Przegląd
Co to jest torebka jelitowa?
W niektórych przypadkach chorób jelita grubego, takich jak przewlekłe wrzodziejące zapalenie jelita grubego, rodzinna polipowatość gruczolakowata (niezwykle duża liczba polipów w okrężnicy) lub rak jelita grubego, cała okrężnica i odbytnica muszą zostać usunięte za pomocą operacji zwanej całkowitą proktokolektomią.
Po chirurgicznym usunięciu większości jelita grubego, które wchłania płyny, a następnie magazynuje i eliminuje odpady stałe, pacjenci mogą być kandydatami do zabiegu zespolenia jelita krętego z odbytem (IPAA), aby zapewnić nowy sposób przechowywania i oddawania stolca w normalny sposób, bez stałej torby.
Termin „zespolenie” oznacza łączenie ze sobą rozłączonych części, jak łączenie dwóch rur. W przypadku IPAA jelito kręte (najniższa część jelita cienkiego) jest formowane w nowy zbiornik do przechowywania odpadów stałych. Ten zbiornik lub worek jest połączony z odbytem, aby zapewnić wydalanie w normalny sposób. Woreczek umożliwia pacjentowi przechowywanie i oddawanie stolca zwykłą drogą ciała, dzięki czemu pacjent nie potrzebuje zewnętrznego worka do zbierania odpadów.
Istnieją trzy różne typy torebek jelitowych: torebka J (najczęściej spotykany), torebka S i torebka K. J-pouch i S-pouch przypominają litery w ich nazwach.
Aby można było wykonać zabieg worka krętniczego, jelita pacjenta, odbyt, mięśnie zwieracza odbytu i nerwy miednicy muszą nadal normalnie funkcjonować. Pozwoli to osobie zachować kontrolę nad ruchami jelit po zbudowaniu woreczka i uniknąć wypadków jelitowych.
Szczegóły procedury
W jaki sposób wykonywane są różne rodzaje operacji torebek?
J-Pouch
Torebka J jest wykonana przy użyciu dwóch pętli jelita cienkiego, każda o długości około 8 cali (20 cm każda). Torebka jest połączona z górną częścią odbytu, aby umożliwić eliminację nieczystości. Po zbudowaniu worek utrzymuje stołek, który nie jest solidny, aż pacjent jest gotowy do korzystania z łazienki. Nazywa się to zdolnością do odraczania defekacji. Większość ludzi, którzy mają torebkę typu J, wypróżnia się około 7 razy dziennie, niektórzy raz w nocy, a większość nie ma problemów z wypadkami.
Najczęściej używany jest worek typu J, ponieważ wymaga krótszego jelita niż inne woreczki, jest najłatwiejszy do wykonania i bardzo skuteczny. Procedury J-pouch są preferowaną metodą leczenia przypadków przewlekłego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, w którym objawy są trudne do opanowania za pomocą leków, lub u pacjentów, u których rozwinęły się polipy lub nowotwór. Woreczki typu J są również stosowane w przypadku rodzinnej polipowatości gruczolakowatej, a czasami w przypadku raka okrężnicy i odbytnicy.
Wykonanie worka J zwykle wymaga dwóch lub trzech operacji, a prawie wszyscy pacjenci będą mieli tymczasowy worek ileostomii na 3 do 9 miesięcy, podczas gdy nowy worek J będzie goił się. Pacjenci, którzy nie mogą lub nie powinni mieć worka typu J, mogą potrzebować trwałej ileostomii.
Etui S
Pokrowiec S jest wykonany w podobny sposób jak pokrowiec J, z wyjątkiem tego, że ma 1-calowy (2-centymetrowy) „wylot” jelita cienkiego poniżej woreczka, który jest przymocowany do kanału odbytu (przy użyciu tego samego technika jak J-pouch). Worek S jest zwykle wykonywany, jeśli chirurg stwierdzi, że worek J nie może sięgnąć górnej części odbytu. Worek S może być użyty, aby pomóc nowemu (ponownemu) dosięgnięciu woreczka, jeśli poprzedni ma komplikacje i nie działa prawidłowo.
Do wykonania saszetki S wykorzystywane są trzy pętle jelita cienkiego, każda o długości około 6 cali (ok. 15 cm każda). Woreczek jest w stanie pomieścić od pół do pół litra płynu. Podobnie jak w przypadku worka J, wykonanie worka S wymaga zwykle dwóch lub trzech operacji, a prawie wszyscy pacjenci będą mieli tymczasowy worek ileostomii na 3 do 9 miesięcy, podczas gdy nowy pouch S goi się. Pacjenci, którzy nie mogą lub nie powinni mieć worka S, mogą potrzebować trwałej ileostomii.
Niektórzy pacjenci z woreczkiem S mają problem z całkowitym opróżnieniem woreczka. Pacjenci ci muszą oczyścić worek za pomocą intubacji (wkładając rurkę do woreczka przez odbyt). Należy zauważyć, że obecnie procedura ta nie jest często wykonywana.
K-Pouch (znany również jako Kock Pouch lub Ileostomia Kontynentalna)
Większość pacjentów, którzy nie mogą mieć worka typu J lub S, będzie mieć stały worek ileostomiczny. Jednak torebka Kocka lub torebka K jest alternatywą dla zwykłej (końcowej) ileostomii. Worek K jest stosowany w przypadkach wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, gdy należy usunąć jelito grube i odbytnicę z powodu choroby, a mięśnie zwieracza odbytu są słabe lub gdy nie można lub nie należy wykonać worka typu J lub S.
Około 16 cali (40 cm) ostatniej części jelita cienkiego wykorzystuje się do zbudowania wewnętrznego zbiornika, który jest następnie mocowany do wnętrza ściany jamy brzusznej. Wychodzi mały otwór zwany stomią, który jest używany kilka razy dziennie do odprowadzania nieczystości przez cewnik (rurka) wprowadzony do woreczka K.
Trzy pętle jelita cienkiego, każda o długości około 12 cali (około 30 cm), są zszyte lub zszyte razem, tworząc torebkę. Inny odcinek jelita, około 4 cali (około 10 cm), służy do wykonania zastawki lub „sutki” między stomią a workiem. Smoczek działa jak zawór klapowy, który zatrzymuje odpady i gaz wewnątrz woreczka, dopóki pacjent nie opróżni ich za pomocą rurki. Kiedy stolec i gaz gromadzą się wewnątrz woreczka, klapka jest zamykana, aby zapobiec wyciekom.
Główne zalety K-Pouch nad zwykłą ileostomią to:
- Pacjent nie wymaga worka.
- Stomię przykrywa się gazą, plastrem lub „minitorebką”.
- Pacjent sam decyduje, kiedy ma opróżnić jelita.
Główne wady K-pouch to:
- Procedura jest rzadko wykonywana.
- Wskaźnik ponownej operacji (rewizji) wynosi około 50%.
- Jeśli torebka K musi zostać usunięta, pacjent traci więcej jelita cienkiego w porównaniu z innymi rodzajami torebek.
Odzyskiwanie i Outlook
Czego można się spodziewać po operacji worka krętniczego?
W większości przypadków po operacji worka krętniczego jakość życia z czasem ulega poprawie. Pacjenci mogą zwykle powrócić do normalnej pracy i aktywności około 4-8 tygodni po zabiegu. To, co pacjenci z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego najbardziej lubią w posiadaniu jakiegokolwiek worka, to to, że nie odczuwają już pilnej potrzeby ani potrzeby biegania do łazienki.
Po operacji worka krętniczego pacjent musi co roku lub co dwa lata badać wnętrze worka za pomocą instrumentu zwanego endoskopem, aby obserwować rozwój komórek przedrakowych. Ponadto we wszystkich typach worków może wystąpić zapalenie worka, podrażnienie i zapalenie wewnętrznej wyściółki worka. Zapalenie worka moczowego jest bardzo częste, ale zwykle reaguje na antybiotyki doustne w ciągu 24 godzin.
Ogólnie rzecz biorąc, długoterminowy wskaźnik powodzenia procedury woreczka wynosi około 95%. Istnieje jednak 5-10% szansy na niepowodzenie po operacji torebki. Większość niepowodzeń jest spowodowana błędną diagnozą (na przykład skonstruowaniem worka w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna), uporczywym ciężkim zapaleniem zbiornika jelitowego lub powikłaniami operacji.
W niektórych przypadkach torebka może wymagać naprawy lub usunięcia i zastąpienia nową torebką. Inną opcją jest przekształcenie woreczka w trwałą ileostomię (otwór w ścianie jamy brzusznej w celu usunięcia nieczystości).
Kiedy nie zaleca się stosowania worka krętniczego?
Osoby w następujących sytuacjach lub cierpiące na te schorzenia mogą nie być dobrymi kandydatami do operacji worka jelitowego:
- choroba Crohna: Ten stan zapalny całego przewodu pokarmowego ma wysokie ryzyko nawrotu po leczeniu. Dlatego nie jest dobrym pomysłem wykorzystanie jelita cienkiego do budowy woreczka. W niektórych przypadkach czystego zapalenia okrężnicy Leśniowskiego-Crohna bez choroby jelita cienkiego lub odbytu, rozwiązaniem może być woreczek.
- Nietrzymanie odbytu: problemy z kontrolą czynności odbytu.
- Starszy wiek: Chociaż wielu starszych pacjentów dobrze sobie radzi z woreczkiem do jelita krętego, idealny przedział wiekowy dla tej operacji to 20-50 lat, kiedy kontrola zwieracza odbytu jest najlepsza.
- Otyłość III klasy: Osoby z zaawansowaną otyłością nie są dobrymi kandydatami ze względu na większe ryzyko powikłań chirurgicznych oraz grubą ścianę brzucha, która utrudnia wykonanie zabiegu.
Discussion about this post