Kiedy ospa była nadal naturalnie występującą chorobą medyczną, leczenie było często wspomagające. Pacjentom zapewniono jak największy komfort i pozostawiono chorobie swój bieg. Nie było przydatnych opcji leków przeciwwirusowych. Szczepienie po ekspozycji było jedyną realną opcją leczenia, którą lekarze mogli wypróbować, i polegało na tym, że pacjent uznawał, że był narażony (lub że urzędnicy służby zdrowia wyśledzili osoby, które miały jakikolwiek kontakt z nowo zdiagnozowanymi pacjentami).
Odkąd Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła, że ospa została zwalczona w 1980 roku, naukowcy mieli tylko analogi zwierzęce do testowania opcji leczenia.
Rozwój leków przeciwwirusowych do leczenia ospy wietrznej opiera się obecnie wyłącznie na odzwierzęcych wersjach ortopokswirusa.
Szczepienia po ekspozycji
Podanie pacjentowi szczepionki przeciwko ospie po tym, jak pacjent został już narażony, było głównym leczeniem z wyboru, jeśli uważano, że będzie czas, aby szczepionka zadziałała. Zabieg nie wchodził w grę, jeśli pacjent miał już rozwijające się zmiany. Jednak nastąpiło zmniejszenie ciężkości ospy, aw niektórych przypadkach prawdopodobnie nigdy nie rozwinęła się ospa w wyniku szczepienia po ekspozycji.
Niestety, dane uzyskane w latach, gdy urzędnicy służby zdrowia aktywnie zwalczali chorobę, niekoniecznie są dokładne w odniesieniu do współczesnej epidemii.
Współcześni pacjenci w wielu częściach świata mają obniżoną odporność z powodu HIV i agresywnych nowoczesnych metod leczenia.
Szczepionka stosowana w latach eradykacji była pierwszą generacją i dzisiejsza wersja może być mniej lub bardziej skuteczna.Podobnie skutki uboczne szczepionki mogą być różne i z pewnością będą miały różną częstotliwość typowych skutków.
Leki przeciwwirusowe
Ponieważ nie było więcej przypadków rzeczywistej ospy występującej u ludzi od 1977 roku, nie ma możliwości przetestowania nowych leków przeciwwirusowych na człowieku zarażonym wirusem ospy wietrznej. Zamiast tego naukowcy wykorzystują ludzi zarażonych innymi ortopokswirusami lub naczelnych zakażonych żywym wirusem ospy wietrznej. Opracowywane są dwa potencjalne nowe leki przeciwwirusowe, a jeden jest już gromadzony na wypadek wybuchu epidemii ospy.
Bez testów na ludziach z prawdziwym wirusem ospy wietrznej nie ma sposobu, aby upewnić się, jak te leki będą się zachowywać lub czy będą skuteczne.
Testy na zwierzętach pokazują, że podanie leku przeciwwirusowego po pojawieniu się zmian chorobowych – to oczekiwany objaw kliniczny, który mówi lekarzom, że pacjent ma ospę – skraca czas trwania choroby w statystycznie istotny sposób.Jednak leki przeciwwirusowe nie są panaceum i nawet jeśli są skuteczne w leczeniu ospy prawdziwej u ludzi, w początkowych przypadkach ich dawkowanie może być dalekie.
Zapobieganie
Ponieważ leczenie ospy ogranicza się tylko do szczepień i kilku nieprzetestowanych leków przeciwwirusowych, zapobieganie staje się najlepszą opcją leczenia.
:max_bytes(150000):strip_icc()/smallpox-causes-56-5aec9f80642dca0037ed1902-5c1222d89f1640f48e076f985398dda4.png)
Aktualne zapasy żywego wirusa ospy wietrznej są przechowywane tylko w dwóch laboratoriach na całym świecie: Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) w Atlancie w stanie Georgia oraz Instytut VECTOR w Rosji.
Te żywe próbki wirusów są przechowywane do celów badawczych, aby pomóc zidentyfikować potencjalne leki i inne opcje leczenia.
Dwa największe zagrożenia związane z wybuchem epidemii ospy prawdziwej to albo uwolnienie żywego wirusa ospy (przypadkowo lub celowo) albo mutacja innego wirusa ortopoksowego, najprawdopodobniej wirusa ospy małpiej, która wpływa na ludzi w podobny sposób jak ospa prawdziwa.
:max_bytes(150000):strip_icc()/GettyImages-1246422749-a5f8b0171da1417c9dcea89f54a0bded.jpg "Nowe badania sugerują, że większość dzieci zarażonych COVID-19 całkowicie wyzdrowieje")
Discussion about this post