Co należy wiedzieć o kryteriach diagnostycznych stwardnienia rozsianego?

Diagnozowanie stwardnienia rozsianego (MS) może być trudne, ponieważ nie ma jednego sposobu na postawienie właściwej diagnozy. Kombinacja objawów, testów laboratoryjnych i egzaminów musi być mierzona według określonego zestawu kryteriów, znanych jako kryteria McDonalda, aby lekarze mogli postawić diagnozę.

Ponieważ wiele objawów SM może rozwinąć się z innych schorzeń, narzędzia diagnostyczne są również wykorzystywane do wykluczania innych zaburzeń podczas diagnozowania SM. Jak najwcześniejsze rozpoznanie SM ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia choremu jak najdłuższego życia jak najdłużej.

Rodzaje SM i objawy

Centralny układ nerwowy, który obejmuje mózg i rdzeń kręgowy, składa się z komórek i nerwów, które dostarczają wiadomości do i z mózgu. SM rozwija się, gdy układ odpornościowy zaczyna atakować osłonkę mielinową, okrywającą włókna nerwowe. Stwardnienie rozsiane jest chorobą autoimmunologiczną.

Kiedy mielina ulegnie uszkodzeniu, może tworzyć uszkodzenia lub blizny, które uniemożliwiają prawidłową komunikację mózgu i ciała. W niektórych przypadkach nerwy mogą ulec trwałemu uszkodzeniu.

Istnieją cztery główne typy SM, z których wszystkie mają różne objawy i harmonogramy progresji. W niektórych przypadkach dana osoba może rozwinąć jeden typ SM i z czasem przejdzie do innego.

Zespół izolowany klinicznie (CIS)

Klinicznie izolowany zespół definiuje się jako izolowany przypadek zapalenia i uszkodzenia osłonki mielinowej. To może być pierwszy objaw SM.

CIS odnosi się do pierwszego epizodu objawów neurologicznych, który trwa co najmniej 24 godziny. Objawy mogą obejmować:

• Drętwienie lub mrowienie
• Problemy ze wzrokiem
• Sztywne lub słabe mięśnie
• Niekontrolowane ruchy pęcherza lub jelit
• Problemy z koordynacją lub chodzeniem
• Zawroty głowy
• Seksualna dysfunkcja
• Łagodne upośledzenie funkcji poznawczych

Nawracająco-ustępujące stwardnienie rozsiane (RRMS)

RRMS występuje w nawrotach (kiedy objawy się pogarszają) i nawrotach, co oznacza, że ​​objawy choroby pojawiają się i znikają sporadycznie. Pomiędzy nawrotami masz okresy rekonwalescencji lub remisji. Ten typ SM charakteryzuje się nawrotami, które trwają co najmniej 24 godziny. Podczas nawrotu objawy nasilają się. Podczas remisji objawy ustępują częściowo lub całkowicie.

Aż 85% osób ze stwardnieniem rozsianym jest diagnozowanych na tym etapie. Objawy RRMS są takie same jak w CIS, ale pojawiają się częściej. Inne objawy, które mogą wystąpić w przypadku RRMS, obejmują zmęczenie, wrażliwość na ciepło i depresję.

Pierwotne postępujące stwardnienie rozsiane (PPMS)

PPMS z czasem się pogarsza. Nie ma zaostrzeń objawów ani remisji. Szybkość postępu choroby może się różnić. Może się zdarzyć, że stan jest stabilny i mogą wystąpić okresy krótkotrwałej, niewielkiej poprawy. Około 10-15% osób ze stwardnieniem rozsianym ma ten typ.

Osoby z PPMS mają takie same objawy jak osoby z CIS i RRMS. Mogą jednak mieć również dodatkowe objawy, takie jak:

• Przewlekły ból głowy, nóg i stóp, pleców i mięśni
• Wrażenia porażenia prądem, które spływają po plecach i kończynach, gdy szyja jest zgięta (objaw Lhermitte’a)
• Paraliż

Wtórnie postępujące stwardnienie rozsiane (SPMS)

Jeśli stwardnienie rozsiane rzutowo-remisyjne postępuje do punktu, w którym nie ma dostrzegalnych nawrotów i remisji, przechodzi do postaci wtórnie postępującej stwardnienia rozsianego. W tym typie objawy kumulują się i nasilają bez żadnej remisji.

Mogą występować okresy, w których objawy są stabilne. Często osoba opisuje zmianę swoich zdolności, porównując obecne i przeszłe funkcje, ale nie może zidentyfikować epizodu, który doprowadził do pogorszenia.

Znaczenie terminowej diagnozy

Wczesne zdiagnozowanie SM może pomóc w szybszym leczeniu. Jest to ważne, ponieważ lekarz przepisze leki, które mogą pomóc zmniejszyć stan zapalny i spowolnić postęp choroby po potwierdzeniu, że masz SM.

Objawy występujące w przypadku SM są podobne do innych chorób i zaburzeń, więc poddanie się badaniu może pomóc wykluczyć inne schorzenia lub infekcje. Stany, które mogą naśladować SM, obejmują:

• Infekcje wirusowe lub bakteryjne, takie jak borelioza i ludzki wirus niedoboru odporności (HIV)
• Niedobory miedzi i witaminy B12
• Nowotwór mózgu
• Zaburzenia genetyczne, takie jak dziedziczne mielopatie
• Choroby zapalne, takie jak choroba Behçeta i zespół Sjögrena

Testy

Twój neurolog, specjalista chorób i zaburzeń nerwów i układu nerwowego lub inny lekarz przeprowadzi badanie fizykalne i zapyta o twoje objawy. Zlecą również badania krwi i obrazowanie, aby wykluczyć inne schorzenia i zdiagnozować SM.

Badania krwi

Badanie krwi służy do wykluczenia stanów, takich jak borelioza lub inne zaburzenia, które można zdiagnozować za pomocą samych badań krwi. To samo dotyczy niedoborów witamin lub minerałów.

MRI

Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) wykorzystuje fale radiowe i pola magnetyczne, aby uzyskać wyraźny obraz wnętrza twojego ciała. Twój lekarz zleci wykonanie rezonansu magnetycznego mózgu i rdzenia kręgowego w poszukiwaniu demielinizacji, która jest uszkodzeniem osłonki mielinowej. Jeśli nie występują żadne inne schorzenia i istnieją dowody na uszkodzenie mieliny, prawdopodobnie chorujesz na stwardnienie rozsiane.

Nakłucie lędźwiowe

Nakłucie lędźwiowe, znane również jako nakłucie lędźwiowe, polega na wprowadzeniu igły do ​​dolnej części pleców i kanału kręgowego w celu pobrania próbki płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF). Może pomóc w określeniu poziomu przeciwciał IgG, które są wyspecjalizowanymi białkami wiążącymi się z patogenami. U osób ze stwardnieniem rozsianym poziomy IgG są często nadmiernie wysokie w porównaniu z osobami bez tej choroby.

Nakłucie lędźwiowe wyszukuje również dużą liczbę białych krwinek, które są komórkami odpornościowymi i białkami znanymi jako pasma oligoklonalne. Prążki oligoklonalne to również przeciwciała, które mogą wskazywać, że organizm doświadcza długotrwałej nadmiernej reakcji układu odpornościowego. Wyższa liczba prążków oligoklonalnych może pomóc zdiagnozować SM.

Jednak mniej więcej 5%-10% osób z SM nie będzie miało tych nieprawidłowości w płynie mózgowo-rdzeniowym. Dlatego jest często używany jako uzupełniające narzędzie diagnostyczne.

Wywołane potencjały

Potencjały wywołane mierzą aktywność elektryczną w mózgu i rdzeniu kręgowym poprzez stymulowanie połączeń między nerwami w ciele (szlaki nerwowe) za pomocą dźwięku, dotyku lub wzroku. Najczęstszym wywoływanym potencjalnym zastosowaniem w SM jest wzrok i może pomóc lekarzowi określić, czy występują jakiekolwiek problemy na drogach nerwu wzrokowego, które łączą mózg z oczami.

Ten test nie określa, czy dana osoba ma stwardnienie rozsiane samodzielnie, ale w połączeniu z innymi testami może pomóc lekarzom w postawieniu ostatecznej diagnozy.

Testy poznawcze

Testy poznawcze mogą być wykorzystane do określenia stopnia uszkodzenia mózgu. Ten rodzaj testów jest również stosowany przez całe życie osoby, u której zdiagnozowano SM, aby śledzić postęp choroby, skuteczność leczenia i pogorszenie funkcji poznawczych.

Kryteria McDonalda

Kryteria McDonalda są podstawą diagnozowania SM. Ostatnie aktualizacje zostały wprowadzone w 2017 roku, które zmieniły sposób diagnozowania SM. Kryteria McDonalda obejmują jeden atak stwardnienia rozsianego (pogorszenie wcześniejszych objawów lub zupełnie nowe objawy, które nagle się pojawiają) i kliniczne dowody jednej zmiany stwardnienia rozsianego, plus jedno kryterium wykazujące rozprzestrzenienie w czasie i jedno kryterium rozsiewania w przestrzeni.

Rozprzestrzenienie się w czasie oznacza, że ​​w różnych terminach występują szkody. Jeśli dowody uszkodzenia są rozsiane w przestrzeni, oznacza to, że uszkodzenie występuje w dwóch lub więcej częściach ośrodkowego układu nerwowego.

Każdy rodzaj stwardnienia rozsianego będzie miał inne wyniki i dlatego kryteria McDonalda odnoszą się do kilku sytuacji, które mogą wystąpić na różnych etapach choroby. Kryteria zawierają również zestaw unikalnych okoliczności, które towarzyszą każdemu kryterium, aby dodatkowo pomóc w diagnozowaniu choroby.

Terminy diagnozy

Ponieważ diagnoza SM zazwyczaj opiera się na więcej niż jednym teście, a także na wzorcu choroby każdej osoby, określenie osi czasu od pierwszych objawów do momentu rozpoznania może być trudne. Często prawidłowa diagnoza może zająć kilka lat, jeśli osoba ma postępującą postać choroby.

Po diagnozie

Po zdiagnozowaniu SM można rozpocząć leczenie. Będziesz współpracować ze swoim neurologiem, aby ustalić najlepszy dla Ciebie sposób leczenia.

Monitorowanie SM jest często wykonywane po postawieniu diagnozy, aby pomóc śledzić postęp choroby w czasie. Często odbywa się to poprzez powtarzanie MRI. Stwardnienie rozsiane może być wysoce nieprzewidywalne, dlatego ważne jest, aby kontakty z lekarzem były otwarte, żyć tak zdrowo, jak to możliwe i kontynuować leczenie zgodnie z zaleceniami.

Streszczenie

Diagnozowanie SM może być trudne, ponieważ nie ma jednoznacznego sposobu, aby stwierdzić, czy dana osoba je ma. Analiza wyników MRI, nakłucia lędźwiowego, badań krwi i potencjałów wywołanych (pomiary aktywności elektrycznej w określonych obszarach mózgu i rdzenia kręgowego) w odniesieniu do kryteriów McDonalda pomaga lekarzom rozróżnić SM od innych chorób, które mogą powodować podobne objawy. Wczesna diagnoza ma kluczowe znaczenie dla planowania leczenia i przyszłości.

Rozpoznanie SM może być trudnym i trudnym okresem. Ponieważ wyniki testów nie zawsze są wyczerpujące, proces między pierwszymi objawami a uzyskaniem planu leczenia może być długi i żmudny. Dobrą wiadomością jest to, że gdy w końcu uzyskasz ostateczną odpowiedź, możesz zacząć planować swoją przyszłość.

Będą kolejne wizyty, aby śledzić twoją chorobę. W większości przypadków stwardnienia rozsianego poważna niepełnosprawność lub śmierć są rzadkie. Prowadzenie zdrowego stylu życia i przestrzeganie planu leczenia może zminimalizować postęp choroby i wpływ, jaki SM ma na Twoje życie.