Choroba Krabbego: objawy, przyczyny i leczenie

Przegląd choroby Krabbego

Choroba Krabbego jest dziedzicznym zaburzeniem, które niszczy powłokę ochronną (mielinę) komórek nerwowych w mózgu i całym układzie nerwowym.

W większości przypadków objawy przedmiotowe i podmiotowe choroby Krabbego rozwijają się u niemowląt przed ukończeniem 6. miesiąca życia, a choroba ta zwykle prowadzi do śmierci przed ukończeniem 2. roku życia. Kiedy rozwija się u starszych dzieci i dorosłych, przebieg choroby może być bardzo różny.

Nie ma lekarstwa na chorobę Krabbe, a leczenie koncentruje się na opiece podtrzymującej. Jednak przeszczepy komórek macierzystych wykazały pewien sukces u niemowląt leczonych przed wystąpieniem objawów oraz u niektórych starszych dzieci i dorosłych.

Choroba Krabbe dotyka około 1 na 100 000 osób w Stanach Zjednoczonych. Choroba Krabbego jest również znana jako leukodystrofia komórek globoidalnych.

Objawy choroby Krabbego

W większości przypadków objawy choroby Krabbego pojawiają się w ciągu pierwszych 2 do 5 miesięcy życia. Objawy zaczynają się stopniowo i stopniowo nasilają.

Objawy u niemowląt

Typowe oznaki i objawy na wczesnym etapie tej choroby to:

• Trudności z karmieniem
• Niewyjaśniony płacz
• Ekstremalna drażliwość
• Gorączka bez oznak infekcji
• Spadki czujności
• Opóźnienia w typowych kamieniach milowych rozwoju
• Skurcze mięśni
• Utrata kontroli nad głową
• Częste wymioty

W miarę postępu choroby objawy przedmiotowe i podmiotowe stają się bardziej nasilone. Objawy mogą obejmować:

• drgawki
• Utrata zdolności rozwojowych
• Postępująca utrata słuchu i wzroku
• Sztywne, skurczone mięśnie
• Sztywna, stała postawa
• Postępująca utrata zdolności połykania i oddychania

Objawy u starszych dzieci i dorosłych

Kiedy choroba Krabbego rozwija się później w dzieciństwie lub w wieku dorosłym, objawy przedmiotowe i podmiotowe mogą się znacznie różnić. Objawy mogą obejmować:

• Postępująca utrata wzroku
• Trudności w chodzeniu (ataksja)
• Spadek umiejętności myślenia
• Utrata sprawności manualnej
• Słabe mięśnie

Ogólnie rzecz biorąc, im młodszy wiek, w którym występuje choroba Krabbego, tym szybciej choroba postępuje i tym bardziej prawdopodobne jest, że doprowadzi do śmierci.

Niektóre osoby zdiagnozowane w okresie dojrzewania lub dorosłości mogą mieć mniej poważne objawy, z osłabieniem mięśni jako stanem podstawowym. Mogą nie mieć upośledzenia zdolności myślenia.

Kiedy konieczna jest wizyta u lekarza?

Wczesne oznaki i objawy choroby Krabbego w okresie niemowlęcym mogą wskazywać na dowolną liczbę chorób lub problemów rozwojowych. Dlatego ważne jest, aby uzyskać szybką i dokładną diagnozę, jeśli Twoje dziecko ma oznaki lub objawy choroby.

Oznaki i objawy najczęściej związane ze starszymi dziećmi i dorosłymi również nie są specyficzne dla choroby Krabbego i wymagają szybkiej diagnozy.

Przyczyny choroby Krabbego

Choroba Krabbego powstaje, gdy osoba dziedziczy dwie kopie zmienionego (zmutowanego) genu — po jednej kopii od każdego z rodziców.

Gen zapewnia rodzaj planu produkcji białek. Jeśli w tym planie jest błąd, produkt białkowy może nie działać prawidłowo. W przypadku choroby Krabbego dwie zmutowane kopie określonego genu skutkują niewielką lub żadną produkcją enzymu zwanego galaktocerebrozydazą (GALC).

Enzymy, takie jak GALC, są odpowiedzialne za rozkład pewnych substancji w centrum recyklingu komórki (lizosomie). W chorobie Krabbego niedobór enzymów GALC powoduje gromadzenie się pewnych rodzajów tłuszczów zwanych galaktolipidami.

Uszkodzenie komórek nerwowych

Galaktolipidy normalnie występują w komórkach, które wytwarzają i utrzymują ochronną powłokę komórek nerwowych (mieliny). Jednak obfitość galaktolipidów ma działanie toksyczne. Niektóre galaktolipidy powodują samozniszczenie komórek tworzących mielinę.

Inne galaktolipidy są wychwytywane przez wyspecjalizowane komórki zjadające śmieci w układzie nerwowym zwane mikroglejem. Proces oczyszczania nadmiaru galaktolipidów przekształca te zwykle pomocne komórki w nieprawidłowe, toksyczne komórki zwane komórkami globoidalnymi, które promują zapalenie uszkadzające mielinę.

Późniejsza utrata mieliny (demielinizacja) uniemożliwia komórkom nerwowym wysyłanie i odbieranie wiadomości.

Czynniki ryzyka

Mutacja genu związana z chorobą Krabbego powoduje chorobę tylko wtedy, gdy odziedziczone zostaną dwie zmutowane kopie genu. Choroba wynikająca z dwóch zmutowanych kopii nazywana jest zaburzeniem autosomalnym recesywnym.

Jeśli każdy rodzic ma jedną zmutowaną kopię genu, ryzyko dla dziecka byłoby następujące:

• 25% szans na odziedziczenie dwóch zmutowanych kopii, które skutkowałyby chorobą
• 50% szans na odziedziczenie tylko jednej zmutowanej kopii, co spowodowałoby, że dziecko byłoby nosicielem mutacji, ale nie spowodowałoby samej choroby
• 25% szans na odziedziczenie dwóch normalnych kopii genu

Badania genetyczne

Testy genetyczne w celu zrozumienia ryzyka urodzenia dziecka z chorobą Krabbego można rozważyć w pewnych sytuacjach:

• Jeśli jedno lub oboje rodziców jest prawdopodobnymi nosicielami mutacji genu GALC z powodu znanej rodzinnej historii choroby Krabbego, para może chcieć wykonać testy, aby zrozumieć ryzyko we własnej rodzinie.
• Jeśli u jednego dziecka zostanie zdiagnozowana choroba Krabbego, rodzina może rozważyć wykonanie testów genetycznych w celu zidentyfikowania innych dzieci, u których choroba może rozwinąć się w późniejszym życiu.
• Jeśli rodzice są znanymi nosicielami, mogą poprosić o prenatalne badanie genetyczne w celu ustalenia, czy ich dziecko może zachorować.
• Znani nosiciele stosujący zapłodnienie in vitro mogą poprosić o wykonanie testu genetycznego z zapłodnionymi komórkami jajowymi przed implantacją.

Należy dokładnie rozważyć testy genetyczne. Zapytaj swojego lekarza o poradnictwo genetyczne, które może pomóc ci zrozumieć korzyści, ograniczenia i implikacje testów genetycznych.

Powikłania choroby Krabbego

Szereg powikłań – w tym infekcje i trudności w oddychaniu – może rozwinąć się u dzieci z zaawansowaną chorobą Krabbego. W późniejszych stadiach choroby dzieci stają się niepełnosprawne, przykute do łóżek i ostatecznie popadają w stan wegetatywny.

Większość dzieci, u których rozwija się choroba Krabbego w okresie niemowlęcym, umiera przed ukończeniem 2. roku życia, najczęściej z powodu niewydolności oddechowej lub powikłań związanych z unieruchomieniem i znacznie obniżonym napięciem mięśniowym. Dzieci, u których choroba rozwinie się w późniejszym dzieciństwie, mogą mieć nieco dłuższą oczekiwaną długość życia, zwykle od dwóch do siedmiu lat po postawieniu diagnozy.

Rozpoznanie choroby Krabbego

Twój lekarz przeprowadzi ogólne badanie fizykalne i oceni oznaki i objawy, które mogą wskazywać na chorobę neurologiczną. Rozpoznanie choroby Krabbego opiera się na serii testów, które mogą obejmować następujące testy.

Testy laboratoryjne

Próbka krwi zostanie wysłana do laboratorium w celu oceny poziomu aktywności enzymu GALC. Bardzo niski lub brak GALC poziom aktywności może wskazywać na chorobę Krabbego.

Chociaż wyniki pomagają lekarzowi postawić diagnozę, nie dostarczają dowodów na to, jak szybko choroba może się rozwijać. Na przykład bardzo niski GALC aktywność nie zawsze oznacza, że ​​stan będzie się szybko rozwijał.

Badania obrazowe

Twój lekarz może zlecić jedno lub więcej badań obrazowych, które mogą wykryć utratę mieliny (demielinizację) w dotkniętych obszarach mózgu. Testy te mogą obejmować:

• Rezonans magnetyczny (MRI), technologia wykorzystująca fale radiowe i pole magnetyczne do tworzenia szczegółowych obrazów trójwymiarowych
• Tomografia komputerowa (CT), specjalistyczna technologia rentgenowska, która tworzy obrazy 2-D

Badanie przewodnictwa nerwowego

Badanie przewodnictwa nerwowego ocenia szybkość, z jaką nerwy przewodzą sygnał – zasadniczo to, jak szybko mogą wysłać wiadomość. Specjalne urządzenie mierzy czas potrzebny impulsowi elektrycznemu na przemieszczenie się z jednego punktu ciała do drugiego. Kiedy mielina jest uszkodzona, przewodnictwo nerwowe jest wolniejsze.

Badania genetyczne

Test genetyczny można wykonać z próbki krwi w celu potwierdzenia diagnozy. Istnieją warianty zmutowanego genu, który powoduje chorobę Krabbego. Konkretny typ mutacji może dostarczyć wskazówek co do przewidywanego przebiegu choroby.

Badanie przesiewowe noworodków

W niektórych krajach badanie przesiewowe w kierunku choroby Krabbego jest częścią standardowego zestawu badań noworodków. Wstępny test przesiewowy mierzy GALC aktywność enzymatyczna. W przypadku stwierdzenia niskiej aktywności enzymu przeprowadzane są kontrolne testy GALC oraz testy genetyczne.

Stosowanie badań przesiewowych noworodków jest stosunkowo nowe. Naukowcy wciąż pracują nad zrozumieniem, jak najlepiej wykorzystać te testy, w jakim stopniu testy prowadzą do dokładnej diagnozy i jak dobrze przewidują przebieg choroby.

Dotychczasowe badania sugerują, że identyfikacja markerów choroby Krabbego przed pojawieniem się objawów może stworzyć unikalne okno leczenia. Procedura leczenia zwana przeszczepem komórek macierzystych może poprawić przebieg choroby Krabbego, jeśli zostanie podana w pierwszych tygodniach życia.

Leczenie choroby Krabbego

W przypadku niemowląt, u których rozwinęły się już objawy choroby Krabbego, obecnie nie ma leczenia, które mogłoby zmienić przebieg choroby. Dlatego leczenie koncentruje się na leczeniu objawów i zapewnieniu opieki podtrzymującej. Interwencje mogą obejmować:

• Leki przeciwdrgawkowe stosowane w leczeniu napadów padaczkowych
• Leki łagodzące spastyczność i drażliwość mięśni
• Fizjoterapia w celu zminimalizowania pogorszenia napięcia mięśniowego
• Wsparcie żywieniowe, takie jak użycie rurki do dostarczania płynów i składników odżywczych bezpośrednio do żołądka (sonda żołądkowa)

Interwencje dla starszych dzieci lub dorosłych z mniej nasilonymi postaciami choroby mogą obejmować:

• Fizjoterapia w celu zminimalizowania pogorszenia napięcia mięśniowego
• Terapia zajęciowa mająca na celu osiągnięcie jak największej niezależności w codziennych czynnościach

Przeszczep komórek macierzystych

Hematopoetyczne komórki macierzyste to wyspecjalizowane komórki, które mogą przekształcić się we wszystkie rodzaje komórek krwi w organizmie. Te komórki macierzyste są również źródłem mikrogleju, wyspecjalizowanych komórek zjadających szczątki, które osiedlają się w układzie nerwowym. W chorobie Krabbego mikroglej przekształca się w toksyczne komórki globoidalne.

W przypadku przeszczepu komórek macierzystych komórki macierzyste dawcy są dostarczane do krwiobiegu biorcy przez rurkę zwaną centralnym cewnikiem żylnym. Komórki macierzyste dawcy pomagają organizmowi wytwarzać zdrowy mikroglej, który może zasiedlać układ nerwowy i dostarczać funkcjonujące enzymy GALC. Ta metoda leczenia może pomóc w przywróceniu pewnego stopnia normalnej produkcji i konserwacji mieliny.

Ta terapia może poprawić wyniki u niemowląt, jeśli leczenie rozpocznie się przed wystąpieniem objawów – to znaczy, gdy diagnoza wynika z badania przesiewowego noworodków. Obecne dowody sugerują, że przeszczep komórek macierzystych jest najskuteczniejszy, gdy rozpoczyna się go, zanim niemowlę osiągnie wiek 2 tygodni.

Badania wykazały, że dzieci przedobjawowe leczone przeszczepem komórek macierzystych mogą mieć wolniejszy postęp choroby i lepszą jakość — i długość — życia w porównaniu z dziećmi, które nie otrzymały przeszczepu komórek macierzystych przed wystąpieniem objawów. Jednak niemowlęta, którym przeszczepiono komórki macierzyste przed pojawieniem się objawów, nadal mają poważne trudności z mową, chodzeniem i innymi zdolnościami motorycznymi w dzieciństwie.

Starsze dzieci i dorośli z łagodnymi objawami choroby Krabbego również mogą skorzystać z tego leczenia. Podobnie jak w przypadku niemowląt, nasilenie objawów w momencie przeszczepu komórek macierzystych wpływa na wyniki leczenia.