?

Bulimia nervosa to zaburzenie odżywiania, które może zagrażać życiu. Definiuje się ją jako epizody objadania się, po których następują nieodpowiednie zachowania, takie jak wywołane przez siebie wymioty; post; nadużywanie środków przeczyszczających, moczopędnych lub innych leków; lub nadmierne ćwiczenia. Osoby z bulimią psychiczną oceniają siebie zbyt surowo w oparciu o postrzegany kształt ciała i/lub wagę.

Kto dostaje bulimię psychiczną?

Bulimia nervosa ma tendencję do szczytu w późnym okresie dojrzewania lub we wczesnej dorosłości, ale została zdiagnozowana u dzieci w wieku 5 lat i w wieku geriatrycznym. Może wystąpić u osób w każdym wieku, płci, rasy, płci, pochodzenia etnicznego, statusu ekonomicznego, a także u osób o dowolnej masie ciała, kształcie i wielkości. Bulimia częściej dotyka kobiety niż mężczyzn. Od 1% do 4% ludzi doświadczy bulimii w swoim życiu.

Osoby z bulimią mogą mieć niską wagę, prawidłową wagę lub nadwagę. We wszystkich przypadkach są niezadowoleni ze swojej wagi lub kształtu.

Jaka jest różnica między bulimią a innymi zaburzeniami odżywiania?

Osoby z bulimią często zachowują się w sekrecie, czując się zawstydzona objadaniem się i przeczyszczaniem. Zdają sobie sprawę, że mają problem. Ten wstyd i poczucie winy mogą sprawić, że ludzie nie będą szukać opieki medycznej. Natomiast osoby z jadłowstrętem psychicznym mogą zaprzeczać lub nie rozpoznawać, że mają problem. Ktoś może mieć jadłowstręt psychiczny i nadal objadać się i/lub oczyszczać. Różnica polega na tym, że w przypadku bulimii zachowania są uznawane za problem, a ograniczanie jedzenia nie jest głównym zachowaniem. Bulimia nervosa jest definiowana przez objadanie się, po którym następuje pewna forma oczyszczania. Z drugiej strony zaburzenie napadowego objadania się ogranicza się do napadowego zachowania.

Objawy i przyczyny

Co powoduje bulimię?

Dokładna przyczyna bulimii nie jest znana. Jednak badania sugerują, że może to być kombinacja czynników genetycznych lub biologicznych (dziedziczonych; występuje w rodzinach) w połączeniu z wyuczonymi zachowaniami i wzorcami myślowymi.

Jakie są oznaki i objawy bulimii?

Behawioralne i emocjonalne objawy bulimii obejmują:

Jedzenie więcej niż oczekiwano.
Częste wizyty w łazience, szczególnie po posiłkach.
Wymioty lub nadużywanie środków przeczyszczających, moczopędnych lub innych leków w celu zapobieżenia przybieraniu na wadze.
Nadmierne ćwiczenia lub ekstremalny trening fizyczny.
Zaabsorbowanie obrazem ciała.
Intensywny strach przed przybraniem na wadze.
Depresja lub wahania nastroju.
Uczucie braku kontroli.
Poczucie winy lub wstydu z powodu jedzenia.
Wycofywanie się społecznie z przyjaciółmi i rodziną.
Brak świadomości powagi stanu.

Fizyczne objawy bulimii psychicznej obejmują:

Obrzęk twarzy lub obrzęk ślinianek przyusznych widoczny na linii żuchwy lub policzkach (zapalenie przyusznic).
Zgaga, niestrawność, wzdęcia.
Nieregularne miesiączki.
Słabość, wyczerpanie.
Przekrwione oczy.
Problemy stomatologiczne, w tym erozja szkliwa zębów.
Ból gardła.
Petechiaie (punktowe siniaki) z tyłu ściany gardła (tylna część gardła).
Krwawiące dziąsła.
Zgrubienia (modzele) lub zadrapania (otarcia) z tyłu kostek (znak Russella).
Rany pod kątem ust po obu stronach.

Jakie powikłania wiążą się z bulimią?

Erozja szkliwa zębów z powodu wielokrotnego narażenia na kwaśną treść żołądka.
Ubytki w zębach.
Wrażliwość zębów na gorące lub zimne potrawy.
Obrzęk i bolesność gruczołów ślinowych (od powtarzających się wymiotów).
Wrzody żołądka.
Łzy w wyściółce żołądka i przełyku.
Zaparcie.
Brak równowagi elektrolitowej (chlorek, potas i inne związki chemiczne) poza normalnym zakresem poziomów.
Odwodnienie.
Nieregularne bicie serca i nieprawidłowe rytmy serca.
Zawał serca (w ciężkich przypadkach).
Nagła śmierć sercowa.
Wyższe ryzyko zachowań samobójczych.

Diagnoza i testy

Jak diagnozuje się bulimię?

Twój lekarz przeprowadzi pełną historię medyczną i badanie fizykalne. Zapyta Cię o Twoją dietę – co i ile jesz. Lekarz zapyta o częstotliwość objadania się i przeczyszczania oraz nawyki wydalania (wymioty, stosowanie środków przeczyszczających/diuretyków, post, schemat ćwiczeń). Twoje obecne leki również zostaną sprawdzone. Lekarz zapyta również o wywiad rodzinny dotyczący zaburzeń odżywiania, nadużywania substancji psychoaktywnych i zaburzeń psychicznych (myśli samobójcze).

Chociaż nie ma testów laboratoryjnych do konkretnego zdiagnozowania bulimii, lekarz może użyć różnych testów diagnostycznych, w tym wyników laboratoryjnych (badanie krwi), aby ocenić ciężkość choroby lub wpływ bulimii na narządy organizmu. Lekarz może zlecić wykonanie elektrokardiogramu (EKG), aby sprawdzić wolne tętno, ból w klatce piersiowej, nieprawidłowy rytm serca lub trzepotanie serca.

Aby zdiagnozować bulimię, lekarz określi, czy te kryteria zostały spełnione:

Czy dana osoba ma powtarzające się epizody objadania się? Napadowe objadanie się definiuje się jako spożywanie większej ilości jedzenia, niż większość innych ludzi zjadałaby w podobnym okresie czasu w podobnych okolicznościach.
Czy osoba czuje, że nie ma kontroli nad jedzeniem podczas epizodu; nie mogą kontrolować tego, co lub ile jedzą?
Czy dana osoba angażuje się w nieodpowiednie zachowania, aby zapobiec przybieraniu na wadze, w tym wywołane przez nią wymioty; nadużywanie środków przeczyszczających, moczopędnych lub innych leków; post lub nadmierne ćwiczenia?
Czy zachowanie polegające na upijaniu się występowało przynajmniej raz w tygodniu przez 3 miesiące?
Czy waga lub kształt ciała danej osoby mają silny wpływ na jej wizerunek?

Jeśli wszystkie kryteria są spełnione, ale objadanie się i/lub zachowania przeczyszczające nie występują co najmniej raz w tygodniu przez trzy miesiące, osoba może mieć „subkliniczną bulimię psychiczną”, co oznacza, że nadal jest zagrożona, ale kryteria czasowe jeszcze nie zostały spełnione.

Zarządzanie i leczenie

Jak leczy się bulimię?

Celem leczenia jest przełamanie schematu zachowań polegających na upijaniu się, skorygowanie zniekształconych wzorców myślenia i rozwinięcie długotrwałych zmian behawioralnych. Twój zespół terapeutyczny może składać się z lekarzy, dietetyków i specjalistów od zdrowia psychicznego.

Typowe leczenie obejmuje leki oraz poradnictwo psychologiczne i poradnictwo żywieniowe. Powszechnie stosowane leki obejmują selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, takie jak fluoksetyna (Prozac®) lub sertralina (Zoloft®); neuroleptyki atypowe, takie jak olanzapina (Zyprexa®) i inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny-norepinefryny. Rzadziej stosuje się trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, ponieważ mogą powodować zaburzenia rytmu serca

Poradnictwo psychologiczne to rodzaj poradnictwa indywidualnego, które koncentruje się na zmianie sposobu myślenia (terapia poznawcza) i zachowania (terapia behawioralna) osoby z zaburzeniami odżywiania. Leczenie obejmuje praktyczne techniki rozwijania zdrowych postaw wobec jedzenia i wagi, a także podejścia do zmiany sposobu, w jaki osoba reaguje na trudne sytuacje. Uważa się, że w leczeniu bulimii najbardziej pomocne są trzy rodzaje psychoterapii. To są:

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT). Celem tej terapii jest zajęcie się zniekształconymi poglądami i postawami dotyczącymi wagi, kształtu i wyglądu oraz przećwiczenie modyfikacji behawioralnych (jeśli zdarzy się „X”, mogę zrobić „Y” zamiast „Z”).
Dialektyczna terapia behawioralna (DBT) to CBT plus wgląd. Innymi słowy, terapia ta pomaga jednostce nie tylko rozwijać nowe umiejętności radzenia sobie z negatywnymi wyzwalaczami, ale także pomaga osobie rozwinąć wgląd w rozpoznawanie wyzwalaczy lub sytuacji, w których może wystąpić nieużyteczne zachowanie. Konkretne umiejętności obejmują budowanie uważności, poprawianie relacji poprzez skuteczność interpersonalną, zarządzanie emocjami i tolerowanie stresu.
Leczenie rodzinne (zwane również metodą Maudsleya). Terapia ta polega na żywieniu rodzinnym, co oznacza, że rodzice/rodzina są odpowiedzialni za uzyskanie odpowiedniej dawki pokarmowej spożywanej przez osobę z zaburzeniem odżywiania. Obecnie trwają badania, w których FBT wykazało większą skuteczność w przypadku jadłowstrętu psychicznego.

Poradnictwo żywieniowe polega na nauce zdrowszego sposobu odżywiania się pod kierunkiem zarejestrowanego dietetyka lub doradcy.

Zapobieganie

Czy można zapobiegać bulimii?

Ponieważ prawdziwa przyczyna rozwoju bulimii nie jest znana, trudno powiedzieć, jak można jej zapobiegać. Jednak wychowawcy i rodzice mogą pomóc młodym ludziom zrozumieć, że „idealny” typ ciała przedstawiany przez media jest daleki od realistycznego i może być niezdrowy, a nawet niebezpieczny.

Perspektywy / Prognozy

Jakie są perspektywy dla osób z bulimią psychiczną?

Wiele osób z bulimią wraca do zdrowia po leczeniu. Niektóre osoby początkowo poprawiają się, ale potem powracają i wymagają ponownego leczenia. Statystyki pokazują, że około połowa wszystkich osób z bulimią w pełni wyzdrowieje po odpowiednim leczeniu, kolejne 30% doświadczy częściowego wyzdrowienia, a 10% do 20% będzie nadal walczyło z objawami.

Żyć z

Kiedy powinienem szukać pomocy?

Jeśli podejrzewasz, że Ty lub ktoś, kogo znasz, ma zaburzenia odżywiania – osoba ta jest niezdrowo zaabsorbowana swoją wagą i rozmiarami i/lub wydaje się być bardzo zainteresowana jedzeniem – natychmiast zwróć się o pomoc. Zaburzenia odżywiania mogą stać się coraz bardziej niebezpieczne, im dłużej nie są leczone.

Tags: aktualizować wiedzę medyczną informacje o zdrowiu